Κάποια από τα παιδιά που έμειναν ορφανά τον τελευταίο ενάμιση χρόνο, ούτε καν θυμούνται τους γονείς τους, γιατί ήταν πολύ μικρά, όταν σάρωσε τον πλανήτη μας η πανδημία.
Άλλα προσπαθούν να κρατήσουν ζωντανή την ανάμνηση των γονιών τους με δραστηριότητες που συνήθιζαν να κάνουν μαζί τους, όπως το να φτιάχνουν τηγανίτες ή να παίζουν κιθάρα. Ορισμένα ορφανά γαντζώνονται σε αντικείμενα φορτισμένα με αναμνήσεις: ένα μαξιλάρι με τη φωτογραφία του πατέρα καθώς προσπαθούν να προσαρμοστούν στη νέα ζωή τους με θείες και αδέλφια να σπεύδουν να καλύψουν το συναισθηματικό κενό.
Το φωτορεπορτάζ του Associated Press είναι γροθιά στο στομάχι αναδεικνύοντας μια ακόμη τραγική κληρονομιά της πανδημίας με τα πάνω από τέσσερα εκατομμύρια θύματα, τα ορφανά της Covid-19.
Ένα δράμα που εκτυλίσσεται όχι μόνον στις μεγαλουπόλεις, αλλά και σε μικρά χωριά, από το κρατίδιο του Άσαμ της Ινδίας μέχρι το Νιου Τζέρσι των ΗΠΑ.
Ο φακός του AP βρήκε τη μικρή Βικτόρια Σότο στην αγκαλιά του πατέρα της στο Λόμας ντε Ζαμόρα της Αργεντινής. Ήταν μόλις έξι ημερών όταν έμεινε ορφανή από τη μητέρα της. Η 38χρονη Ελίζαμπεθ, οκτώ μηνών έγκυος, εισήχθη στο νοσοκομείο της πόλης με συμπτώματα της Covid-19. Προσπαθούσε τρία χρόνια να μείνει έγκυος και έφερε στον κόσμο τη Βικτόρια στις 13 Απριλίου. Λίγα 24ωρα αργότερα άφησε την τελευταία της πνοή από επιπλοκές της νόσου. «Θέλω να της μάθω να λέει τη λέξη “μαμά” δείχνοντας της μια φωτογραφία της μητέρα της. Να ξέρει ότι εκείνη έδωσε τη ζωή της για τη Βικτόρια. Το όνειρό της ήταν να γίνει μητέρα και τα κατάφερε», λέει ο πατέρας της μικρής, Ντιέγκο Ρομάν.
Η Τσιμολόγκο Μπονόλο έχασε τον πατέρα της από την πανδημία τον Ιούλιο του 2020 κι ακόμη προσπαθεί να προσαρμοστεί στην τραγική πραγματικότητα της ορφάνιας στο Σοβέτο της Νοτίου Αφρικής. Ο πατέρας της, Μανάιλα Μοτάπο, την πήγαινε καθημερινά με το αυτοκίνητό του στο σχολείο. Τώρα η οκτάχρονη Τσιμολόγκο είναι αναγκασμένη να πηγαίνει μόνη της με το λεωφορείο. «Μαγειρεύαμε, παίζαμε, διαβάζαμε μαζί βιβλία. Αυτό που μου λείπε περισσότερο είναι να χοροπηδάω στην κοιλιά του πατέρα μου», λέει.
Στο βορειοδυτικό Λονδίνο η Νίβα Τακράρ έχει αναλάβει να κουρεύει το γκαζόν και να πλένει το αυτοκίνητο της οικογένειας, πράγματα που έκανε ο πατέρας της μέχρι τον περασμένο Ιανουάριο, όταν νόσησε από την Covid-19 και δύο μήνες αργότερα έχασε τη μάχη με τον θανατηφόρο κορωνοϊό στο νοσοκομείο. Η 13χρονη ορφανή έφηβη προσπαθεί να διατηρήσει ζωντανή τη μνήμη του ακολουθώντας τις ίδιες διαδρομές περιπάτου, παρακολουθώντας ξανά τις ίδιες ταινίες που έβλεπε μαζί του. «Προσπαθώ να κάνω όλα όσα κάναμε μαζί. Αλλά δεν είναι το ίδιο», λέει.
Η Τζέσμι Ναρζάρι από το Κοκρατζχάρ του Άσαμ έμεινε ορφανή τον περασμένο Μάιο, όταν η πανδημία θέριζε χιλιάδες ζωές στην Ινδία. Η 10χρονη έχασε και τους δύο γονείς της σε διάστημα δύο εβδομάδων και πήγε να ζήσει με τους θήεις τους και τα ξαδέρφια της, αφού πέρασε μόνη της δύο εβδομάδες στην καραντίνα. Ακόμη δεν έχει καταφέρει να συνέλθει από το ψυχικό τραύμα. Αλλά το σοκ της δίδαξε να είναι προσεκτική: φορά συνέχεια μάσκα προστασία, πλένει διαρκώς τα χέρια της γιατί γνωρίζει, όπως λέει, ότι η Covid-19 «είναι μια ασθένεια που σκοτώνει»…
Αλλά και η Κέχιτι Κολάτες από το Σαντιάγο της Χιλής γνωρίζει σε ηλικία 6 ετών πόσο φονικός είναι ο κορωνοϊός. Θέρισε τη ζωή της νοσοκόμας μητέρας της και τώρα αναγκάζεται να φτιάχνει η ίδια τις αγαπημένες της τηγανίτες. «Ο μπαμπάς μου είναι πλέον και μαμά μου», λέει η μικρή.
Ο 5χρονος Ζάβιον και η τρίχρονη Τζάζμιν Γκούζμαν από το Μπέλβιλ του Νιου Τζέρσι έμειναν ορφανά και από τους δύο γονείς τους και τη φροντίδα τους έχουν αναλάβει τώρα οι μεγαλύτερες αδελφές τους, Τζένιφερ και Κάθριν. Η μητέρα τους, Λουνισόλ Γκούζμαν τα είχε υιοθετήσει όταν ήταν μωρά, αλλά πέθανε τον περασμένο χρόνο μαζί με τον σύντροφό της στην αρχή του πρώτου κύματος της πανδημίας στις βορειοανατολικές ΗΠΑ. «Έχασα τη μητέρα του, αλλά τώρα ανέλαβα καθήκοντα μητέρας», λέει η 29χρονη αδελφή τους, Τζένιφερ.
Ο 10χρονος Κίαν Ναβάλες από την Πόλη της Κουεζόν στις Φιλιππίνες έχασε τον περασμένο Απρίλιο τον πατέρα του από την Covid-19. Ο μικρός, που κόλλησε και ο ίδιος τον κορωνοϊό, αναπολεί την εποχή που έβγαινε σε κάποιο από τα εστιατόρια της πόλης με τον πατέρα του για το αγαπημένο του φαγητό : τα νουντλς. Μικρή παρηγοριά: να αγκαλιάζει ένα μαξιλάρι με τη φωτογραφία του μπαμπά στη μία πλευρά που έφτιαξε η μητέρα του για τον Κίαν και την αδελφή του, Γιάελ. «Στο σπίτι μας επικρατεί σιγή και θλίψη. Δεν γελάμε και τόσο αφότου έφυγε ο πατέρας μας» λέει η 12χρονη ορφανή.
Η 13χρονη Μάγκι Καταλάνο προσπαθεί να διατηρήσει ζωντανή τη μνήμη του πατέρα της, Μπράιαν, παίζοντας μουσική. Εκείνος ήταν που της έμαθε να ερμηνεύει κάποια κομμάτια στην κιθάρα πριν μολυνθεί από τον κορωνοϊό. Της χάρισε την πρώτη της κιθάρα τη δεύτερη μέρα των Χριστουγέννων, όταν επέστρεψε στο σπίτι τους στην κομητεία Ρίβερσαϊντ της Καλιφόρνια από το νοσοκομείο. Εξασθενημένος από την Covid-19 και ακόμη θετικός στον κορωνοϊό παρέμεινε σε καραντίνα στο διπλανό δωμάτιο, αλλά άκουγε την Μάγκι να χαϊδεύει τις χορδές. «Μου έστελνε μηνύματα, οπου έγραφε: “έπαιξες υπέροχα, γλυκιά μου”», θυμάται. Η οικογένεια νόμιζε ότι ο Μπράινα είχε νικήσει την ασθένεια, αλλά τέσσερις μέρες αργότερα άφησε την τελευταία του πνοή μόνος του στο δωμάτιο, την ώρα που είχαν βγει έξω οι δικοί του. Συντετριμμένη η Μάγκι άρχισε να γράφει τραγούδια κι ερμήνευσε μάλιστα ένα στην κηδεία του τον περασμένο Μάιο. «Πόσο θα ήθελα να με δει να παίζω τώρα κιθάρα. Να δει πόσο έχω βελτιωθεί»…