Η ηθοποιός δεν κρύβει τα τραύματα της παιδικής της ηλικίας. Όπως έχει αποκαλύψει στην αυτοβιογραφία της, ο παππούς της υπήρξε κακοποιητής. Και το ίδιο και ο παραγωγός Χάρβει Γουάινστιν.
Η Σάρον Στόουν είναι μία από τις πιο εμβληματικές φιγούρες του Χόλιγουντ, ένα όνομα που συνδέθηκε με την πρόκληση, τη δύναμη αλλά και την ευαλωτότητα. Από το θρυλικό «Basic Instinct» και το «Casino» μέχρι την προσωπική της μάχη με την υγεία και τους δαίμονες του Χόλιγουντ, η ζωή της μοιάζει με ταινία που ακροβατεί ανάμεσα στη δόξα και στο σκοτάδι.
Στα 67 της, μιλάει στην εφημερίδα Guardian χωρίς φίλτρα για όλα: τα παιδικά χρόνια με την κακοποίηση, τις βίαιες συγκρούσεις με τον Χάρβεϊ Γουάινστιν, τη θρυλική σκηνή που στιγμάτισε την καριέρα της, αλλά και τη δεύτερη ευκαιρία που διεκδικεί τώρα στη ζωή και την τέχνη.
Από πολύ μικρή έμαθε να επιβιώνει
Η ηθοποιός δεν κρύβει ποτέ τα τραύματα της παιδικής της ηλικίας. Όπως έχει αποκαλύψει στο βιβλίο της, ο παππούς της υπήρξε κακοποιητής, ένας άνθρωπος που κατέστρεψε τη ζωή της μητέρας της και σημάδεψε για πάντα και εκείνη και την αδερφή της. Από πολύ μικρή έμαθε να επιβιώνει, να αποφεύγει τον κίνδυνο και να κλείνει πόρτες πριν γίνουν εφιάλτες.
Ένα σταυροπόδι που της χάρισε παγκόσμια φήμη
«Ξέφυγα σχετικά νωρίς, πριν η κακοποίηση φτάσει στο χειρότερο σημείο, αλλά το τραύμα δεν σε εγκαταλείπει ποτέ», λέει χαρακτηριστικά μιλώντας στην βρετανική εφημερίδα προ μερικών ημερών. Η μητέρα της, μια γυναίκα με σκληρή και συχνά απρόσιτη προσωπικότητα, κουβαλούσε κι εκείνη τα δικά της σημάδια, και η σχέση τους ήταν μια μόνιμη πάλη ανάμεσα στη σύγκρουση και την ανάγκη για αποδοχή.
Η Στόουν μεγάλωσε σε μια μικρή πόλη της Πενσιλβάνια, αλλά πολύ νωρίς ξεχώρισε για την εξυπνάδα της. Με δείκτη νοημοσύνης που άγγιζε τα επίπεδα ιδιοφυΐας, πέρασε γρηγορότερα τα σχολικά έτη και μπήκε στο πανεπιστήμιο στα 15 της. Παρότι φαινόταν πως την περίμενε μια καριέρα στη λογοτεχνία ή στην ακαδημαϊκή έρευνα, η ομορφιά της την οδήγησε πρώτα στη Νέα Υόρκη και στο μόντελινγκ και στη συνέχεια στο Χόλιγουντ. Εκεί χρειάστηκε σχεδόν μια δεκαετία με μικρούς ρόλους και δεύτερες εμφανίσεις, ώσπου ήρθε η μεγάλη ευκαιρία με το «Total Recall» στο πλευρό του Άρνολντ Σβαρτσενέγκερ, το 1990.
Δύο χρόνια αργότερα, το «Basic Instinct» την εκτόξευσε στην κορυφή. Ο ρόλος της αινιγματικής Κάθριν Τράμελ, μιας γυναίκας-αίνιγμα που συνδύαζε τον ερωτισμό με τον κίνδυνο, έγινε σημείο αναφοράς στην ποπ κουλτούρα. Η περίφημη σκηνή με το σταυροπόδι της χάρισε παγκόσμια φήμη αλλά και τεράστια αμφισβήτηση. Όπως έχει αποκαλύψει η ίδια, εξαπατήθηκε: της ζητήθηκε να βγάλει το εσώρουχο για τεχνικούς λόγους, με την υπόσχεση ότι δεν θα φανεί τίποτα, όμως η σκηνή χρησιμοποιήθηκε όπως όλοι γνωρίζουμε.
Το αποτέλεσμα ήταν να γίνει παγκόσμιο σύμβολο του σεξ, αλλά και να στιγματιστεί επαγγελματικά. Για χρόνια οι παραγωγοί τη θεωρούσαν «επικίνδυνη», και οι ρόλοι που της πρότειναν περιορίζονταν σε καρικατούρες γυναικών-πειρασμών. Η ίδια, όμως, ποτέ δεν έκρυψε ότι είναι περήφανη για την ερμηνεία της, την οποία θεωρεί μοναδική. Όπως λέει, «οι άλλες απέρριψαν τον ρόλο, εγώ τον πήρα και έμεινε στην ιστορία».
Ο ρόλος της ζωής της
Το 1995, ο Μάρτιν Σκορσέζε της έδωσε τον ρόλο της ζωής της στο «Casino», για τον οποίο προτάθηκε για Όσκαρ. Όμως, αντί να ανοίξει διάπλατα τις πόρτες, η ερμηνεία αυτή σηματοδότησε το τέλος των μεγάλων ρόλων. «Ίσως ήμουν πολύ καλή [για ηθοποιός]», σχολιάζει πικρά. «Μου είπαν ότι όταν είσαι γυναίκα και ξεπερνάς τις προσδοκίες, το Χόλιγουντ δεν σε συγχωρεί εύκολα». Όπως θυμάται, λίγο πριν τα Όσκαρ ο Φράνσις Φορντ Κόπολα την πλησίασε και της είπε ότι δεν πρόκειται να κερδίσει, γιατί «το σύστημα δεν αντέχει τόσο μεγάλες ερμηνείες από γυναίκες».
Στα χρόνια που ακολούθησαν, η προσωπική της ζωή και η υγεία της δοκιμάστηκαν σκληρά. Το 2001 υπέστη σοβαρό εγκεφαλικό επεισόδιο με εννέα μέρες αιμορραγίας στον εγκέφαλο και μόλις 1% πιθανότητες επιβίωσης. Χρειάστηκε να ξαναμάθει από την αρχή να μιλά, να διαβάζει, να περπατά. Αν και τελικά επανήλθε, η καριέρα της δεν ακολούθησε ποτέ ξανά την ίδια τροχιά. «Σαν να με τιμώρησαν επειδή αρρώστησα», δηλώνει. Τα στούντιο της έδιναν δευτερεύοντες ρόλους, συχνά σε τηλεοπτικές σειρές, ενώ η μάχη για την κηδεμονία του γιου της επηρεάστηκε ακόμη και από την εικόνα της στο «Basic Instinct».
Η σχέση της με τον Χάρβεϊ Γουάινστιν
Η σχέση της με τον Χάρβεϊ Γουάινστιν υπήρξε συγκρουσιακή. Αντίθετα με πολλές συναδέλφους της, δεν την πίεσε για σεξουαλικές «χάρες». Όμως η Στόουν περιγράφει έναν άνθρωπο βίαιο και απειλητικό. «Με έσπρωχνε, με χαστούκιζε, με έπιανε από τον πισινό μπροστά σε άλλους. Δεν με βίασε, αλλά ήταν σωματικά βίαιος μαζί μου πολλές φορές», λέει. Μάλιστα, σε φιλανθρωπικές εκδηλώσεις του amfAR, όπου η ίδια συγκέντρωνε εκατομμύρια για τον αγώνα κατά του AIDS, ο Γουάινστιν εμφανιζόταν στη σκηνή, της άρπαζε το μικρόφωνο και προσπαθούσε να «στήσει» συμφωνίες, με αποτέλεσμα εκείνη να τον αποκαλεί δημόσια «κλέφτη».
Παρά τα χτυπήματα, η Στόουν δεν έπαψε να παλεύει. Υιοθέτησε τρία παιδιά, ασχολήθηκε με τη ζωγραφική και κατάφερε να δημιουργήσει καριέρα και στον χώρο της τέχνης. Οι πίνακές της, έντονα συναισθηματικοί και γεμάτοι χρώμα, πωλούνται σε υψηλές τιμές και η ίδια αντλεί από αυτούς μια ελευθερία που το σινεμά δεν της έδωσε πάντα. Παράλληλα, δεν σταμάτησε να δραστηριοποιείται κοινωνικά και ανθρωπιστικά, κερδίζοντας διεθνή βραβεία για τη συμβολή της.
Μια νέα αρχή στο σινεμά
Σήμερα, δηλώνει έτοιμη για μια νέα αρχή. Επιστρέφει στον κινηματογράφο με το «Nobody 2», όπου υποδύεται μια πανίσχυρη γυναίκα-κακοποιό, ρόλο που η ίδια επέλεξε να μετατρέψει σε «φεμινιστική αλληγορία για την εποχή των social media». Στα 67 της, παραμένει εκρηκτική, αιχμηρή, γεμάτη ενέργεια. Δεν διστάζει να μιλήσει για τον μισογυνισμό στο Χόλιγουντ, για την αδυναμία της κοινωνίας να δεχθεί ότι μια γυναίκα μπορεί να είναι ταυτόχρονα όμορφη, έξυπνη, καλή μητέρα, επιτυχημένη και ανεξάρτητη. «Αν δεχτούμε ότι μια γυναίκα μπορεί να είναι όλα αυτά, τότε θα είναι ίση με τον άντρα. Και εκεί αρχίζουν οι φόβοι», τονίζει.
Η Σάρον Στόουν δεν είναι πια το κορίτσι που έγινε παγκόσμιο σκάνδαλο με μια κίνηση του ποδιού της. Είναι μια γυναίκα που επιβίωσε από κακοποίηση, βία, απόρριψη και θάνατο, που πάλεψε με το ίδιο της το σώμα και βγήκε ζωντανή. Σήμερα ξανασυστήνεται ως καλλιτέχνης, ακτιβίστρια και μητέρα, αλλά κυρίως ως μια γυναίκα που δεν δέχτηκε ποτέ να σιωπήσει. «Μπορεί κάποτε να ήμουν απλώς το αστείο της χρονιάς», λέει με μια δόση ειρωνείας, «αλλά τώρα όλοι ξέρουν ότι δεν πρόκειται να εξαφανιστώ. Κάθε πληγή με έκανε πιο δυνατή. Είμαι εδώ ξανά - και αυτή τη φορά δεν με σταματά τίποτα».