Η Κορίν Χόφμαν (Corinne Hofmann), γεννημένη το 1960 στην Ελβετία, έγινε διεθνώς γνωστή χάρη στο αυτοβιογραφικό της βιβλίο «Η Λευκή Μασάι», που πούλησε εκατομμύρια αντίτυπα και μεταφέρθηκε και στον κινηματογράφο.
Στο βιβλίο, η Χόφμαν, η οποία γεννήθηκε το 1960 στην Ελβετία από Γαλλοελβετό πατέρα και Γερμανίδα μητέρα, περιγράφει πώς το 1986, σε ταξίδι στην Κένυα, ερωτεύτηκε έναν πολεμιστή Μασάι, τον Lketinga, και εγκατέλειψε τον τότε σύντροφό της Μάρκο, καθώς και τη ζωή της στην Ελβετία, για να ζήσει μαζί του σε ένα χωριό.
Η συγγραφέας παντρεύτηκε τον Lketinga, απέκτησαν μια κόρη και έζησαν μαζί τέσσερα χρόνια υπό δύσκολες συνθήκες. Οι διαφορές στη νοοτροπία και η ζήλια κατέστησαν τον γάμο τους ανυπόφορο και η Corinne επέστρεψε τελικά με την κόρη της στην Ελβετία.
Η γνωριμία και ο κεραυνοβόλος έρωτας
Το 1987, μια νεαρή Ελβετίδα ονόματι Corinne Hofmann ταξίδεψε μαζί με τον αρραβωνιαστικό της, Marco, στην εξωτική και μακρινή Κένυα – ένα σαφάρι που ονειρεύονταν εδώ και καιρό. Εκεί όμως, έμελλε να γοητευτεί από έναν άλλο άνδρα.
Ψηλός, με περήφανο παράστημα και μελαμψός, στεκόταν δίπλα στη φωτιά του καταυλισμού των Σαμπούρου, συγγενικής φυλής των Μασάι. Το όνομά του ήταν Lketinga Lepanyori. Η Corinne εγκατέλειψε τον αρραβωνιαστικό της για τα μάτια του επιβλητικού Αφρικανού.
Όμως μια σχέση με έναν άνδρα που ανήκε σε μια φυλή με πανάρχαιες παραδόσεις απέχει πολύ από το να είναι ρομαντική.
Ο Lketinga ήταν αυστηρός και απόλυτος. Όταν εκείνη παραπονιόταν – για τη ζέστη, τις μύγες ή τις αλλόκοτες συνήθειες – της απαντούσε ψυχρά: «Αν δε σου αρέσει, γύρνα πίσω στον Marco σου».
Η νέα, δύσκολη ζωή ως μέλος της φυλής
Όμως η Corinne ήταν αποφασισμένη. Πούλησε την επιχείρησή της στην Ελβετία, εγκατέλειψε τη ζωή της όπως την ήξερε και μετακόμισε σε ένα χωριό της Κένυας, όπου άνοιξε ένα μικρό κατάστημα.
Με τον καιρό πήρε την υπηκοότητα και έγινε, όσο ήταν δυνατόν, μέλος της κοινότητας των Σαμπούρου.
Ξεκίνησε μια νέα ζωή. Ζούσε σε καλύβα από άχυρο, με λάμπα πετρελαίου, κρύο νερό, έπλενε τα ρούχα στο χέρι, χωρίς ανέσεις, χωρίς φάρμακα, χωρίς χαρτί υγείας – αλλά το αποδέχτηκε.
Όταν γεννήθηκε η κόρη της, Napirai, όλα άλλαξαν. Ο Lketinga άρχισε να αμφισβητεί την πατρότητα του παιδιού. Έγινε παθολογικά ζηλιάρης – ιδίως με τους άνδρες που επισκέπτονταν το κατάστημα.
Δύο χρόνια αργότερα, το 1990, δεν άντεξε άλλο. Διέφυγε μαζί με την κόρη της πίσω στην Ευρώπη. Το 2005, επέστρεψε στην Κένυα για τα γυρίσματα ταινίας βασισμένης στο βιβλίο της, το οποίο έγινε διεθνές μπεστ σέλερ και μεταφράστηκε σε περισσότερες από 30 γλώσσες. Εκεί ξανασυνάντησε τον γερασμένο πια Lketinga.
Και, προς έκπληξή της, εκείνος σχεδόν είχε ξεχάσει τη φυγή της. Στο μεταξύ είχε παντρευτεί τρεις φορές και συνέχισε τη ζωή του.
Τα βιβλία που έχει γράψει
Το έργο της Hofmann προσφέρει μια σπάνια, προσωπική ματιά στην καθημερινότητα και τις κοινωνικές δομές της φυλής των Μασάι, μέσα από τα μάτια μιας Ευρωπαίας. Τα βιβλία της προκαλούν συζητήσεις για τον διαπολιτισμικό έρωτα, την ταυτότητα, τον ρομαντισμό της «εξωτικότητας» και την πραγματικότητα της ενσωμάτωσης σε μια ξένη κουλτούρα.
Παρά την επιτυχία, έχει δεχθεί και κριτική για το πώς περιγράφει την κουλτούρα των Μασάι, με ορισμένους να υποστηρίζουν ότι παρουσιάζει δυτικότροπη εξιδανίκευση και αποικιοκρατική οπτική.
Μετά τη Λευκή Μασάι (Die weiße Massai, 1998), ακολούθησαν τα έργα Zurück aus Afrika (2003), Wiedersehen in Barsaloi (2005) και Afrika, meine Passion (2011), στα οποία συνεχίζει την αφήγηση της ζωής της μετά την επιστροφή της στην Ελβετία και τις επανεπισκέψεις της στην Κένυα.
Το πιο πρόσφατο βιβλίο της, Das Mädchen mit dem Giraffenhals (2015), αποτελεί αναδρομή στην παιδική της ηλικία και τα γεγονότα που τη διαμόρφωσαν πριν από το ταξίδι της στην Αφρική.
Το 2025, σχεδόν τέσσερις δεκαετίες μετά την εμπειρία της, το κοινό εξακολουθεί να γοητεύεται από την ιστορία της. Σήμερα, η Hofmann ζει στην Ελβετία, διατηρεί διακριτική δημόσια παρουσία και συνεχίζει να ασχολείται με τη συγγραφή και την προσωπική της πορεία.
Η ιστορία της ενέπνευσε πολλές γυναίκες να αναλογιστούν τις δικές τους επιλογές ζωής και τον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζουν τον έρωτα, τις θυσίες και την ταυτότητά τους.