Η περίοδος του Ψυχρού Πολέμου οδήγησε τις δύο μεγάλες δυνάμεις, ΗΠΑ και ΕΣΣΔ, σε έναν τεχνολογικό ανταγωνισμό.
Και οι δύο ήθελαν να κυριαρχήσουν με κάθε κόστος σε όλους τους τομείς. Στον τομέα των υποβρυχίων οι Αμερικανοί είχαν επιλέξει να κατασκευάζουν τον στόλο τους από χάλυβα. Η ΕΣΣΔ, από την άλλη, επέλεξε άλλον δρόμο, αποφασίζοντας να χρησιμοποιήσει ένα υλικό που κανείς δεν είχε τολμήσει μέχρι πρότινος: το τιτάνιο.
Τα πλεονεκτήματα του τιτανίου -Γιατί το προτιμούσε η ΕΣΣΔ και όχι οι ΗΠΑ
Σύμφωνα με την ιστοσελίδα presse-citron, το τιτάνιο έχει σημαντικά πλεονεκτήματα: είναι σχεδόν δύο φορές ελαφρύτερο, ανθεκτικό στη διάβρωση από το πολύ αλμυρό θαλασσινό νερό και δεν είναι ηλεκτρομαγνητικό.
Τα ρωσικά υποβρύχια (κλάση Alfa και οι διάδοχοί τους κλάση Sierra) ήταν επομένως μη ανιχνεύσιμα από τα σόναρ της Δύσης και μπορούσαν να βουτήξουν πολύ πιο βαθιά από τα αμερικανικά. Απόλυτα ιδανικά για να πλησιάζουν διακριτικά τις εχθρικές ακτές, μπορούσαν να πλέουν με ταχύτητα 70 χλμ./ώρα και να βουτούν έως και 900 μέτρα κάτω από την επιφάνεια της θάλασσας, σε βάθος απρόσιτο για τον εχθρό.
Αν και αποτελούσαν τον εφιάλτη του αμερικανικού ναυτικού, το ίδιο ίσχυε και για τους μηχανικούς που ήταν υπεύθυνοι για την κατασκευή τους.
Το τιτάνιο, παρά τα πλεονεκτήματά του, είναι εξαιρετικά δύσκολο να επεξεργαστεί σε εργοστάσιο. Το υλικό, επίσης, λιώνει μόνο σε πολύ υψηλές θερμοκρασίες (1.668 °C έναντι περίπου 1.370 °C για τον χάλυβα) και οξειδώνεται αμέσως.
Για την κατασκευή των σκαφών απαιτούνταν πλήρως αεροστεγείς εργαστηριακοί χώροι για τη συγκόλλησή τους και υποδομές που ξεπερνούσαν τα συνήθη πρότυπα. Εργοστάσια υπό πίεση, εξειδικευμένο προσωπικό: χαρακτηριστικό που η ΕΣΣΔ μπορούσε να προσφέρει, καθώς τα υποβρύχια εξαρτώνταν από το σοβιετικό στρατιωτικό-βιομηχανικό συγκρότημα, το οποίο χρηματοδοτούνταν και διοικούνταν εξ ολοκλήρου από το κράτος.
Είχαν κατασκευάσει πλήρως αεροστεγή εργαστήρια στο Σεβεροντβίνσκ, ειδικά σχεδιασμένα για τη συγκόλληση τιτανίου. Ήταν τα μόνα στον κόσμο που μπορούσαν να κατασκευάσουν υποβρύχια κύτη από ένα τέτοιο υλικό.
Οι Αμερικανοί είχαν απορρίψει το τιτάνιο, καθώς το είχαν χαρακτηρίσει ακριβό και περίπλοκο στην επεξεργασία. Το άλλο μεγάλο πρόβλημα του τιτανίου είναι ότι είναι σχεδόν αδύνατο να επισκευαστεί. Ακόμα και αν αντέχει καλύτερα τις υψηλές πιέσεις, αρκούσε μια απλή ρωγμή στο κύτος για να σταλεί το υποβρύχιο πίσω στο εργοστάσιο. Σε καιρό πολέμου, αυτό ήταν μια πολυτέλεια που το Πεντάγωνο δεν μπορούσε να επιτρέψει στον εαυτό του.
Γιατί η ΕΣΣΔ επέμεινε στο τιτάνιο;
Μέχρι και τις αρχές τις δεκαετίας του 1990, η ΕΣΣΔ κατασκεύαζε όλα τα υποβρύχιά της από τιτάνιο.
Όπως εξηγεί το δημοσίευμα, η χώρα επέμεινε, διότι, σύμφωνα με τη σοβιετική νοοτροπία και τη δογματική του Κρεμλίνου, η τεχνολογία ήταν τόσο ιδεολογικό όπλο όσο και στρατιωτικό εργαλείο. Τι καλύτερο από το τιτάνιο για να συμβολίσει τον τεχνολογικό ιδεαλισμό ενός καθεστώτος που ήθελε να ελέγχει τα πάντα; Σπάνιο και υπερβολικά ακριβό υλικό, αντιπροσώπευε ακριβώς αυτό που η ΕΣΣΔ ήθελε να δείξει στον κόσμο: την ικανότητά της να πραγματοποιεί το αδύνατο, χωρίς να ανησυχεί για τους οικονομικούς περιορισμούς.