Μια εκλογική αναμέτρηση που μετρά δεκάδες υποψηφίους, πολιτικά συνθήματα, διαδικτυακές καμπάνιες και, φυσικά, αμφιλεγόμενες τακτικές που θυμίζουν κάτι ανάμεσα σε κανονικές εκλογές και σάτιρα του αμερικανικού πολιτικού συστήματος.
Στη Σόμερβιλ της Μασαχουσέτης, εκεί όπου μια ήσυχη ποδηλατική διαδρομή συνδέει γειτονιές και ζωές, το φετινό καλοκαίρι δεν μιλούσαν για πολιτική, ούτε για τις αμερικανικές εκλογές, αλλά για κάτι πολύ πιο αλλόκοτο: την κούρσα για τον δήμο… των γατών. Όλα ξεκίνησαν αθώα, με τη Μπέρι, μια γάτα με μαύρη κηλίδα στη μύτη που συχνά εμφανιζόταν στην ποδηλατική λωρίδα, προκαλώντας ανησυχία στους γείτονες που τη νόμιζαν χαμένη.
Η οικογένειά της ανάρτησε μια αφίσα που την ανακήρυσσε «δήμαρχο του bike path», ώστε να ξέρουν όλοι πως δεν υπήρχε λόγος ανησυχίας. Αλλά η αθώα χειρονομία γρήγορα πήρε άλλες διαστάσεις: γιατί η Μπέρι και όχι κάποια άλλη; Και ποιος αποφασίζει ποιος είναι ο γάτος-δήμαρχος;
Έτσι γεννήθηκε μια εκλογική αναμέτρηση που σήμερα μετρά δεκάδες υποψηφίους, πολιτικά συνθήματα, διαδικτυακές καμπάνιες και, φυσικά, αμφιλεγόμενες τακτικές που θυμίζουν κάτι ανάμεσα σε κανονικές εκλογές και σάτιρα του αμερικανικού πολιτικού συστήματος.
«Make cats outside again»
Η Μπέρι, τριών ετών, μαυρόασπρη, με «εκτελεστική εμπειρία» στην ίδια την ποδηλατική διαδρομή, κατεβαίνει εκ νέου, με σύνθημα «Make cats outside again». Υποστηρίζεται από μια ολόκληρη ομάδα: τον επτάχρονο Amias ως διευθυντή προσωπικού, την πεντάχρονη Emmeline ως επικεφαλής καμπάνιας πόρτα-πόρτα και τη Mallory, τριανταεννέα ετών, ως μάνατζερ της εκστρατείας. Η πλατφόρμα της είναι σαφής: ενότητα της κοινότητας υπό την ανωτερότητα των γατών.
Όμως ο αντίπαλος, ο Orange Cat, ένας πορτοκαλής γάτος επτά ετών, έχει άλλα σχέδια. Με τη βοήθεια της ιδιοκτήτριάς του, μιας σαρανταδυάχρονης κωμικού, εμφανίζεται ως υποψήφιος υπέρ της δημοκρατίας, των «ελεύθερων και δίκαιων εκλογών» και, κυρίως, κατά των αρουραίων, με την υπόσχεση ότι θα τους εξοντώσει με τον πιο πρακτικό τρόπο: θα τους φάει.
Στην καρδιά των συζητήσεων, ωστόσο, βρίσκεται η Μινέρβα, μια μαύρη φουντωτή γάτα που έχει γίνει διαδικτυακό φαινόμενο. Η αφίσα της δεν γράφει τίποτε άλλο παρά τη λέξη «CRIME». Τίποτε παραπάνω.
Αυτό το μυστήριο μανιφέστο, που δεν συνοδεύεται από συγκεκριμένες πολιτικές θέσεις, έχει πυροδοτήσει φαντασία και χιούμορ, καθιστώντας τη Μινέρβα αγαπημένη πολλών, παρόλο που είναι γάτα εσωτερικού χώρου και δεν έχει εμφανιστεί ποτέ στην ποδηλατική λωρίδα.
«Έχει υπηκόους που την παρακολουθούν εκ μέρους της», λένε οι ιδιοκτήτες της. Έτσι, με μια λέξη, έχει χτίσει έναν μύθο μεγαλύτερο από κάθε προεκλογικό φυλλάδιο.
Άλλος υποψήφιος, ο Cartwheel, δηλώνει απερίφραστα πως μισεί τα ποδήλατα. Όπως λέει ο ιδιοκτήτης του, «όλα όσα αρχίζουν με το γράμμα Β - μπάλες, σκουπόξυλα, λεωφορεία, ποδήλατα - είναι τρομακτικά».
Παράδοξο για μια εκλογή που αφορά τον «δήμαρχο της ποδηλατικής λωρίδας», αλλά η πλατφόρμα του είναι ξεκάθαρη: λιγότερα ποδήλατα, περισσότερη ασφάλεια για τις γάτες. Ο ίδιος είναι γάτος με ζώνη και λουρί, προσφέρει δανειστική βιβλιοθήκη λουριών για άλλες γάτες και εντυπωσιάζει με τις ικανότητές του να πατάει κουμπιά ζητώντας πράγματα από τους ανθρώπους του.
Η Κλεμεντίν και ο Νιξ, δύο αδέρφια δύο ετών, κατεβαίνουν μαζί ως δήμαρχος και αντιδήμαρχος. Το πρόγραμμά τους περιλαμβάνει την καλλιέργεια catnip κατά μήκος της λωρίδας, τον σεβασμό της ιερής ώρας του ύπνου - καμία ενόχληση όταν γάτα κοιμάται - και τον αυστηρό κανόνα ότι δεν επιτρέπεται να χαϊδεύεις γάτα χωρίς τη συγκατάθεσή της.
Αυτή η πλατφόρμα, με σαφή προσανατολισμό στα δικαιώματα των γατών, έχει βρει απήχηση στους νεότερους ψηφοφόρους της κοινότητας.
Ο μικρότερος υποψήφιος είναι ο Έρνι, ένα μαύρο γατάκι μόλις τεσσάρων μηνών. Αν και δεν έχει βγει ακόμη στη διαδρομή, το πρόγραμμά του είναι τολμηρό: «adopt, don’t shop», δωρεάν τροφή και καθολική υγειονομική περίθαλψη για όλα τα κατοικίδια.
Αντιπροσωπεύει μια φρέσκια γενιά που μιλά για αλληλεγγύη και κοινό καλό. Από την άλλη, ο Χιούγκο, ένας γάτος-διάσωσης περίπου ενός έτους, μπαίνει στον αγώνα ως «οικολογικός υποψήφιος».
Η ιδιοκτήτριά του τον περιγράφει ως «μεγάλο μυαλό», πάντα περίεργο για το πώς λειτουργούν τα πράγματα. Η δική του ατζέντα αφορά την κλιματική κρίση: να διασφαλίσει ότι ποτέ δεν θα κάνει τόσο ζέστη ώστε οι γάτες να μην μπορούν να βγουν έξω.
Η κούρσα όμως δεν περιορίζεται στις γάτες. Η Πικοσίτα, ένα τσιουάουα τριών ετών, κατεβαίνει με πλακάτ που λένε: «Κουραστήκατε από τους fat cat πολιτικούς; Είμαι όλα αυτιά». Υπόσχεται να υπερασπιστεί λαγούς, πουλιά και μικρούς γείτονες που δεν μπορούν να γαβγίσουν για τον εαυτό τους.
Ακόμη πιο εκκεντρική υποψηφιότητα είναι αυτή του Νάγκι, μιας χελώνας επτά ετών, που ταξιδεύει στη τσέπη του ιδιοκτήτη της. Η δική του πολιτική πλατφόρμα αφορά τη διαχείριση απορριμμάτων, εμπνευσμένη από τις φορές που κατά λάθος έφαγε σκουπίδια.
Ο Κόρμπεν, μαυρόασπρος γάτος πέντε ετών, κατεβαίνει ως «πολιτικό παιδί» αφού ο άνθρωπός του είναι υποψήφιος για δήμαρχος της Σόμερβιλ. Οι αφίσες τους κυκλοφορούν δίπλα-δίπλα: «Ηγεσία. Αξίες. Δράση» για τον άνθρωπο, «Ύπνος. Τόνος. Χάδια» για τον γάτο. Ο Κόρμπεν θέλει όριο ταχύτητας στην ποδηλατική λωρίδα, εφαρμογή της απαγόρευσης μηχανοκίνητων οχημάτων και, φυσικά, επίλυση του προβλήματος με τα τρωκτικά.
Κι ύστερα υπάρχει ο Βασίλ, ένας τιγρέ γάτος που, παρότι δεν είναι υποψήφιος δήμαρχος, έχει διεκδικήσει τη θέση του «γενικού εισαγγελέα» της ποδηλατικής λωρίδας. Από το περβάζι του παρατηρεί όλη μέρα τα πουλιά και τους περαστικούς, έτοιμος να καταγγείλει κάθε «έγκλημα». Έχει δεσμευτεί να σταματήσει και το body shaming, αφού, όπως λένε οι ιδιοκτήτες του, κάθε περαστικός σχολιάζει το μέγεθός του.
Υπάρχει κάτι βαθύτερο σε αυτές τις εκλογές
Η εκλογή, που ξεκίνησε σαν παιχνίδι, πήρε σύντομα όλες τις διαστάσεις μιας αληθινής εκστρατείας. Αφίσες κλάπηκαν, υπήρξαν καταγγελίες για χορηγίες κτηνιάτρων που παρενέβησαν στον αγώνα, και μάλιστα ένας από τους υποψηφίους, ο Πάιρατ, πέθανε αιφνίδια κατά τη διάρκεια της κούρσας, αφήνοντας πίσω του μια αίσθηση απώλειας αλλά και επιμονής πως η δημοκρατία πρέπει να συνεχιστεί.
Σήμερα, με περισσότερους από εβδομήντα τρεις υποψήφιους συνολικά, οι κάτοικοι της Σόμερβιλ καλούνται να επιλέξουν ποιος θα είναι ο «δήμαρχος» μιας λωρίδας ποδηλάτων που έχει μετατραπεί σε σκηνή φαντασίας, χιούμορ και συλλογικής συμμετοχής.
Πέρα από το γέλιο και την ειρωνεία, υπάρχει κάτι βαθύτερο σε αυτή την διαδικασία. Οι γείτονες βρήκαν έναν τρόπο να συνδεθούν, να παίξουν με τους κανόνες της πολιτικής και να δημιουργήσουν μια κοινότητα μέσα από τις γάτες τους.
Σε μια εποχή όπου οι πραγματικές εκλογές συχνά φαντάζουν πικρές και διχαστικές, η Σόμερβιλ έφτιαξε το δικό της παραμύθι: μια πολιτεία όπου το μόνο που μετράει είναι αν τα κατοικίδια μας κάνουν να χαμογελάμε και αν μπορούμε να φανταστούμε έναν κόσμο με λιγότερα ποδήλατα, περισσότερη catnip και, βεβαίως, την αιώνια απειλή του «CRIME».
Το ποδηλατικό μονοπάτι έγινε κοινοβούλιο, τα περβάζια μετατράπηκαν σε εξέδρες και οι αφίσες των υποψηφίων έδωσαν νέα σημασία στη φράση «πολιτική γάτας». Κι ίσως αυτό είναι το πιο αστείο αλλά και το πιο συγκινητικό μάθημα: ότι η δημοκρατία, ακόμη και στις πιο μικρές και παράξενες μορφές της, μπορεί να ενώνει.