Η επεισοδιακή συναυλία των Rolling Stones, έγινε στο γήπεδο του Παναθηναϊκού στις 17 Απριλίου 1967, τρεις μέρες πριν οι συνταγματάρχες κατεβάσουν τα τανκς και καταλύσουν τη δημοκρατία.
Αποτελεί ένα ιστορικό μουσικό γεγονός επενδυμένο και με στοιχεία του μύθου. Προβάλλει την μύχια διάθεση μιας εποχής, και φωτίζει, πολλά και ενδιαφέροντα θέματα, πέρα από την μουσική. Η συναυλία έγινε σε προεκλογική περίοδο, και σε πολιτικό κλίμα έντονα φορτισμένο. Άρχισε γύρω στις 8 μ.μ με ελληνικά συγκροτήματα. Έπαιξαν πρώτα οι IDOLS, οι WE FIVE, οι LOUBOGG, οι MGC, ο Guidone, ο Δάκης και ο Τάσος Παπασταμάτης.
Μετά εμφανίζονται οι Rolling Stones.
Ύστερα από περίπου πέντε τραγούδια, ένα παιδί τους έδωσε μια ανθοδέσμη με κόκκινα γαρύφαλλα και οι αστυνομικοί θυμήθηκαν τότε τον …Μπελογιάννη, και με το αστυνομικό δαιμόνιο που τους διέκρινε κατάλαβαν ότι είχαν να κάνουν με κομμουνιστική πράξη! Ακολούθησαν επεισόδια και τελικά η συναυλία διακόπηκε.
Η συναυλία είχε διοργανωθεί από τον Νίκο Μαστοράκη, που ήταν φανερά ανήσυχος για το αποτέλεσμα, αφού είχαν προηγηθεί δημοσιεύματα που έλεγαν ότι «έρχονται οι ναρκομανείς στην Ελλάδα».
Τα επεισόδια άρχισαν ακόμη από την άφιξη των Stones στο αεροδρόμιο όπου είχαν σπεύσει να τους υποδεχτούν αρκετοί κρατώντας πλακάτ. Μερικοί δημοσιογράφοι προέβλεπαν ότι κάτι κακό θα γινόταν και κατηγορούσαν το συγκρότημα.
Ο Μαστοράκης έκανε το μεγάλο λάθος να γράψει στο πρόγραμμα της συναυλίας που μοιράστηκε στο γήπεδο «κανείς από τους νέους δεν πρόκειται να πάρει ναρκωτικά!» και αρκετοί εξαγριώθηκαν από το δασκαλίστικο ύφος. Μια σκληρή ομάδα στο πέταλο δεν κρατήθηκε τελικά και όταν είδε να μπαίνει ο Δημήτρης Πουλικάκος με ψυχεδελική εμφάνιση (γένια, μαλλί αλά Χέντρξ, γυαλιά με πορτοκαλί σκελετό, παντελόνι καμπάνα και καουμπόικες μπότες), άρχισε να φωνάζει ρυθμικά «LSD! LSD! ».
Η σχετική μαρτυρία που έδωσε στον γράφοντα ο Δημήτρης Πουλικάκος:
«Θυμάμαι πως υπήρχε ένα κλίμα τρομοκρατίας για τη συναυλία των Rolling Stones. Κάποιοι δημοσιογράφοι γράφανε για αφιονισμένους και διάφορα τέτοια και το κλίμα ήταν βαρύ. Πολλοί γονείς είχαν φοβηθεί και προσπαθούσαν να αποτρέψουν τα παιδιά τους από το να πάνε στη συναυλία. Ο κόσμος που τελικά συγκεντρώθηκε ήταν γύρω στις 10 χιλιάδες.
Εγώ εμφανίστηκα στο πέταλο, και με το που με είδανε οι πιτσιρικάδες, σηκωθήκανε και φωνάζανε LSD, LSD!
Με χειροκροτήματα και αλαλαγμούς. Τους κέντρισε το παρουσιαστικό μου. Είχα γένια, το μαλλί ξασμένο στυλ Jimi Hendrix, φορούσα γυαλιά με πορτοκαλί σκελετό με λουλουδάκια, ένα ασημένιο πουκάμισο με κονκάρδες, παντελόνι καμπάνα με καουμπόικες μπότες, ένα μαντήλι αντί για γραβάτα, και γάντια κίτρινα. Με το που με είδανε λοιπόν, αρχίσανε και φωνάζανε εν χορώ.
Είδα και πώς άρχισαν μετά τα επεισόδια. Ένα παιδί έτρεξε κάποια στιγμή να δώσει στους Rolling Stones γαρύφαλλα. Τότε καμιά πενηνταριά αστυνομικοί πέσανε επάνω του και τον βαράγανε. Ο Μικ Τζαγκερ φώναξε έναν αξιωματικό και του έδωσε χαστούκι...»
Μια άλλη μαρτυρία που δίνει ο φωτορεπόρτερ Αριστοτέλης Σαρρηκώστας, από άλλη οπτική γωνία, είναι:
«Η συναυλία άρχισε με το τραγούδι Satisfaction εν μέσω αλαλαγμών, χειροκροτημάτων και λιποθυμιών και φτάνοντας προς το τέλος του τρίτου τραγουδιού, δυο από το συγκρότημα κατέβηκαν από το πάλκο , με κρεμασμένες της κιθάρες τους στον ώμο και με αρκετά κόκκινα γαρίφαλα, τα οποία άρχισαν να τα πετάνε στον κόσμο , στης κερκίδες. Αυτό δεν άρεσε στους αστυνομικούς που βρίσκονταν κοντά στης εξέδρες και στα κάγκελα, και άρχισαν να σπρώχνουν τους κιθαρίστες, να επιστρέψουν στις θέσεις τους, άρχισαν να σπρώχνουν κι αυτοί τους αστυνομικούς και δεν άργησε η σύρραξη να γενικευτεί.
Οι θεατές βλέποντας τα συμβάντα, άρχισαν τα συνθήματα εναντίων των αστυνομικών, οι αστυνομικοί άρχισαν να κτυπούν τους θεατές και οι Rolling Stones να παίρνουν τα όργανα από την σκηνή και να φεύγουν. Οι οργανωτές της συναυλίας, φώναζαν να απομακρυνθούν οι αστυνομικές δυνάμεις από τον χώρο του πάλκου, για να αρχίσει και πάλι η συναυλία, χωρίς να εισακούονται. Μάταια ο κόσμος περίμενε να ξαναρχίσει η συναυλία, πέρασαν 20-30-40 λεπτά της ώρας και οι Rolling Stones δεν γύριζαν, ο κόσμος άρχισε να εκνευρίζεται και να πετάει ότι έβρισκε μέσα στο γήπεδο, ώσπου βγήκε κάποιος στο μικρόφωνο και είπε ότι η συναυλία ματαιώνεται. Αυτό ήταν ότι χειρότερο μπορούσε να ακούσουν είκοσι χιλιάδες θεατές, βγήκαν στους δρόμους και η Λεωφόρος Αλεξάνδρας έγινε πεδίο μάχης. Άναψαν φωτιές σε ότι έβρισκαν και άρχισε το γνωστό κυνηγητό μεταξύ διαδηλωτών και αστυνομίας, τα επεισόδια επεκτάθηκαν και στους γύρω δρόμους, μέχρι αργά με συλλήψεις και τραυματισμούς».
Η τότε δημοσιογραφική κάλυψη της συναυλίας, αφήνει σήμερα πολλά ερωτήματα, αφού τα γεγονότα ερμηνεύονταν ανάλογα με τις πολιτικές πεποιθήσεις του κάθε δημοσιογράφου, αλλά και με την αντίληψη ότι οι Rolling Stones αντιπροσωπεύουν την μακρυμαλλούσα και άπλυτη νεολαία.
Δυο παραδείγματα:
Ο Δημήτρης Ψαθάς, την επόμενη μέρα, σε χρονογράφημά του στα ΝΕΑ, αναφέρει το ξύλο που έπεσε αλλά κάνει μπλακ χιούμορ, χαρακτηρίζοντας τους γιεγιέδες σαν άπλυτους και βρωμιάρηδες.
«Έπεσε λοιπόν ξύλο και στους γεγέδες αλλά επί του ξύλου τούτου θα μας επιτρέψουν οι εισπάρξαντες, πρώτα να φιλοσοφήσουμε και ύστερα να διαμαρτυρηθούμε αν και εφόσον πρέπει....Ποίος ή ποία καλείται γεγές ή γεγέδισα; Είναι κάτι νεαροί αξούριστοι και ακούρευτοι, με μακριά μαλλούρα όπου μπορεί άνετα να κυκλοφορεί και να στεγάζεται η ψείρα...Το ξύλο είναι ένα από τα χαρακτηριστικά της εποχής μας και έπρεπε τα μακρυμάλλικα παιδιά, τα τόσο φιλοσοφημένα, να το δεχτούν, όχι με διαμαρτυρίες αλλά με ευχαρίστηση»
(Ψαθάς ΝΕΑ Απρίλιος 1967).
Η εφημερίδα ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ, δυο μέρες μετά, αναφέρεται στα επεισόδια, βρίσκοντας ευκαιρία να χτυπήσει την ΕΡΕ:
«Με τη φόρα που πήρε η αστυνομία, θα τρώγουν ξύλο όχι μόνον οι μετέχοντες εις πολιτικάς συγκεντρώσεις αλλά και εις ... καλλιτεχνικάς! Απόδειξις ότι κατά την εμφάνισιν των μακρυμάλληδων Ρόλλινγκ Στόουνς, προ ημερών εις τα Αθήνας, εξυλοφορτώθησαν αγρίως και οι γιεγιέδες.
Εφ’ ω και κάποιος συνάδελφος παρατήρησε: Επί των ημερών της ΕΡΕ θα πέφτει ξύλο άνευ και μετά μουσικής»
(ΜΑΚΕΔΔΟΝΙΑ 20 Απριλίου 1967)