Ένας άνδρας από το Ουισκόνσιν των ΗΠΑ, ο Arthur Gehrke, έγινε διάσημος για μια συμπεριφορά που θύμιζε εντυπωσιακά τη χειμερία νάρκη.
Η χειμερία νάρκη είναι ένα φυσιολογικό φαινόμενο που παρατηρείται σε ορισμένα ζώα, κυρίως θηλαστικά και ερπετά, ως προσαρμογή για την επιβίωση κατά τους ψυχρούς μήνες του έτους, όταν η τροφή είναι σπάνια και οι θερμοκρασίες ιδιαίτερα χαμηλές. Κατά τη διάρκειά της, ο οργανισμός εισέρχεται σε μια κατάσταση βαθιάς αδράνειας: ο μεταβολισμός μειώνεται δραστικά, η καρδιακή και αναπνευστική λειτουργία επιβραδύνονται, και η θερμοκρασία του σώματος πέφτει σημαντικά. Σκοπός αυτής της διαδικασίας είναι η εξοικονόμηση ενέργειας μέχρι να επανέλθουν οι ευνοϊκές καιρικές συνθήκες.
Αν και πρόκειται για μια βιολογική ικανότητα που έχει εξελιχθεί μέσα σε εκατομμύρια χρόνια στα ζώα, η ιδέα του ανθρώπου που «χειμεριάζει» μοιάζει με κάτι βγαλμένο από μύθο ή επιστημονική φαντασία. Κι όμως, στις αρχές του 20ού αιώνα, ένας άνδρας από το Watertown του Wisconsin, ο Arthur “Turkey” Gehrke, έγινε διάσημος για μια συμπεριφορά που θύμιζε εντυπωσιακά τη χειμερία νάρκη.
Ακολουθούσε την ίδια ρουτίνα επί 30 χρόνια
Ο Gehrke - ιδιοκτήτης μπαρ - ήταν ένας εξαιρετικά ιδιαίτερος άνθρωπος που έθεσε και εφάρμοσε στον εαυτό του ένα ιδιότυπο χειμωνιάτικο... πρότυπο. Από το 1913 και για περίπου τρεις δεκαετίες, κάθε Νοέμβριο εισερχόταν σε μια μορφή χειμερίας νάρκης και έμενε κλεισμένος στο δωμάτιό του μέχρι την άνοιξη — έως και περίπου τον Απρίλιο. Τι έκανε το μπαρ όσο καιρό ο ίδιος... κοιμόταν; Ο Αμερικανός είχε βάλει «στο πόδι του» έναν συνεργάτη του να το δειαχειρίζεται όσο αυτός ξεχειμώνιαζε.
Η συνήθειά του, που ξεκίνησε γύρω στο 1913, έγινε θεσμός για τον ίδιο: για 29 χρόνια (μέχρι το 1942, όταν πέθανε σε ηλικία 59 ετών) ο Gehrke ακολουθούσε την ίδια ρουτίνα: κλειδωνόταν στο υπνοδωμάτιο στον δεύτερο όροφο της οικίας του, κοιμόταν ή σχεδόν κοιμόταν, και αποφεύγοντας την κρύα χειμωνιάτικη καθημερινότητα, επέστρεφε στην κανονική ζωή κάθε άνοιξη.
Η φήμη του εξηγείται μέσα από δημοσιεύματα της εποχής: ένα άρθρο του περιοδικού Sports Illustrated περιγράφει ότι ο Gehrke, ένα άτομο περίπου 105 κιλών, συνήθιζε «να μεταφέρει το κορμί του σαν ένας ηλικιωμένος αρκούδος», όπως ανέφερε το άρθρο της εποχής εκείνης, επισημαίνοντας ότι πρόκειται περισσότερο για ύπνο παρά για πραγματική βιολογική χειμέρια νάρκη, καθώς συνεχώς του παρείχε τροφή η γυναίκα του.
Σύμφωνα με αναφορές, η κύρια αιτία που ώθησε τον Gehrke να υιοθετήσει αυτό το παράδοξο μοτίβο, ήταν οι έντονες κοιλιακές ενοχλήσεις που προκαλούνταν από την ψυχρή χειμωνιάτικη ατμόσφαιρα. Η γυναίκα του, Grace, τον βοηθούσε όχι μόνο παρέχοντάς του τρόφιμα αλλά και φροντίζοντας να διατηρεί το δωμάτιό του όσο το δυνατόν πιο ζεστό.
Όταν πέθανε η Grace το 1936 αυτή η τραγική εξέλιξη «έσπασε τη νάρκη» του Gehrke. Σύμφωνα με δημοσιεύματα της εποχής, ο θάνατος της συζύγου του τον διέκοψε προσωρινά από την πάγια ρουτίνα του. Ωστόσο, λίγες μέρες αργότερα, επέστρεψε στο συνηθισμένο μοτίβο ύπνου στη χειμερινή περίοδο.
Το φαινόμενο του Gehrke είχε τραβήξει την προσοχή του κοινού, και δεκαετίες αργότερα ήρθε ξανά στο προσκήνιο μέσω forums όπως το Reddit, όπου παρουσιάστηκε ως μία από τις πιο παράδοξες ανθρώπινες συμπεριφορές. Κάποιοι παρατήρησαν την πιθανότητα ότι επρόκειτο περισσότερο για μια κατάχρηση ύπνου παρά για πραγματική βιολογική νάρκη.
Αυτά τα σχόλια αντικατοπτρίζουν την αντίληψη ότι το γεγονός, αν και εκπληκτικό, δεν ήταν βιολογική χειμερία νάρκη με βιώσιμες φυσιολογικές διεργασίες, αλλά μια συνειδητή, εξατομικευμένη στρατηγική για την αντιμετώπιση του κρύου και του πόνου.
Δεν υπάρχει καμία ένδειξη ότι ο Gehrke είχε βιολογική δυνατότητα να προσαρμόσει τον μεταβολισμό του όπως ένα ζώο που βιώνει την χειμερία νάρκη. Αντίθετα, οι αναφορές επισημαίνουν ότι η κατάστασή του έμοιαζε περισσότερο με έναν μακροχρόνιο ύπνο με σκόπιμη απραξία παρά με πραγματική φυσιολογική νάρκη. Δεν υπάρχουν επίσης ικανά στοιχεία ότι ο Gehrke είχε χαμηλή θερμοκρασία σώματος ή ελάχιστη καρδιακή λειτουργία, όπως συμβαίνει στα ζώα.
Ο Arthur “Turkey” Gehrke πέθανε σε ηλικία περίπου 59 ετών, γύρω στο 1942. Μέχρι τότε, είχε καταγράψει περίπου 29 διαδοχικούς χειμώνες «ανθρώπινης χειμερίας νάρκης». Παρά την αμφιβολία για την ακριβή βιολογική φύση της, η συνήθειά του έγινε σύμβολο μιας ιδιότυπης ανθρώπινης απόδρασης από το κρύο.
Σήμερα, η ιστορία του διασώζεται σε αρχεία και ιστορικές αναφορές της γενέτειράς του, του Watertown, σε άρθρα για παράξενες ιστορίες και σε διαδικτυακές συζητήσεις ως παράδειγμα εκκεντρικής αλλά αξιομνημόνευτης ανθρώπινης συμπεριφοράς.