Αν αντέχετε κάντε κράτηση σε αυτά τα ξενοδοχεία. Κλείστε τις κουρτίνες, σβήστε το φως, και αφήστε τους παλιούς ενοίκους του κτιρίου να σας πουν καληνύχτα στη γλώσσα τους.
Αν τα σπίτια με φαντάσματα είναι για τους... επισκέπτες της μιας ώρας, τα στοιχειωμένα ξενοδοχεία είναι για τους πραγματικά θαρραλέους: εκείνους που σβήνουν το κομοδίνο γνωρίζοντας ότι οι παλιοί ένοικοι επιστρέφουν για να τους τρομάξουν και να τους στοιχειώσουν.
Το ταξίδι μας αρχίζει με τρεις αμερικανικές «ναυαρχίδες» του υπερφυσικού και συνεχίζει στον υπόλοιπο κόσμο, σε κάστρα, αρχοντικά και μεγαλοπρεπείς παλιές επαύλεις φιλοξενίας, όπου οι θρύλοι και τα στοιχειά περπατούν στους διαδρόμους όπως οι νοικοκυραίοι στο σπίτι τους.
Το κτίριο που ενέπνευσε το διαβόητο Overlook της «Λάμψης»
Στο Κολοράντο, το The Stanley Hotel στο Estes Park μοιάζει να έχει... ραφτεί πάνω στη λογοτεχνική φαντασίωση του Στίβεν Κινγκ: το αρχοντικό κτίριο του 1909, με την αυστηρή γεωργιανή αρχιτεκτονική, έδωσε σάρκα και οστά στο διαβόητο Overlook της «Λάμψης» του Κιούμπρικ. Ένα πιάνο που παίζει μόνο του, πόρτες που ανοιγοκλείνουν το βράδυ και ξεναγήσεις-πρόβα στις νυχτερινές... νευρικότητες του κτιρίου μετατρέπουν τη διαμονή σε ένα πραγματικό τεστ αντοχών.
Στο Σαν Ντιέγκο, το Hotel del Coronado είναι μια ροζ ψευδαίσθηση παραδείσου με μια κρυφή πληγή: κάποιοι λένε ότι η Κέιτ Μόργκαν, που το 1892 «δεν έκανε ποτέ check-out», ανεβοκατεβαίνει ακόμη τα σκαλιά του τρίτου ορόφου με παγωμένα ρεύματα αέρα και λάμπες που τρεμοπαίζουν σαν βλέφαρα.
Και στη Λονγκ Μπιτς της Καλιφόρνια, το Queen Mary - ένα υπερωκεάνιο αραγμένο μόνιμα και μεταμορφωμένο σε ξενοδοχείο - κουβαλά 49 θανάτους από την εποχή που όργωνε τον Ατλαντικό.
Η καμπίνα B340 είναι το επίκεντρο του στοιχειώματος: νυχτερινά χτυπήματα στην πόρτα, κουβέρτες που τραβιούνται μόνες τους, και μια παρουσία στο πόδι του κρεβατιού που σε αφήνει να μετρήσεις πρόβατα με τα μάτια ανοιχτά. Κι αν αυτά σας φαίνονται βαρβάτα, πάρτε ανάσα: το υπόλοιπο ταξίδι πηγαίνει την ιδέα της στοιχειωμένης διανυκτέρευσης σε βαθύτερη, ευρωπαϊκή παράδοση.
Μια βόλτα στην στοιχειωμένη Ευρώπη
Στη Δανία, το Dragsholm Slot, πρώτα παλάτι του 13ου αιώνα κι ύστερα φυλακή, μαζεύει τις μορφές του σαν αυστηρός θυρωρός: η Λευκή Κυρία περιδιαβαίνει τους διαδρόμους, η Γκρίζα Κυρία - μια παλιά υπηρέτρια - σου αφήνει το αίσθημα πως κάποιος ίσιωσε προσεκτικά τα σεντόνια σου, ενώ ο Κόμης του Bothwell, ζευγάρι της βασίλισσας Μαρίας της Σκωτίας, λένε πως ακόμα κάνει τον γύρο της αυλής με άμαξα που δεν ακούγεται και όμως περνά.
Βορειότερα, στο σκωτσέζικο Dalhousie Castle κοντά στο Εδιμβούργο, η Grey Lady είναι η «κυρία των κλειδιών»: ήχοι από φούστες που σέρνονται, γρατζουνίσματα σε πόρτες, και το φάντασμα του Sir Alexander Ramsay που, λένε, πέθανε από πείνα τον 14ο αιώνα και δεν συγχώρεσε ποτέ το κάστρο που τον κατάπιε.
Το Λονδίνο απαντά με το The Langham, ίσως το πιο φλεγματικό πανδοχείο φαντασμάτων που θα συναντήσετε. Στα σαλόνια του 1865, η ζέστη ανεβαίνει και πέφτει ανεξήγητα, ένα γερμανός πρίγκιπας στέκει στο παράθυρο πριν «χαθεί» στον αέρα, κι ο Ναπολέων Γ΄ εμφανίζεται σαν να ελέγχει ακόμη το φωτιστικό του γραφείου του. Η Αγγλία, βέβαια, κρατά και κάτι από μεσαιωνικό παραμύθι: στo Mermaid Inn στο Rye - πανδοχείο με ρίζες στον 12ο αιώνα - οι καρέκλες λικνίζονται μόνες τους, οι τοίχοι «αραιώνουν» για να περάσει ένα σώμα-σκιά, και τα δωμάτια παγώνουν στον βαθμό μιας κακής ανάμνησης.
Γοτθικός τρόμος στα (α)φιλόξενα δωμάτια
Η Γαλλία δίνει τη δική της γοτθική παραλλαγή στο Chateau de Marcay, στη Λουάρ. Ο θρύλος επιμένει ότι κάποια κυρία του πύργου υπήρξε λυκάνθρωπος και πως, αφότου την πυροβόλησε κατά λάθος ένας αγρότης, έμεινε να ξαγρυπνά στις επάλξεις, μια λευκή σκιά που περνά ανάμεσα από φωτοστέφανα αυγής και βραδιάς.
Η Σουηδία, στη γαλήνια επαρχία Småland, κρύβει στα δωμάτια του Toftaholm Herrgård έναν νεαρό εραστή που κρεμάστηκε από τις δοκούς όταν ο μεγαλοϊδιοκτήτης πατέρας αρνήθηκε την κόρη του· σήμερα, τα παντζούρια κροταλίζουν μ’ έναν αέρα που δεν προβλέπει η μετεωρολογία και η θλίψη του εμφανίζεται σαν ακαθόριστη φιγούρα στα μονοπάτια του κήπου.
Στη Βόρεια Ιρλανδία, ο επισκέπτης στο Ballygally Castle ακούει χτυπήματα στις πόρτες που δεν είναι room service - η Lady Isobel Shaw «τεστάρει» ακόμη ποιος μένει ξάγρυπνος, και το ξενοδοχείο έχει αφιερώσει ολόκληρο Ghost Room στη φήμη της.
Στο Δουβλίνο το The Shelbourne, λάμπει με πολυελαίους και ταυτόχρονα φιλοξενεί ιστορίες για βρύσες που ανοίγουν μόνες τους και για ένα κοριτσάκι που εμφανίζεται ξαφνικά μέσα στη νύχτα· ακόμη και διάσημοι επισκέπτες έχουν αναφέρει την ίδια ιδιότροπη ηλεκτρισμένη σιωπή.
Η Ουαλία σηκώνει δύο σημαίες στοιχειώματος. Το Ruthin Castle, δίπλα στην οροσειρά Clwydian, έχει φιλοξενήσει βασιλείς, πριγκίπισσες και, λένε κάποιοι, τη σκιά της Λαίδης Τζέιν Γκρέι να κόβει βόλτες στις επάλξεις. Στο Roch Castle, ένα πεντάστερο ξενοδοχείο, μιλούν για μια γυναίκα στα λευκά που περνά μέσα από κλειστές πόρτες, σαν να θεωρεί ότι ο χρόνος είναι ο μόνος πραγματικός θυρωρός.
Στην Ιρλανδία, πέρα από το Shelbourne, το Castle Leslie Estate, μέσα στον πράσινο ιστό του County Monaghan, γεμίζει από «παρουσίες»· το φάντασμα του Νόρμαν Λέσλι, λένε, ακόμη ξεφυλλίζει χαρτιά στο δωμάτιο Red Room.
Η Ισπανία έχει το Parador de Jaén, ένα φρούριο-ξενοδοχείο που «ακούει» μέχρι και σήμερα μια γυναίκα να κλαίει στο δωμάτιο 22, ενώ πίσω από τις φλωρεντινές τοιχογραφίες, το Hotel Burchianti στην Ιταλία κρύβει ένα αεράκι που δεν εξηγείται με τους φυσικούς νόμους: μια γυναίκα που πλέκει, ένα παιδί που τρέχει στον διάδρομο, η αίσθηση ενός παγωμένου αναφιλητού πάνω στο μάγουλο.
Στον Ατλαντικό του Βορρά, ο Καναδάς προσφέρει δύο κεφάλαια. Το Fairmont Empress στη Βικτόρια είναι η σκηνή ενός αρχιτέκτονα που έζησε σκανδαλώδη ζωή και, αφού δολοφονήθηκε στην Αγγλία, λένε ότι επέστρεψε εδώ με τα καλά του ρούχα, ανεβοκατεβαίνοντας τη μεγάλη σκάλα σαν να επιβλέπει ακόμη την πρόσοψη. Το Fairmont Banff Springs πάλι, λένε ότι έχει νύφες που γλιστρούν σε πέτρινα σκαλιά και έναν καμπανοκρούστη, τον Sam, που μετά τον θάνατό του «πιάνει βάρδιες», βοηθώντας με τις βαλίτσες των επισκεπτών πριν εξαφανιστεί στο σκοτάδι.
Λίγο νοτιότερα, στο Μεξικό, το El Hotel Mesón de Jobito, με ρίζες στον 18ο αιώνα, ακούει οπλές άλογων στις τέσσερις τα ξημερώματα και βλέπει μεταλλωρύχους να κόβουν δρόμο μέσα από το λόμπι σαν να σχολάνε βάρδια.
Στοιχειώματα στην Αφρική και στην Ασία
Στην Αφρική, το Lord Milner Hotel της Νότιας Αφρικής, στο άκρο της Great Karoo, κουβαλά τη βαριά σκόνη του πολέμου και μια φιγούρα, τη Lucy, που κάνει ήχους πίσω από κλειστές πόρτες.
Η Ασία, από την άλλη, ντύνει το υπερφυσικό με πολυτελή μάρμαρα. Στη Βομβάη, το The Taj Mahal Palace φέρει τον θρύλο ενός αρχιτέκτονα που, λένε, αυτοκτόνησε όταν είδε το σχέδιο να... βγαίνει λάθος. Έκτοτε περπατά διακριτικά στους διαδρόμους και τη στέγη του κτιρίου. Kαι στο Χονγκ Κονγκ, το The Langham βλέπει φιγούρες να κινούνται μέσα στη νύκτα.
Σε όλα τα προαναφερθέντα μέρη, κανείς δεν θα σας εγγυηθεί ότι θα δείτε κάτι. Κανείς δεν θα σας πει ότι όλα όσα θα βιώσετε είναι αλήθεια. Αλλά σε κάθε ένα από αυτά τα είκοσι ξενοδοχεία, αν καθίσετε ακίνητοι στο σκοτάδι, θα αντιληφθείτε ότι ο ήχος έχει επίπεδα: το βήμα στον διάδρομο που ίσως είναι του πάνω ορόφου, το τρίξιμο που ίσως είναι το ξύλο, η αίσθηση ενός βλέμματος που ίσως είναι η φαντασία. Και πάλι, ίσως όχι. Και όλα αυτά να είναι μέσα στο κεφάλι σας - ή να έχετε αυθυποβληθεί.
Αν αντέχετε, λοιπόν, κάντε κράτηση. Κλείστε τις κουρτίνες, σβήστε το φως, και αφήστε τους παλιούς ενοίκους του κτιρίου να σας πουν καληνύχτα στη γλώσσα τους...