Παγκόσμια θλίψη έχει προκαλέσει η είδηση του θανάτου του θρύλου του NBA, Κόμπι Μπράιαντ σε ηλικία μόλις 41 ετών.
Ο «πιστός στρατιώτης» των Λος Αντζελες Λέικερς «έφυγε» ξαφνικά όταν το ελικόπτερο το οποίο επέβαινε συνετρίβη. Μαζί με τον Κόμπι τον θάνατο βρήκε και η 13χρονη κόρη του, Tζιάνα Μαρία Ονόρε Μπράιαντ.
Οταν ο Κόμπι Μπράιαντ «αποχαιρέτησε» το μπάσκετ
Η 29η Νοεμβρίου του 2015 ήταν μια ημερομηνία-σταθμός για την τεράστια καριέρα που άφησε πίσω του ο Κόμπι Μπράιαντ. Ηταν η ημέρα που ανακοίνωσε πως θα αποσυρθεί από την ενεργό δράση.
Εφτασε στην κορυφή, λατρεύτηκε, αποτέλεσε έμπνευση για εκατομμύρια παιδιά παγκοσμίως, ωστόσο ο «Black Mamba» έπρεπε να πει το «αντίο» σε αυτό που αγάπησε όσο τίποτα άλλο. Το μπάσκετ. Μάλιστα το έκανε με μια συγκλονιστική επιστολή στο theplayerstribune.com.
«Αγαπημένο μου μπάσκετ,
Από τη στιγμή που φόρεσα τις κάλτσες του πατέρα μου και ξεκίνησα νοητά να εκτελώ νικητήρια σουτ στο θρυλικό Western Forum, ήξερα πως ένα πράγμα ήταν αληθινό. Σε ερωτεύθηκα. Σε αγάπησα τόσο, που σου έδωσα τα πάντα. Το μυαλό και το κορμί μου, το πνεύμα και την ψυχή μου. Ημουν ένα εξάχρονο παιδί που σε αγάπησε έντονα. Δεν είδα ποτέ το τέλος του τούνελ. Είδα μόνο τον εαυτό μου να βγαίνει τρέχοντας από αυτό. Έτρεξα πάνω κάτω σε κάθε παρκέ για να κυνηγήσω κάθε μπαλιά. Μου ζήτησες να παλέψω και σου έδωσα την καρδιά μου γιατί μου προσέφερες πολλά περισσότερα.
Επαιξα με ιδρώτα και με πόνο, όχι μόνο επειδή η πρόκληση με καλούσε, αλλά κι επειδή ΕΣΥ με φώναζες. Εκανα τα πάντα για ΕΣΕΝΑ, γιατί έτσι πρέπει να κάνεις όταν κάποιος σε κάνει να αισθάνεσαι τόσο ζωντανός, όσο εσύ με άφησες να νιώσω. Έδωσες σε ένα εξάχρονο παιδί το Laker Dream και για πάντα θα σε αγαπώ. Όμως, δεν μπορώ να σε αγαπώ τόσο αρρωστημένα για πολύ ακόμα. Αυτή τη χρονιά, είναι ό,τι μου έχει απομείνει για να σου δώσω. Η καρδιά μου μπορεί να αντέξει το σφυροκόπημα, το μυαλό μου θα το διαχειριστεί, όμως το σώμα μου ξέρει πως ήρθε η στιγμή να πω αντίο.
Και είμαι εντάξει. Είμαι έτοιμος να σε αφήσω να φύγεις. Θέλω να το γνωρίζεις τώρα, ώστε και οι δυο να αδράξουμε κάθε στιγμή που μας απόμεινε. Τα καλά και τα άσχημα. Δώσαμε ο ένας στον άλλο όσα είχαμε.
Γνωρίζουμε και οι δυο, πως ό,τι κι αν κάνω μετά, θα είμαι πάντα αυτό το παιδί με τις γυρισμένες κάλτσες, τον κάδο με τα σκουπίδια στη γωνία και τα πέντε δευτερόλεπτα. Η μπάλα είναι στα χέρια μου. 5… 4… 3… 2… 1.
Πάντα θα σε αγαπώ, Kobe».