Η viral ομάδα βετεράνων του Wythenshawe FC μοιάζει πλέον με ένα μικρό μουσείο ποδοσφαιρικών καριέρων – και όμως, αγωνίζεται στα γήπεδα των κατώτερων κατηγοριών.
Η ιστορία της ομάδας βετεράνων του Wythenshawe FC μοιάζει με ποδοσφαιρικό παραμύθι που γράφεται στο περιθώριο του επαγγελματικού αθλητισμού, αλλά με πρωταγωνιστές πασίγνωστους αστέρες της Premier League.
Όλα ξεκίνησαν σχεδόν τυχαία, με μια φωτογραφία στα social media και μια χιουμοριστική λεζάντα: «If Carlsberg did benches».
Ένα μικρό μουσείο ποδοσφαιρικών καριέρων
Κανείς δεν φανταζόταν τότε ότι μια ομάδα άνω των 35 θα συγκέντρωνε δεκαπέντε μεγάλα τρόπαια, σχεδόν 1.900 συμμετοχές στην κορυφαία κατηγορία και παίκτες όπως ο Στίβεν Άιρλαντ, ο Εμίλ Χέσκι, ο Νεμάνια Φιγκουερόα, ο Πάπις Σισέ, ο Τζόλεον Λέσκοτ, ο Τζορτζ Μπόιντ, ο Ντάνι Ντρινκγουότερ και ο Ουμάρ Νιάς. Με την προσθήκη του Τζέφερσον Μοντέρο, η ομάδα έμοιαζε πλέον με ένα μικρό μουσείο ποδοσφαιρικών καριέρων – και όμως, αγωνιζόταν στα γήπεδα των κατώτερων κατηγοριών.
Θύμιζε εποχές Premier League
Η εικόνα των πρώην διεθνών να παρατάσσονται στο Hollyhedge Park για έναν αγώνα βετεράνων απέναντι στη South Liverpool ήταν σχεδόν σουρεαλιστική.
Λάσπη, υγρασία, μικρές κερκίδες – και μέσα στο γήπεδο παίκτες που έχουν γευτεί το υψηλότερο επίπεδο του παγκόσμιου ποδοσφαίρου.
Ο κόσμος το ένιωσε: από τους 200 θεατές του προηγούμενου αγώνα, ο αριθμός πενταπλασιάστηκε. Η δίψα του κοινού να τους δει ήταν τέτοια που η ατμόσφαιρα θύμιζε μικρό γήπεδο Championship.
Αγωνιστικά, το Wythenshawe έδειξε ότι οι παλιές μεγάλες συνήθειες δεν χάνονται. Το 13-0 κόντρα στη South Liverpool με οκτώ γκολ του Σισέ –όλα στο δεύτερο ημίχρονο– θύμιζε εποχές Premier League.
Ο Μπόιντ και ο Άιρλαντ σκόραραν από δύο φορές, με τον τελευταίο να δημιουργεί φάσεις με την ευκολία που κάποτε σκόρπιζε άμυνες της Μάντσεστερ Σίτι.
Μια νέα ποδοσφαιρική κουλτούρα
Όλη αυτή η τρέλα ξεκίνησε από τον Στίβεν Άιρλαντ, που απλώς ήθελε να παίξει ξανά μπάλα. Έχοντας συνηθίσει σε πιο χαλαρές προπονήσεις επτά επί επτά με παλιούς επαγγελματίες, βρήκε στο Wythenshawe μια ευκαιρία να ξαναζήσει τη χαρά του παιχνιδιού.
Έφερε φίλους, μετά εκείνοι έφεραν δικούς τους φίλους, και πριν το καταλάβουν όλοι, η ομάδα είχε μεταμορφωθεί. «Δεν ήθελα να μοιάζει σαν να ήρθαν 15 πρώην επαγγελματίες να καταλάβουν τα αποδυτήρια», λέει ο Άιρλαντ μιλώντας στην εφημερίδα Guardian.
«Ήθελα να υπάρξει ισορροπία, να συνεχίσει να είναι μια ομάδα βετεράνων, αλλά με μια ωραία ανάμειξη παλιού και νέου στοιχείου». Η προσέγγισή του έφερε κάτι πολύ μεγαλύτερο: δημιούργησε μια νέα κουλτούρα, ένα περιβάλλον όπου η εμπειρία συναντά την απλότητα.
Ο πρόεδρος του συλλόγου, Καρλ Μπάρατ, δεν κρύβει ότι η ανταπόκριση της κοινότητας τους ξεπέρασε. Μηνύματα από την Αυστραλία, χιλιάδες αντιδράσεις στα social media, παιδιά που έρχονται να δουν ήρωες που μέχρι χθες έβλεπαν μόνο στο FIFA.
Παρόλα αυτά, ο Μπάρατ θυμίζει ότι η ομάδα βετεράνων ήταν ήδη ισχυρή πριν την «εισβολή» των αστέρων: την προηγούμενη χρονιά είχε 30 νίκες σε 32 αγώνες.
Κι όμως, η συμβολή των πρώην επαγγελματιών ξεπερνά το αγωνιστικό σκέλος. Ο Ντάνι Ντρινκγουότερ, πρωταθλητής Αγγλίας με τη Λέστερ, παραδέχεται πως η διασκέδαση εδώ είναι σχεδόν ισάξια με την Premier League.
«Δέκα λεπτά ζέσταμα, λίγο πείραγμα μεταξύ μας, και στο τέλος μια μπύρα. Τι άλλο να θες;» λέει χαμογελώντας. Ο ενθουσιασμός του περιγράφει ακριβώς την ουσία της ομάδας: επιστροφή στις ρίζες, στο παιχνίδι της γειτονιάς.
Μια ένεση ζωής στην ντόπια κοινότητα
Για το Wythenshawe, αυτό που συμβαίνει δεν είναι απλώς μια περίοδος επιτυχιών. Είναι μια ένεση ζωής στην κοινότητα. Ο σύλλογος, που έχει 80 ομάδες και σχεδόν 1.000 παιδιά, νιώθει αυτή τη στιγμή πως κάτι αλλάζει.
Οι γονείς, οι νεαροί παίκτες, οι κάτοικοι της περιοχής βλέπουν τα πρόσωπα που κάποτε θαύμαζαν στην τηλεόραση να φορούν τη φανέλα του κλαμπ τους. Ένα κλαμπ σε μια μη προνομιούχα περιοχή, που όμως γίνεται σύμβολο υπερηφάνειας και αισιοδοξίας.
Η εικόνα του Εμίλ Χέσκι με τη ριγέ φανέλα του Wythenshawe, να στέκεται κάτω από την εξέδρα «John Walker Stand», έμεινε χαραγμένη στο μυαλό του προέδρου.
«Είναι μια στιγμή που δεν θα ξεχάσω ποτέ», λέει. Γιατί αυτό το θέαμα συμπύκνωνε όλη την τρέλα, τη μαγεία και την ανθρωπιά αυτής της ομάδας: παίκτες κορυφαίου επιπέδου που, αφήνοντας πίσω τους φώτα και συμβόλαια, γίνονται ξανά παιδιά – και γίνονται μέρος μιας κοινότητας που τους καλωσορίζει σαν δικούς της.