Ο σημαντικός διεθνώς θεατράνθρωπος Ρόμπερτ Γουίλσον βρίσκεται εδώ και εβδομάδες στην Αθήνα, με εντατικές πρόβες στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά, για την παράσταση που θα παρουσιάσει.
Ο Ρόμπερτ Γουίλσον σκηνοθετεί Έλληνες ηθοποιούς στις «Τρεις Ψηλές γυναίκες» που έχουν πρεμιέρα την Παρασκευή στο ΔΘΠ.
Δεν είναι όμως η μόνη θεατρική πρεμιέρα των ημερών. Πρεμιέρα έχει ο Δημήτρης Τάρλοου με το νέο έργο που σκηνοθετεί στο Πορεία, αλλά και η Μπέτυ Αρβανίτη που υποδύεται τον βασιλιά Ληρ.
Οι θεατρικές πρεμιέρες της εβδομάδας
Ένα από τα σπουδαιότερα έργα του δυτικού κανόνα και κορυφαίο ψυχογράφημα της ανθρώπινης ύπαρξης και ηθικής θα αποτελέσει αφορμή για την κεντρική παραγωγή του θεάτρου Πορεία από 23 Νοεμβρίου.
Πρόκειται για τη διασκευή του ογκώδους μυθιστορήματος του Φιόντορ Ντοστογιέφσκι Έγκλημα και Τιμωρία, που ακολουθεί την ιστορία του Ρασκόλνικοφ, ενός φοιτητή που πιστεύει πως η διανοητική και ψυχική ανωτερότητα νομιμοποιεί το άτομο να διαπράττει εγκλήματα για το καλό της ανθρωπότητας. Έτσι, προβαίνει στον φόνο μιας γριάς τοκογλύφου, σε μια πράξη «αλτρουισμού», που θα απαλλάξει την κοινωνία από ένα άπληστο και κακόβουλο άτομο. Παρά την πεποίθησή του ότι τέτοια κίνητρα βρίσκονται υπεράνω του νόμου, ο ήρωας χάνεται σε έναν λαβύρινθο τύψεων, εσωτερικών συγκρούσεων και ψυχικών οδυνών, που συνιστούν την πραγματική τιμωρία του. Η μεταμέλεια έρχεται έπειτα από μια δαιδαλώδη διαδρομή και η λύτρωση μέσα από τη μορφή μιας νεαρής πόρνης, της Σόνια. Πλάι σε κείνον, τη δική τους πορεία διαγράφουν και τα υπόλοιπα πρόσωπα του έργου, ο αστυνομικός ανακριτής Πορφύρης Πετρόβιτς, η μητέρα και η αδερφή του Ρασκόλνικοφ, ο Σβιντριγκάιλοφ, ο Ραζουμίχιν.
Διανομή (αλφαβητικά): Ρασκόλνικοφ: Προμηθέας Αλειφερόπουλος / Ντούνια: Στέλλα Βογιατζάκη / Πορφύρης: Δημήτρης Ήμελλος - Κώστας Φιλίππογλου (σε διπλή διανομή)* / Ντοστογιέφσκι/ Ραζουμίχιν: Αλέξανδρος Μαυρόπουλος / Σβιντριγκάιλοφ: Δημήτρης Μπίτος / Σόνια: Μαριάννα Πουρέγκα - Φαίδρα Αγγελάκη (σε διπλή διανομή) / Μητέρα του Ρασκόλνικοφ/ φάντασμα Αλιόνας: Σοφία Σεϊρλή. Μουσικός επί σκηνής: Τάσος Μισυρλής
Ο διεθνούς φήμης Αμερικανός σκηνοθέτης Robert Wilson σκηνοθετεί το έργο Τρεις Ψηλές Γυναίκες του Edward Albee στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά, με πρωταγωνίστριες τρεις εξέχουσες Ελληνίδες ηθοποιούς, τη Ρένη Πιττακή, την Καρυοφυλλιά Καραμπέτη και τη Λουκία Μιχαλοπούλου.
Δομημένο γύρω από τα θεμελιακά ζητήματα του εαυτού και της θνητότητας, το σαρκαστικό έργο του Albee εμπνέεται από τον χαρακτήρα της δικής του μητέρας. Αντιμέτωπη πια με το τέλος του βίου της, περιβάλλεται από δύο νοσηλεύτριες, οι οποίες παίρνουν τη μορφή του νεότερου εαυτού της.
Με τη γνωστή του ολιστική διαχείριση του χώρου και του χρόνου, ο Robert Wilson εξιστορεί με μαεστρία το αποτύπωμα του χρόνου, αναδεικνύοντας τις πολλαπλές αντανακλάσεις που γεννά ο καθρέφτης της ζωής. Από Παρασκευή 24 Νοεμβρίου.
Ο Βασιλιάς Ληρ, παρουσιάζεται στο θέατρο της Οδού Κεφαλληνίας, σε μια πρωτότυπη διασκευή που πυκνώνει το έργο και συναιρεί πρόσωπα και καταστάσεις σ’ ένα παράδοξο δρώμενο, όπου η σύγχρονη θεατρική γλώσσα συναντά τους πηγαίους σαιξπηρικούς συνειρμούς, χωρίς να προδίδεται το πνεύμα αλλά ούτε και το γράμμα, στα βασικά σημεία, αυτού του περίφημου κλασικού έργου.
Το Θέατρο Οδού Κεφαλληνίας, συνεργάζεται και πάλι μετά από αρκετά χρόνια με το Στάθη Λιβαθινό, παρουσιάζοντας σε απόδοση & διασκευή του Στρατή Πασχάλη το κορυφαίο έργο του Άγγλου δραματουργού και ποιητή, του Ουίλλιαμ Σαίξπηρ.
Eργο που γράφτηκε το 1609, περίοδο που στην Αγγλία εκτός από πολλά είδη λόγου άκμαζε το θέατρο, ο Βασιλιάς Ληρ, αποτελεί ένα διαχρονικό αριστούργημα της παγκόσμιας δραματουργίας.
Το έργο έχει μεταφραστεί σε πάρα πολλές γλώσσες και έχει παρουσιαστεί σχεδόν σε όλες τις χώρες του κόσμου, σε κάποιες από αυτές πάμπολες φορές.
Το θέμα αυτής της τραγωδίας του Σαίξπηρ, αφορά στην απόφαση του Βασιλιά Ληρ να μοιράσει το βασίλειό του στις τρεις κόρες του. Τη Γονερίλη, τη Ρεγάνη και τη μικρότερη την Κορδέλια. Αυτή που θα τον πείσει για την αγάπη της θα πάρει το βασίλειο. Ο γηραιός βασιλιάς, παρά τις συμβουλές του Δούκα του Κεντ, αποκληρώνει την Κορδέλια κι εξορίζει το Δούκα…
Πυρήνας της παράστασης του Θεάτρου Οδού Κεφαλληνίας, είναι η πρόκληση. Άλλωστε, γίνεται θέατρο χωρίς πρόκληση;
Στην παράσταση από τις 23 Νοεμβρίου, παίζουν (με αλφαβητική σειρά) οι : Στο ρόλο του Ληρ η Μπέττυ Αρβανίτη, μαζί της, Nίκος Αλεξίου Κεντ / τρελλός, Αντώνης Γιαννακός Εντγκαρ, Νέστορας Κοψιδάς Γκλώστερ, Ερατώ Πίσση Κορντέλια, Γκαλ Ρομπίσα Έντμοντ, Εύα Σιμάτου Ρέγκαν, Βιργινία Ταμπαροπούλου Γκόνεριλ
Η bijoux de kant, μετά το «Όσα η καρδιά μου στην καταιγίδα» (2016) βασισμένο στο μυθιστόρημα του Ι. Κονδυλάκη «Η πρώτη αγάπη» και «Τα δάση στα γόνατα» (2019) βασισμένο στο μυθιστόρημα του Π. Μάτεσι «Ο Παλαιός των ημερών», συναντιέται για τρίτη φορά με τον Άκη Δήμου ολοκληρώνοντας την «τριλογία του έρωτα» με το έργο «Παράφορα: ακροβατώντας στο Λεμονοδάσος του Κοσμά Πολίτη».
Γραμμένο και τοποθετημένο στην ανάστατη Ελλάδα του Μεσοπολέμου από έναν εμβληματικό πεζογράφο της γενιάς του ’30, το νεωτερικό για την εποχή του και μοντέρνο μέχρι σήμερα «Λεμονοδάσος» του Κοσμά Πολίτη, δεν είναι παρά ο φευγαλέος χώρος μιας ουτοπίας όπου το ερωτικό πάθος διασταυρώνεται με τις πολλαπλές ματαιώσεις του.
Η Βίργκω, ο Παύλος και η Λήδα μοιράζουν τις μέρες και τις νύχτες τους στην Αθήνα και στον Πόρο, κρυμμένοι πίσω από λόφους και κύματα, φύλλα και κλαδιά, υπαρξιακές αγωνίες, τυραννικούς ψιθύρους και υπόρρητες υποσχέσεις, προορισμένες εσαεί να μείνουν ανεκπλήρωτες. Μια αισθηματική – και λίγο πένθιμη - ιστορία που αναπτύσσεται σε χρόνο και τόπο ενός συγκεκριμένου παρελθόντος διαφεύγοντας, ωστόσο, συνεχώς και γνέφοντας παρήγορα προς το χαοτικό μας παρόν.
Στο ερώτημα γιατί το «Λεμονοδάσος» (και γιατί σήμερα), η απάντηση έρχεται αυθόρμητα: Γιατί το έργο είναι κάτι παραπάνω από μια γοητευτική ερωτική ιστορία. Γιατί ο έρωτας δεν γερνάει, πολλαπλασιάζεται και ακούγεται πάντα στα αυτιά μας σαν το κλάμα ενός νεογέννητου. Γιατί είναι ο αρχαιότερος μάρτυρας όλων. Ζητήματα φύλου, ταυτότητας και σεξουαλικού προσανατολισμού αναδύονται σε μια ιστορία που εκτυλίσσεται μέσα στο βίαιο τοπίο της αστικοποίησης των αρχών του 20ου αιώνα.
Η bijoux de kant βουτάει βαθιά μέσα στις έννοιες της κανονικότητας, της ατομικότητας, της αστικής αποξένωσης και του συνανήκειν. Μέσα από αυτό το δάσος όπου ηχούν σειρήνες πολέμου, η bijoux de kant μιλά για τον πρωτόγονο μύθο της ανθρώπινης ύπαρξης, την ενατένιση του σύμπαντος και τα αρχετυπικά σύμβολα που κρύβονται υπό τη λογικοφάνεια του αστικού πολιτισμού.
Η παράσταση «Παράφορα» ανεβαίνει στον νέο θεατρικό χώρο H.ug (Human underground) art space, Μελιταίων 14, Άνω Πετράλωνα
«ΤΑ ΚΑΤΑ ΜΑΡΚΟΝ – ΜΙΑ ΡΕΜΠΕΤΙΚΗ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ», η παράσταση που παρουσιάστηκε πέρσυ στο θέατρο Τόπος Αλλού και γνώρισε μεγάλη επιτυχία, θα επαναληφθεί από την Τετάρτη 22 Νοεμβρίου για περιορισμένο αριθμό παραστάσεων.
Δυο στην κυριολεξία Άγιοι της Ελληνικής μουσικής παράδοσης συνεχίζουν στο θεατρικό σανίδι του Τόπος Αλλού να ξυπνούν μουσικές μνήμες αλλά και ιστορικές μια που αυτοί οι δύο σηματοδοτούν σημαίνουσες στιγμές της Ελληνικής ιστορίας, την οποία και βίωσαν κυριολεκτικά στο πετσί τους αλλά και την τραγούδησαν.
Είναι ο Μάρκος Βαμβακάρης και ο Μιχάλης Γενίτσαρης σε μία συγκλονιστική ερμηνεία του Τάκη Χρυσικάκου, που υπογράφει και την σκηνοθεσία. Το κείμενο προέκυψε μετά από βαθύτατη ιστορική-μουσικολογική έρευνα, του έγκυρου καθηγητή εθνομουσικολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών Λάμπρου Λιάβα, που εγγυάται και τη μουσική επιμέλεια.
ΤΑ ΚΑΤΑ ΜΑΡΚΟΝ ΜΙΑ ΡΕΜΠΕΤΙΚΗ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ Ο Ευαγγελιστής Μάρκος (Βαμβακάρης) συναντά τον Αρχάγγελο Μιχαήλ (Γενίτσαρη). Η θεατρική-μουσική παράσταση με τίτλο ΤΑ «ΚΑΤΑ ΜΑΡΚΟΝ»!.. ερευνά και προβάλει τις ιστορικές και κοινωνικές συνθήκες που γέννησαν την παράδοση του Ρεμπέτικου και προσδιόρισαν το ύφος και το ήθος του. Αφετηρία αποτελούν οι δραματοποιημένες αφηγήσεις δύο από τους κορυφαίους ρεμπέτες, του Μάρκου Βαμβακάρη και του Μιχάλη Γενίτσαρη, από τις αρχές του 20ου αιώνα έως τη δεκαετία του ’60, καθώς και άλλα αντιπροσωπευτικά κείμενα της περιόδου.
Μέσα από τις μνήμες, τις διηγήσεις και τα τραγούδια τους, ξεκινάμε από την παλιά Σύρα του Μάρκου, για να καταλήξουμε στον Πειραιά της εποχής του Μεσοπολέμου, όπου η σμυρναίικη σχολή παραχωρεί τη θέση της στο πειραιώτικο ρεμπέτικο. Σε μιαν εποχή κρίσιμη και μεταβατική για την Ελλάδα, με τους πρόσφυγες και τους εργάτες του λιμανιού να εξωθούνται στο περιθώριο, παρακολουθούμε τη μύησή τους στον κόσμο της «πιάτσας» και τη γεμάτη πάθος κι ένταση ζωή του ρεμπέτη, με την ιδιαίτερη ιδεολογία, τις αξίες και τα σύμβολά της. Κύριο μέσο έκφρασης, επικοινωνίας και σύμβολο ταυτότητας αυτού του κόσμου αποτελούν το τραγούδι, η μουσική και ο χορός, μέσα από τα οποία γίνεται και η αντίστοιχη «μύηση» του θεατή στο ύφος και το ήθος του κλασικού Ρεμπέτικου.
Στον θεατρικό μονόλογο ξεδιπλώνονται ανάγλυφα η ξεχωριστή θέση και ο ρόλος των μουσικών ανάμεσα στους μάγκες, η τελετουργία του καφενείου και του τεκέ, η βιωματική σχέση με το μπουζούκι, η σημειολογία του ζεϊμπέκικου, το κυνηγητό από την αστυνομία, η λογοκρισία και οι εκτοπισμοί από τη δικτατορία του Μεταξά, ο ρόλος της δισκογραφίας, η διαφοροποίηση στην επιτέλεση του ρεμπέτικου μετά τον Πόλεμο με την αστικοποίηση και το πέρασμα στους επώνυμους δεξιοτέχνες-σταρ του τραγουδιού.
Η όλη θεατρική προσέγγιση αποδίδει ιδιαίτερη έμφαση στον «τελετουργικό» χαρακτήρα της επιτέλεσης του Ρεμπέτικου, με τη δομή της παράστασης και τη διαμόρφωση του σκηνικού χώρου να υποβάλλουν την ατμόσφαιρα μιας «λαϊκής Λειτουργίας», όπου «ο Ευαγγελιστής Μάρκος (Βαμβακάρης) συναντά τον Αρχάγγελο Μιχαήλ (Γενίτσαρη)»!