Η Μαρία Κάλλας, η Μόνα Λίζα και η Σοφία Λασκαρίδου σε ένα δωμάτιο. Το Faces & Bodies είναι η νέα έκθεση του Μάνου Ιωαννίδη που φιλοξενείται στο Μουσείο «Σοφία Λασκαρίδου».
H νέα έκθεση του Μάνου Ιωαννίδη, από τις 14-28 Σεπτεμβρίου, είναι μία ωδή στην ανθρώπινη μορφή ως τόπος μνήμης και επιθυμίας.
Εκθεση με πορτραίτα και σώματα
Πορτρέτα εμβληματικών προσώπων της σύγχρονης και ιστορικής κουλτούρας, φιλοτεχνημένα σε pop-art ύφος με ζωηρά χρώματα και χειροποίητες τεχνικές, άλλα χαραγμένα με χρυσό σε μαύρο plexiglass και άλλα ξυλόγλυπτα συναντούν πέντε ζωγραφικά γυμνά και πέντε χαρακτικά γυμνά έργα, σε μία διαλεκτική αντιπαράθεση της ατομικότητας με την καθολικότητα της ανθρώπινης μορφής.
Ο Μάνος Ιωαννίδης, με ρίζες από τη Μικρά Ασία και καταγωγή από τη Θεσσαλονίκη, χαράζει τη δική του διαδρομή στο ελληνικό και διεθνές εικαστικό τοπίο, συνδυάζοντας ζωγραφική, χαρακτική και πειραματικά μέσα.
Έχει τιμηθεί με διεθνείς διακρίσεις, μεταξύ των οποίων την UNESCO (2022), το WBAF/G20 (2024), και το Who is Who International (2025) και μιλάει στο iefimerida.gr για την διαδρομή του και όσα θα δει κανείς στη νέα του έκθεση.
Δείτε φωτογραφίες από τα πορτραίτα του Μάνου Ιωαννίδη
Faces & Bodies, τι θα συναντήσει ο επισκέπτης μπαίνοντας στο Μουσείο Λασκαρίδου;
«Η Faces & Bodies είναι μια έκθεση αφιερωμένη στη δύναμη της ανθρώπινης εικόνας. Ο επισκέπτης στο Μουσείο Λασκαρίδου θα συναντήσει μεγάλα πορτρέτα και γυμνά που ξεχωρίζουν για τα έντονα χρώματά τους και την pop αισθητική τους. Εμβληματικές φιγούρες, όπως η Μαρία Κάλλας, ο Άντι Γουόρχολ, ο Σαλβαδόρ Νταλί και η Μόνα Λίζα, παρουσιάζονται με έναν εντελώς διαφορετικό τρόπο, πιο τολμηρό και σύγχρονο. Τα έργα δεν περιορίζονται στην αναπαράσταση αλλά προσκαλούν τον θεατή σε μια εμπειρία που συνδυάζει ιστορία, μνήμη και συναίσθημα. Το “spoiler” που μπορώ να δώσω είναι ότι δεν πρόκειται για μια ήσυχη έκθεση, είναι μια αναμέτρηση με το βλέμμα και την ταυτότητα.»
Πώς ξεκίνησε το ταξίδι σας στη ζωγραφική και ποιοι υπήρξαν οι σημαντικότεροι μέντορές σας;
Το ταξίδι μου στη ζωγραφική ξεκίνησε από πολύ νωρίς, με τον δάσκαλό μου, τον Γιώργο Παραλή. Ήταν εκείνος που με μύησε στην τέχνη μέσα από τις θαλασσογραφίες του και μου έδειξε ότι το φως μπορεί να είναι ψυχική κατάσταση, όχι μόνο τεχνικό στοιχείο. Ο Παραλής πέθανε το 1976, αλλά η διδασκαλία του με σημάδεψε για πάντα. Ωστόσο, η δική μου προσωπική διαδρομή είχε διακοπές και επιστροφές. Για πολλά χρόνια εργάστηκα στον χώρο της μόδας, στον τομέα της βαφής και της μεταξοτυπίας, συνεργαζόμενος με ονόματα όπως ο Hugo Boss, ο Yves Saint Laurent και ο Armani. Αυτή η εμπειρία με έκανε να καταλάβω σε βάθος τη δύναμη του χρώματος πάνω στο ύφασμα – και τελικά πάνω στον καμβά.
Ξεκίνησα να ασχολούμαι σοβαρά με το κλασικό πορτρέτο το 2005. Από εκεί ξεπήδησε σιγά-σιγά το σημερινό μου ύφος, στο Ποπ Αρτ Πορτρέτο, που πλέον αναγνωρίζεται διεθνώς ως ταυτότητα.
Έχετε λάβει σπουδαίες διεθνείς διακρίσεις. Ποιο στοιχείο σας δουλειάς σας πιστεύετε ότι σας ξεχωρίζει;
Οι διακρίσεις είναι σημαντικές, βεβαίως. Τιμώ βαθιά το βραβείο της UNESCO, όπως και το βραβείο που μου απονεμήθηκε στην Κωνσταντινούπολη από τον WBAF - έναν οργανισμό που συνδέεται με το G20. Όμως, η αλήθεια είναι ότι οι διακρίσεις έρχονται και φεύγουν. Αυτό που μένει είναι η ταυτότητα.
Δεν ξεχώρισα επειδή κέρδισα βραβεία, πήρα βραβεία επειδή ξεχώρισα. Γιατί; Διότι το έργο μου δεν μιμείται κανέναν. Δεν αντιγράφει κανένα κίνημα. Είναι μια νέα πρόταση. Ένας συνδυασμός φωβιστικής χρωματικής έκρηξης, pop εικονολατρίας και προσωπικής μνήμης, που μεταμορφώνεται σε εικόνα άμεσα αναγνωρίσιμη. Στη SaatchiArt μου έγραψαν: Mr. Manos, you have ID. Αυτή η φράση για μένα είναι πιο δυνατή από οποιοδήποτε μετάλλιο γιατί σημαίνει ότι η τέχνη μου έχει ταυτότητα που δεν μπορεί να συγχέεται με καμία άλλη. Και σε έναν κόσμο γεμάτο εικόνες, αυτό είναι η πραγματική διάκριση.
Από τη Μαρία Κάλλας ως τη Μόνα Λίζα στα έργα σας εμφανίζονται εμβληματικές μορφές. Πώς επιλέγετε ποιες προσωπικότητες θα αναδείξετε;
Δεν με ενδιαφέρει να κάνω πορτρέτα διάσημων. Δεν χρειάζονται εμένα η Κάλλας, ο Νταλί ή η Μόνα Λίζα για να είναι αθάνατοι. Εγώ τους επιλέγω γιατί είναι εικόνες-τοτέμ, παγκόσμια σύμβολα που ήδη κουβαλούν ένα φορτίο αναγνωρισιμότητας. Και αυτό το φορτίο μου δίνει την ελευθερία να τα ανατρέψω, να τα ξαναγεννήσω μέσα από το δικό μου χρωματικό λεξιλόγιο.
Δεν ζωγραφίζω την Κάλλας για να την τιμήσω, αλλά για να δείξω τι σημαίνει σήμερα το πάθος και η θυσία. Δεν ξαναφέρνω τη Μόνα Λίζα για να μιμηθώ τον Λεονάρντο, αλλά για να αναμετρηθώ με την πιο διάσημη εικόνα όλων των εποχών και να την ξεκλειδώσω εκ νέου. Ουσιαστικά, χρησιμοποιώ αυτά τα πρόσωπα ως καθρέφτες. Δεν κοιτάμε απλώς εκείνους, μέσα τους καθρεφτίζεται η δική μας εποχή, η δική μας ανάγκη για μνήμη και ταυτότητα.
Η Σοφία Λασκαρίδου (το όνομά της φέρει και το μουσείο) έχει μια ιδιαίτερη θέση στην έκθεση.
Η Σοφία Λασκαρίδου υπήρξε η πρώτη γυναίκα που κατάφερε να φοιτήσει στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών, σε μια εποχή που οι γυναίκες δεν είχαν θέση εκεί. Η πορεία της είναι για μένα παράδειγμα τόλμης και διεκδίκησης.
Γι’ αυτό και θεώρησα χρέος μου να φιλοτεχνήσω αντίγραφα δύο έργων της από την Εθνική Πινακοθήκη – το Μπροστά στο Τζάκι και το Belle Époque Lady. Τα έργα αυτά δεν εκτίθενται μόνο για τη διάρκεια της Faces & Bodies, αλλά θα παραμείνουν στο Μουσείο Λασκαρίδου ώστε να τα βλέπει το κοινό και τα επόμενα χρόνια. Με αυτόν τον τρόπο θέλω να τιμήσω τη μνήμη της και να δημιουργήσω έναν διάλογο ανάμεσα στη δική μου εικαστική γλώσσα και τη δική της εποχή. Για μένα, η Λασκαρίδου είναι η σιωπηλή οικοδέσποινα αυτής της έκθεσης – και κάθε επισκέπτης που περνά την πόρτα του Μουσείου νιώθει ακόμη την παρουσία της.
Χρησιμοποιείτε πολύ διαφορετικά υλικά και τεχνικές. Ποια είναι η μεγαλύτερη πρόκληση στα ετερόκλητα μέσα;
Κάθε υλικό έχει τη δική του “φωνή” και αυτό είναι ταυτόχρονα πρόκληση και γοητεία. Η ταυτότητά μου είναι σαφής, είναι το φωβικό–pop πορτρέτο, αυτό το στυλ που έχει γίνει πλέον αναγνωρίσιμο διεθνώς. Εκεί βρίσκομαι, εκεί έχω χτίσει το ID μου. Όμως δεν θέλω να είμαι φυλακισμένος σε αυτό. Με συναρπάζει να εκφράζομαι και μέσα από άλλες τεχνικές - χαρακτική, ξυλογλυπτική, mixed media. Γιατί έτσι καταργώ τη μονοτονία που συχνά βαραίνει καλλιτέχνες με ισχυρή ταυτότητα. Βλέπουμε παραδείγματα, από τον Φασιανό και τον Σταθόπουλο έως τον ίδιο τον Πικάσο, καλλιτέχνες που ένιωθαν αγωνία να μην παρεκκλίνουν από το στυλ τους, γιατί αυτό ήταν το “σήμα κατατεθέν” τους. Εγώ, αντίθετα, απολαμβάνω την ελευθερία μου. Δεν ανησυχώ αν το ένα έργο είναι διαφορετικό από το άλλο, γιατί ξέρω ότι η ταυτότητά μου είναι ήδη χαραγμένη και έτσι μπορώ κάθε φορά να αφήνω την ψυχική μου διάθεση, αλλά και τον ίδιο τον χώρο που φιλοξενεί το έργο, να μου υπαγορεύει την τεχνική και το υλικό. Αυτή η ελευθερία είναι για μένα η μεγαλύτερη γοητεία
Τι θα θέλατε να κρατήσει μαζί του ο επισκέπτης φεύγοντας από την έκθεση;
Δεν θα ήθελα ο επισκέπτης να φύγει λέγοντας απλώς “είδα ωραία έργα”. Θέλω να πάρει μαζί του μια εμπειρία, μια μνήμη, μια εσωτερική ταραχή. Να σταθεί μπροστά σε ένα πρόσωπο ή σε ένα γυμνό σώμα και να νιώσει ότι κάτι μέσα του μετακινήθηκε.
Η Faces & Bodies δεν είναι διακόσμηση. Είναι μια σειρά έργων που ζητούν διάλογο με τον θεατή. Θέλω, φεύγοντας, να κουβαλάει μαζί του το ερώτημα: ποιο είναι το δικό μου πρόσωπο και το δικό μου σώμα μέσα στον κόσμο; Αν καταφέρω να γεννήσω αυτήν τη σκέψη, έστω και σε έναν μόνο επισκέπτη, τότε η έκθεση έχει πετύχει τον σκοπό της.
Τα επόμενα καλλιτεχνικά σχέδιά σας;
Μετά την ατομική μου έκθεση στο Μουσείο Σοφίας Λασκαρίδου, που εγκαινιάζεται στις 14 Σεπτεμβρίου, ανήμερα των γενεθλίων μου, ακολουθεί η ατομική μου έκθεση στο Μουσείο Κατσίγρα – Δημοτική Πινακοθήκη Λάρισας, που ξεκινά στις 10 Νοεμβρίου. Εκεί θα παρουσιάσω τα έργα μου για το περιβάλλον, καθώς και μια νέα σειρά εμπνευσμένη από τα Κυκλαδικά, Μινωικά και Μυκηναϊκά ιερογλυφικά, σε ξυλόγλυπτα αλλά και σε γκραβούρες. Πρόκειται για μια δουλειά που γεφυρώνει την αρχαία μνήμη με τη σύγχρονη εικόνα.
Παράλληλα, εργάζομαι πάνω σε μια νέα σειρά με θαλασσινά μοτίβα, τόσο σε γκραβούρες όσο και σε ζωγραφικά pop–art έργα. Αυτά σκοπεύω να τα παρουσιάσω αρχές του 2026 με στόχο να προσελκύσω αγοραστές για μεγάλες θαλαμηγούς πολυτελείας αλλά και σε παραθαλάσσια luxury resort. Για μένα, η τέχνη δεν ανήκει μόνο στους λευκούς τοίχους ενός μουσείου. Ανήκει και σε ζωντανούς χώρους, σε ξενοδοχεία και μεγάλες επαγγελματικές εγκαταστάσεις, εκεί όπου συναντιούνται άνθρωποι από όλο τον κόσμο.
Αυτό είναι το όραμά μου: μια τέχνη που ταξιδεύει, που συνομιλεί με τον χώρο και τον μεταμορφώνει, από το μουσείο μέχρι το λόμπι ενός resort ή το σαλόνι μιας θαλαμηγού.
Faces & Bodies του Μάνου Ιωαννίδη στο Μουσείο «Σοφία Λασκαρίδου» 14-28 Σεπτεμβρίου
Δευτέρα-Παρασκευή: 10:00-14:00 & 18:00-21:00
Σάββατο-Κυριακή: 11:00-13:00 & 18:00-20:00
Την έκθεση συνοδεύει δίγλωσσο επιμελητικό κείμενο (ΕΛ/EN) του καθηγητή Μάνου Στεφανίδη.