Οι διακοπές μου στους Παξούς (δυο φορές) είναι από τις ωραιότερες αναμνήσεις που έχω, γεμάτες πανέμορφες εικόνες από καταπράσινα κρυστάλλινα νερά, μοναδικές παραλίες, μέχρι τις οποίες φθάνει το απέραντο πράσινο φυσικό περιβάλλον, πανέμορφα χωριουδάκια, καταπληκτικό φαγητό.
Θεωρώ ότι οι Παξοί συγκαταλέγονται στα ωραιότερα μέρη που έχω επισκεφθεί σε ολόκληρο τον κόσμο…
Μοναδικό τους «μείον», ο τρόπος να φθάσεις μέχρι εκεί. Πρέπει να πας στην Κέρκυρα, να πετύχεις την ανταπόκριση με το καραβάκι που κάνει τη διαδρομή μέχρι Παξούς. Είναι μια σχετική ταλαιπωρία, για την οποία πάντως αποζημιώνεσαι με το παραπάνω μόλις φθάσεις…
Μεγάλωσα και η ταλαιπωρία στις διακοπές δεν με συγκινεί. Καταχάρηκα, όμως, όταν πληροφορήθηκα ότι «πολύ σύντομα» θα μπορεί κανείς να φθάσει στους Παξούς με τη νέα υπηρεσία υδροπλάνων που δημιουργείται «πολύ σύντομα»! «Ε, τώρα σίγουρα θα πάμε!», είπα στη γυναίκα μου. Ήταν πριν από περίπου... 15 χρόνια!
Πέρασαν υπουργοί της ΝΔ από το 2004 και μετά (τότε που το «θαύμα» της διοργάνωσης των Ολυμπιακών Αγώνων επέτρεπε την αισιοδοξία ότι «η Ελλάδα αλλάζει!»), θυμάμαι μάλιστα και τον Λιάπη να κάνει δοκιμαστικά ταξίδια! Μετά τα… «λεφτά υπάρχουν», αλλά και τότε, όπως και στα μνημόνια που ενέσκηψαν, αλλά και τις κυβερνήσεις συνεργασίας που ακολούθησαν, τα υδροπλάνα… οσονούπω θα προσθαλασσώνονταν στα ειδικά υδατοδρόμια, που «όπου να 'ναι» έπαιρναν άδεια εγκατάστασης και λειτουργίας. Και, μη νομίζετε, και ο ΣΥΡΙΖΑ… προωθούσε το σχέδιο!
Κοντά μια 20ετία… σχεδιασμού και μελέτης είναι χρόνος μηδέν για την ελληνική πραγματικότητα. Και να σκεφθείτε ότι τα απαιτούμενα «έργα υποδομής» είναι αστεία σε σύγκριση με τα αντίστοιχα ενός κανονικού αεροδρομίου. Θέμα οργάνωσης, πολιτικής βούλησης και παράκαμψης της γραφειοκρατίας είναι όλο κι όλο. Κάτι, δηλαδή, που εν Ελλάδι έχει κηρυχθεί… «ουσιώδες εν ανεπαρκεία»!
Είχα εντυπωσιασθεί σε μια επίσκεψή μου στο Ισραήλ (20 χρόνια πίσω…) όταν πληροφορήθηκα ότι το νέο (τότε) διεθνές αεροδρόμιο του Τελ Αβίβ «Μπεν Γκουριόν», σχετικά μικρό (τότε) αλλά υπερσύγχρονο και λειτουργικότατο, είχε σχεδιασθεί και κατασκευασθεί μέσα σε 20 μήνες! Τι στην ευχή, στον… Καλογρίτσα το είχαν αναθέσει;
Τώρα ακούω τον υφυπουργό Μεταφορών και Υποδομών Γιάννη Κεφαλογιάννη να δεσμεύεται ότι η λειτουργία δρομολογίων υδροπλάνων σε πολλούς σχετικά δυσπρόσιτους προορισμούς (αλλά όχι μόνο) και η δημιουργία υδατοδρομίων επίκειται, και στις αρχές του φθινοπώρου θα μπορούσαμε να δούμε τις πρώτες πτήσεις αυτού του «νέου μέσου μεταφοράς» -έ, όχι και «νέου», κ. Κεφαλογιάννη μου…
Ιδιωτικές εταιρείες (για τα υδροπλάνα, το προσωπικό τους, τα υδατοδρόμια και τις υποδομές τους) έχουν επενδύσει σε χρήμα και χρόνο, με την προοπτική να αρχίσει το γρηγορότερο δυνατόν η απόσβεση. Και η κοινωνία περιμένει τον «εκσυγχρονισμό» για να κάνει τη ζωή της καλύτερη και ευκολότερη. Τι λένε οι «αρμόδιοι», 20 χρόνια δεν είναι πια… νισάφι;
Είναι κατάντια και αίσχος αυτή η ατέρμων γραφειοκρατία (που κάτω από το τραπέζι εξυπηρετεί και ύποπτα συμφέροντα), η διστακτικότητα και η αποφυγή ανάληψης ρίσκου από το πολιτικό προσωπικό, η λογική της… μακάριας αδράνειας που πρυτανεύει στον δημόσιο χώρο και μας χαρακτηρίζει διαχρονικά και διακομματικά ως «failed state», αποτυχημένο κράτος.
Και στο θέμα της πανδημίας, όπου η κυβέρνηση κατέγραψε γενικώς και απολογιστικά θετικές αποδόσεις, οι αποφάσεις, τα μέτρα θα μπορούσαν να έχουν ληφθεί και εφαρμοσθεί με μεγαλύτερη αποφασιστικότητα και περιφρόνηση του έρμου «πολιτικού κόστους».
Έτσι κι αλλιώς, η αντιπολίτευση (αν αυτό που κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ λέγεται αντιπολίτευση -η «Αυγή» γράφει ότι η κυβέρνηση, με τα μέτρα διαφορισμού εμβολιασμένων-ανεμβολίαστων ως προς τη χρήση των κέντρων, είναι «καλλιέργεια κλίματος κοινωνικού αυτοματισμού» και όχι προστασία της δημόσιας υγείας, τι να της αντιτάξεις…), ό,τι κι αν αποφάσιζε η κυβέρνηση, θα… φώναζε υπέρ του αντιθέτου του!
Ο Μητσοτάκης (και οι Πιερρακάκηδές του…) αντιλαμβάνονται τι πρέπει να κάνουν και πώς να κινηθούν. Ας μην ολιγωρούν…