Κι όμως: η φημολογούμενη δημιουργία κόμματος από τον Αντώνη Σαμαρά απασχολεί τους επιτελείς του Μεγάρου Μαξίμου.
Και θετικά αλλά και με προβληματισμό. Το βέβαιον είναι ότι αν τελικά το κόμμα αυτό συσταθεί, εκ των πραγμάτων θα επιφέρει ανακατατάξεις στην παραδοσιακή «δεξιά πολυκατοικία», με προσθαφαιρέσεις οπαδών - και κυρίως ψηφοφόρων…
Κάποια στελέχη είναι της άποψης ότι αν τελικά δημιουργηθεί ένα τέτοιο κόμμα, ενδεχομένως, με μικρές πιθανότητες, να «κόψει» ψήφους από τη ΝΔ, κυρίως από τους θεωρούμενους «σκληρούς δεξιούς» αλλά και δυσαρεστημένους από τις επιδόσεις της κυβέρνησης Μητσοτάκη. Άλλοι εκτιμούν ότι με την εμμονική αντικυβερνητική στάση του επί μακρόν, ο πρώην πρόεδρος και πρωθυπουργός της ΝΔ έχει καταχωρηθεί στη συνείδησή τους ως ξένο σώμα, που ενεργεί με ιδιοτέλεια και προσωπική πολιτική ατζέντα.
Ποιοτικές μετρήσεις για λογαριασμό της ΝΔ, που δεν έχουν δει το φως της δημοσιότητας, δείχνουν ότι αν τελικά ο κ. Σαμαράς κάνει κόμμα, δεν αποκλείεται να αυξήσει τη συσπείρωση του κυβερνώντος κόμματος, κομβικό σημείο σε μια εκλογική αναμέτρηση. Αν αυτό το κόμμα συσταθεί σχετικά κοντά στις επόμενες εκλογές του 2027, ίσως οι επιπτώσεις να είναι μεγαλύτερες. Αν ανακοινωθεί σχετικά σύντομα, τότε το πιθανότερο είναι να «ξεφουσκώσει» μέχρι να στηθούν οι κάλπες. Και δεν μπορεί παρά να λαμβάνει υπ’ όψη του αυτή την παράμετρο ο κ. Σαμαράς…
Ένα ενδεχόμενο τέτοιο κόμμα θα επιφέρει ανακατατάξεις και στον δεξιότερα της ΝΔ πολιτικό χώρο. Κάτι που προβληματίζει σοβαρά την Ελληνική Λύση και τον κ. Βελόπουλο, αλλά και τη φιλόδοξη κ. Λατινοπούλου, που με ακραία δεξιά ατζέντα φιλοδοξεί στις επόμενες εκλογές να μεταπηδήσει από την Ευρωβουλή στην κεντρική πολιτική σκηνή, καθώς και διάφορα εθνικοπατριωτικά κομματίδια, όπως η Νίκη τού κ. Νατσιού.
Για το ενδεχόμενο κάποιοι δυσαρεστημένοι βουλευτές της ΝΔ να ενταχθούν στο φημολογούμενο νέο κόμμα, το Μέγαρο Μαξίμου δεν ανησυχεί σοβαρά, δεδομένου ότι οι προοπτικές ο κ. Σαμαράς να πάρει τέτοιο ποσοστό που να τον αναδείξει σε δυνάμει μοχλό εξελίξεων, πόσο μάλλον σε θέση που να «βλέπει» εξουσία, είναι απειροελάχιστες και η εξουσία (και αυτός που τη διαχειρίζεται) εξασφαλίζει τεράστιο πλεονέκτημα…
Όπως έχουν σήμερα οι υπαρκτοί συσχετισμοί, το «αντίπαλο δέος» (ας πούμε…) για τη ΝΔ είναι ο κ. Βελόπουλος. Που, όμως, δεν μπορεί να φέρει κοντά του στις κάλπες τους μετριοπαθείς κεντροδεξιούς, εξαιτίας του ακραίου λόγου του, των υπερβολών του και… του παρελθόντος του.
Ο κ. Μητσοτάκης συνεχίζει την «πετυχημένη σε τρεις εκλογικές αναμετρήσεις… στρατηγική του να απευθύνεται κατά κύριο λόγο στο κεντροδεξιό ακροατήριο, και να δίνει έμφαση (συχνά και με το ένδυμα των υποσχέσεων…) στη συνολική πολιτική και οικονομική μεταρρύθμιση - από την οποία και σε μεγάλο βαθμό θα κριθεί προ της κάλπης.
Άσχετα με την άποψη και την εκτίμηση που μπορεί να έχει ο κεντροδεξιός ψηφοφόρος για τον κ. Σαμαρά, δεν έχει ξεχαστεί το γεγονός ότι έριξε την εκλεγμένη κυβέρνηση του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, με «βιτρίνα» το Σκοπιανό, δημιούργησε δικό του κόμμα, την Πολιτική Άνοιξη, και εν τοις πράγμασι δεν αναγνώρισε το γεγονός ότι τον επανέφεραν στις τάξεις της Νέας Δημοκρατίας.
Ο τελικός απολογισμός της δράσης ενός πολιτικού γίνεται στο τέλος της καριέρας του. Ίσως γι’ αυτό ο κ. Σαμαράς πασχίζει να μην τελειώσει ακόμα, ώστε να γίνει η σύγκριση «κέρδη και ζημίες». Αν το εκτιμήσει αυτό και ο ίδιος, ίσως αλλάξει στάση και… γινάτι στα ύστερά του.