Οι εκλογές αυτές, στις οποίες ο ελληνικός λαός ψήφισε για πρώτη φορά, μετά τη λαίλαπα των μνημονίων, με υπευθυνότητα, κλείνει, κατά τη γνώμη μου, τον κύκλο του παπανδρεϊκού λαϊκισμού.
Δεν είναι τυχαίο: α) Οτι ο Τσίπρας που αντέγραψε τις καμπάνιες του Ανδρέα του '80 και του '90 υπέστη μια βαριά ήττα που μένει να αποδειχθεί αν θα είναι στρατηγική, ή αν θα καταφέρει σε ένα βάθος χρόνου να ανακάμψει.
β) Οτι ο Νίκος Παπανδρέου δεν κατάφερε να εκλεγεί μολονότι τάχθηκε κατά της Συμφωνίας των Πρεσπών και παρ’ όλη τη στήριξη της Φώφης και των παπανδρεϊκών δικτύων ανά την επικράτεια.
Και γ) Οτι το ίδιο το ΚΙΝΑΛ πέτυχε ένα μέτριο αποτέλεσμα, απέναντι σε έναν Τσίπρα που, όπως αποδείχθηκε, ήταν σε αποδρομή.
Κατά έναν τρόπο, Τσίπρας και ΚΙΝΑΛ διέπραξαν το ίδιο ακριβώς σφάλμα. Ο μεν Τσίπρας προσπάθησε να τρομοκρατήσει το εκλογικό σώμα με το φάντασμα του Μητσοτάκη και του νεοφιλελευθερισμού, που μπορεί να πουλούσε τις δεκαετίες του '80 και του '90, αλλά σήμερα δεν αφορά κανέναν. Με αποτέλεσμα να καταγράψει μια ήττα ιστορικών διαστάσεων. Το εκλογικό σώμα αποδοκίμασε τον λαϊκισμό των τυχοδιωκτικών προεκλογικών παροχών, την πόλωση και συστηματική κατασυκοφάντηση του Μητσοτάκη.
Η δε Φώφη κράτησε το ΠΑΣΟΚ στην εμμονή της παπανδρεϊκής σφραγίδας, με αποτέλεσμα να της στρέψουν την πλάτη η νέα γενιά και τα δυναμικά μεσαία στρώματα.
Αν απέναντι στον Τσίπρα υπήρχε ένα κεντροαριστερό κανονικό κόμμα, η ήττα του Τσίπρα θα ήταν ακόμα μεγαλύτερη και πιο επώδυνη.
Το βέβαιο είναι ότι τα παλιά τοτέμ έχουν πεθάνει, όπως πέθαναν και τα παλιά σκιάχτρα που χρησιμοποιούσε η λεγόμενη δημοκρατική παράταξη που γέννησε τα μεγαλύτερα λαϊκιστικά τερατουργήματα. Αυτή η ιδεολογία που μας οδήγησε στη χρεοκοπία.