Με ικανοποίηση και περηφάνια, ο Άδωνις Γεωργιάδης δήλωνε σε πρόσφατη τηλεοπτική του εμφάνιση ότι τα απογευματινά χειρουργεία θα καλύπτονται οικονομικά από το κράτος, από τα κονδύλια του ευρωπαϊκού Ταμείου Ανάκαμψης που έχει εγκριθεί για την χώρα μας. Και θα σώζονται ανθρώπινες ζωές.
Ποιος μπορεί να έχει αντιρρήσεις και ενστάσεις σ’ ένα τέτοιο πρόγραμμα; Θα ήταν απάνθρωπο και αδιανόητο…
Το μόνο πρόβλημα, είναι ότι τα 35 δις που πήραμε από το Ταμείο, αφορούν, πολύ συγκεκριμένα, την ανάκαμψη της οικονομίας μας και την σταδιακή ανάπτυξή της. Οι προϋποθέσεις και οι στόχοι περιγράφονται σχολαστικά. Ο κ. Γεωργιάδης, έχει διατελέσει, με επιτυχία λέγεται, υπουργός Ανάπτυξης, στην πρώτη θητεία της κυβέρνησης Κυριάκου Μητσοτάκη, κι αντιλαμβάνεται απολύτως την σημασία του που θα δοθούν τα κονδύλια του Ταμείου. Η βελτίωση του (βαλτωμένου…) ΕΣΥ, αποτελεί σίγουρα στόχο, αλλά στο σύνολό του, όχι με ad hoc επιδοτήσεις μιας χρήσεως.
Αλλά ο ειδήμων στα επικοινωνιακά υπουργός Υγείας, αντιλαμβάνεται πλήρως ότι οι τυχόν επί της ουσίας του Ταμείου ενστάσεις, και ήπιες και διαλλακτικές θα είναι, για προφανείς λόγους. Έτσι το ανακοίνωσε με ασφάλεια. Τι να πουν οι όποιοι επικριτές του, «όχι, να πεθάνουν άνθρωποι!»;
Αλλά, σε κάθε περίπτωση, «ανάπτυξη» με την απόλυτη έννοια του όρου, δεν είναι. Ανάπτυξη είναι τα κονδύλια να διοχετεύονταν σε παραγωγικές επενδύσεις που θα παρήγαν και νέες θέσεις εργασίας. Ας πούμε στα ναυπηγεία, στα τρένα, για την δημιουργία και την επέκταση της όποιας υφιστάμενης αμυντικής βιομηχανίας, την δημιουργία σύγχρονων διαλυτηρίων πλοίων, τομέας ραγδαία αναπτυσσόμενος στην γειτονική Τουρκία που με τον τρόπο αυτό εξασφαλίζει και πρώτη ύλη για τις δικές της αμυντικές παραγωγές. Γιατί η Ελλάδα δεν μπορεί να μπει κι’ αυτή στον συγκεκριμένο τομέα.
Τα χρήματα του Ταμείου, δεν πρέπει σε καμιά περίπτωση να διατεθούν σε «μπαλώματα», όσο ευγενή και ανθρωπιστικά κι αν είναι αυτά. Πρέπει να «γεννήσουν» πρόοδο, ανάπτυξη, βελτίωση των υποδομών και δημιουργία νέων, ώστε «να πάρουμε μπρός»! Το κρίσιμο ερώτημα, όμως, είναι ως χώρα διαθέτουμε επεξεργασμένο, λεπτομερές και κοστολογημένο «εθνικό σχέδιο ανάπτυξης», εξειδικευμένο κατά τομέα και προτεραιότητα. Ας μην επιμείνουμε, επ’ αυτού, και μαυρίσουμε τις καρδιές μας. Γιατί «εθνικό σχέδιο» δεν σημαίνει ιδέες και προτάσεις ως «λίθοι και πλίνθοι και ξύλα και κέραμοι ατάκτως ερριμένα»!
Σ’ αυτό το εθνικό σχέδιο, αυτονόητα απαραίτητοι είναι να ενταχθούν και οι μεταρρυθμίσεις, νέες αλλά και εξαγγελθείσες πλην… λιμνάζουσες, που θα ολοκληρώσουν, στα χαρτιά έστω το σχέδιο προς υλοποίηση και εκμετάλλευση. Ποιες μεταρρυθμίσεις, προς ποίον στόχο, με τι προοπτικές, σε ποια παραγωγική κατεύθυνση, με ποιες δυνατότητες follow up,στο άμεσο αλλά και μεσοπρόθεσμο μέλλον, από ποιους θα αναληφθούν, ποιο το πρόγραμμα παρακολούθησης της εκτέλεσης και απαραίτητων διορθωτικών κινήσεων;
Είμαστε, τον περισσότερο χρόνο, η χώρα του «βλέποντας και κάνοντας, θα τα βρούμε στην πορεία…»- αλλά με τέτοια νοοτροπία προκοπή δεν γίνεται. Είναι παλαβό να λέμε «τώρα που έχουμε εξασφαλισμένα κεφάλαια, ας δώσουμε κάτι κι’ εδώ κι’ εκεί», για έτσι και τα κεφάλαια σπαταλιούνται αντιπαραγωγικά, και απλώς τσαλαβουτάμε από δω κι απ’ εκεί, και κοροϊδεύουμε εαυτούς και αλλήλους επαναπαυόμενοι στα.. πτερόεντα έπη μας.
Η οικονομική κρίση του 2010, δεν μας έπεσε… κατακέφαλα από το πουθενά. Αχρείαστες σπατάλες, ρουσφετολογικές «τακτοποιήσεις», εξωφρενικός δανεισμός για να χρηματοδοτηθούν οι ανοησίες μας, σίγουρα αποτέλεσαν βασικό μοχλό για την κατάρρευσή. Είναι όμως απολύτως βέβαιο ότι η έλλειψη κεντρικού σχεδιασμού διαχείρισης και ανάπτυξης συνέβαλαν τα μάλα στο εθνικό ξεχαρβάλωμα, που 15 χρόνια μετά πασχίζουμε να αποκαταστήσουμε…
Θέλαμε και τα πάθαμε. Ε, τώρα… ξαναθέλουμε;