Η αξιολόγηση είναι γενικώς μια αμφιλεγόμενη και… ύπουλη, απεχθέστατη και δαιμονική έννοια στην Ελλάδα, παρά το τι συμβαίνει στην πραγματικότητα στην οποία οι πάντες αξιολογούνται!
Και μάλιστα όχι μόνο στον «προστατευμένο» από τον εργατοπατερισμό, δημόσιο (με την ευρεία έννοια) δημόσιο, αλλά και στον πιο ευάλωτο και ευέλικτο ιδιωτικό.
Πέρα από την ενστικτώδη αντίδρασή μας «και ποιος είσαι εσύ που θα αξιολογήσεις εμένα;», υπάρχει και η συνωμοσιολογική σκέψη «παιδιά μας την πέφτουν, είναι πρόσχημα να διώξουν κόσμο!» Μια σκέψη που δεν επιβεβαιώνεται πάντα στην πράξη.
Στο δημόσιο, έχουν καθιερωθεί «δικλίδες ασφαλείας», με επιδεικτικά αργοπορούντα πειθαρχικά και εργατικά συμβούλια, που συνήθως παίρνει πολύ χρόνο μέχρι να «τελεσιδικήσουν», με ειρωνικό αποτέλεσμα οι «υπό αξιολογική κρίση» να έχουν στο μεταξύ… συνταξιοδοτηθεί! Στον ιδιωτικό τομέα η απομάκρυνση του δυσμενώς αξιολογηθέντος είναι συνήθως άμεση και «αναίμακτη» αν δεν είναι μαζική, αλλά αφορά συγκεκριμένα άτομα.
Ο «παραγιός» σε ένα μανάβικο που δεν κάνει την δουλειά του όπως πρέπει, αξιολογείται αρνητικά και φεύγει. Το ίδιο και ο συνταγματάρχης που μετά από σειρά αξιολογήσεων όπου κρίθηκε ανεπαρκής, αποστρατεύεται. Ο γιατρός με παρελθόν γεμάτο σωρεία ιατρικών λαθών, ψάχνει αλλού για δουλειά. Ο (ή η σύζυγος) που δεν ανταποκρίνονται στις κοινωνικές προδιαγραφές του ρόλου τους ή αδικοπραγούν στον σύντροφό του, ψάχνει για δικηγόρο διαζυγίου. Όλοι και πάντα αξιολογούμεθα ανά πάσα στιγμή της ζωής μας.
Μόνο μια συγκεκριμένη κατηγορία ανθρώπων εν Ελλάδι, αρνούνται στην σχετική διαδικασία: οι εκπαιδευτικοί! Οι ίδιοι στην άσκηση των καθηκόντων τους αξιολογούν καθημερινά τους μαθητές τους, είναι φυσιολογική ενέργεια. Για τους μαθητές, όχι τους ίδιους!
Υπάρχουν ποινές, που θα βοηθούσαν τους αξιολογούμενους εκπαιδευτικούς να βελτιώσουν τις επιδόσεις τους, όπως η παρακράτηση μισθού, ή αναγκαστική αργία, κάποιου είδους επανεκπαίδευση ή παρακολούθηση ειδικών σεμιναρίων. Πριν την απόλυση ή η μετάθεση σε άλλη υπηρεσία, με λιγότερα προνόμια και… παρατεταμένες διακοπές! Προς τι, λοιπόν, η «κάθετη» άρνησή τους να συμμορφωθούν;
Η (αυτονόητη) τακτική αξιολόγηση των εκπαιδευτικών, χρειάστηκε να γίνει υποχρεωτική δια νόμου του 2021. Στα… χαρτιά, μόνο. Γιατί σχεδόν πέντε χρόνια μετά δεν έχει γίνει τίποτε! Για να ολοκληρωθεί, για τους 140.000 εκπαιδευτικούς μας , θα χρειασθούν (το υπουργείο το ,λέει, όχι εμείς…) τουλάχιστον 10 χρόνια! Οι αρμόδιες υπηρεσίες, έχουν μέχρι σήμερα προβεί στην αξιολόγηση 30.000 νέο-προσληφθέντων εκπαιδευτικών, κι’ αυτό επειδή προϋπόθεση για την μονιμοποίησή τους, είναι να έχει προηγηθεί αξιολόγηση, αλλιώς…
Η αξιολόγηση, ήταν προεκλογική δέσμευση και ριζοσπαστική (Θεός φυλάξοι…) μεταρρύθμιση του Μητσοτάκη. Πέρασε η πρώτη του θητεία, βαίνει προς το τέλος της σε σκάρτα δύο χρόνια και η δεύτερη, και δεν θα μας κάνει καμιά εντύπωση αν στις προεκλογικές μεταρρυθμιστικές προτάσεις εκεί πριν τις εκλογές του 2027… ξαναεξαγγείλει την υποχρεωτικότητα της αξιολόγησης των εκπαιδευτικών!
Οι μεταρρυθμίσεις για να γίνουν από εξαγγελία πράξη, δεν χρειάζονται παρά αποφασιστικότητα και πίστη αυτού που τις υπόσχεται ότι είναι ωφέλιμες και επιβεβλημένες. Αν δεν το πιστεύει αυτό, τότε προς τι το όλο επικοινωνιακό ταρατατζούμ. Δεν αντιλαμβάνεται ότι κάποια στιγμή τα… πτερόεντα έπη επιστρέφουν μπούμερανγκ;