Όσα «μυστικά και ντοκουμέντα» κι αν κρατά ή νομίζει ότι κρατά, η Ιστορία έχει γραφτεί. Και δεν ξαναγράφεται, ή τουλάχιστον δεν ακυρώνεται. Ίσως να φωτίζεται μια πλευρά της περισσότερο, αλλά τα αποτελέσματα που προκάλεσε δεν ακυρώνονται ούτε οι εξελίξεις που ακολούθησαν...
Ο κ. Τσίπρας, που ζητά να δοθούν στη δημοσιότητα τα πρακτικά του Συμβουλίου Πολιτικών Αρχηγών της 6ης Ιουλίου του 2015, την επαύριο του παρά τρίχα ολέθριου για τη χώρα «δημοψηφίσματος», προφανώς προσδοκά τα όσα ελέχθησαν τότε στο Προεδρικό Μέγαρο να δικαιώνουν τις επιλογές του. Κάτι που χρειάζεται εν όψει της επανάκαμψής του στο πολιτικό προσκήνιο, το περιβόητο rebranding στο οποίο ποντάρει.
Αλλά οι τράπεζες είχαν κλείσει, το τρίτο και χειρότερο μνημόνιο μας ερχόταν πάση δυνάμει, η χώρα έπλεε σε αχαρτογράφητα νερά, η ΕΕ μελετούσε τα σενάρια εξωπετάγματος της Ελλάδας από την Ευρώπη, η κοινωνία βίωνε πανικόβλητη και ανασφαλής ένα αβέβαιο αύριο. Αυτή ήταν η ζοφερή ελληνική πραγματικότητα.
Αναθεωρήσεις και αιτιολογίες εκ των υστέρων δεν είναι δυνατόν να σβήσουν το δράμα από τη μνήμη του ελληνικού λαού. Άρα, οι όποιες «λεπτομέρειες» ή «παρεμβάσεις σ’ εκείνο το Συμβούλιο τι έχουν να προσφέρουν; Ο γέγονε, γέγονε…
Η μαζική αποχώρηση πλήθους στελεχών εκείνο το καλοκαίρι αποτελεί πανηγυρική επιβεβαίωση ότι οι τότε αποφάσεις ελήφθησαν αποκλειστικά από τον ίδιο τον Τσίπρα και το στενό του ιδεοληπτικό και εμμονικό περιβάλλον, που νόμιζε ότι ζούσε σε ένα άλλο, «εφικτό» παράλληλο σύμπαν. Στο οποίο οι «αρμοί της εξουσίας» (θυμηθείτε τα κλάματα της κ. Περιστέρας…) κι όχι μόνον η διακυβέρνηση θα εξασφάλιζαν την ελέω Θεού παντοκρατορία και αλαζονεία της «πρώτης (και τελευταίας…) φοράς Αριστεράς».
Ο Τσίπρας και η «Αριστερά» θα μπορούσαν να εκσυγχρονισθούν και να είναι συμβατοί με την πραγματικότητα, αλλά ούτε το θέλησαν, γιατί δεν το είχαν στο DNA τους, ούτε το επεδίωξαν. Το απέδειξαν πανηγυρικά με τη στάση τους μετά τις εκλογές του 2019 και του 2023, με την παντελή απουσία της παραμικρής αυτοκριτικής και την επιμονή τους ότι όλα ήταν καλώς γινωμένα.
Τώρα τι θέλουν; Στα παροράματα να επιχειρήσουν να… ξαναγράψουν την ιστορική αποτύπωση; Και δεν υπάρχει κάποιος να πει στον Αλέξη, «πρόεδρε δεν αρέσουμε πια, το χάσαμε το τρένο»;
Ο κ. Τσίπρας δεν είναι ανόητος. Φιλόδοξος, υπερβολικά φιλόδοξος είναι, και ασφυκτιά με την απουσία του από την ενεργό πολιτική. Θέλει να… ξαναπαίξει! Αλλά βιάζεται σε τέτοιον βαθμό που υποβαθμίζει τη φιλοδοξία του σε εμμονική μωροφιλοδοξία. Ίσως και να θέλει να προλάβει τυχόν εξελίξεις που επωάζονται στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ και της «προοδευτικής Αριστεράς» γενικότερα…
Έστω και τώρα, μια ειλικρινής αυτοκριτική εκ μέρους του, που θα δείχνει ότι κατάλαβε (και έμαθε) από τα λάθη του, να τον βοηθούσε να αρχίσει να ξαναχτίζει ένα διαφορετικό προφίλ, συμβατό με τις απαιτήσεις των καιρών, και σε μια ενδεχόμενη εκλογική καταγραφή του (με κάποιο νέο κόμμα ή συνεργασία με άλλο κόμμα) που θα έδινε ελπίδες επανάκαμψης, το 2027 ή σε κάποια επόμενη φάση, αν υποτεθεί ότι σ’ αυτές τις εκλογές και τις πιθανότατες επαναληπτικές τους η ΝΔ του Μητσοτάκη εξακολουθεί να αντέχει.
Αλλά είναι εξαιρετικά δύσκολο, αν όχι αδύνατον, εντρυφώντας στα πρακτικά του Συμβουλίου Πολιτικών Αρχηγών να ανακαλύψει το οποιοδήποτε «πάτημα» να ξανακατέβει με φιλοδοξίες στον στίβο.