Ποτέ δεν κατάλαβα τι νόημα έχει η θέση... «παρών» στη Βουλή.
Και ποια ηθική αρχή μπορεί να επικαλεσθεί ένα κόμμα ή ένας βουλευτής που αποφεύγει να πάρει ξεκάθαρη θέση για ένα νόμο, μια πρόταση, μια απόφαση, ψηφίζοντας απερίφραστα «ναι» ή «όχι», λουφάροντας δειλά στο άνευ ουσίας και αντικρίσματος «παρών».
Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι, βεβαίως, το πρώτο ή το μόνο κόμμα που καταφεύγει στη μικροκομματική υποκρισία του «παρών». Όταν μια ξεκάθαρη και θαρραλέα θέση, είτε «ναι» είτε «όχι», εκτιμηθεί ότι θα έχει πολιτικό κόστος (και θα δυσαρεστήσει ψηφοφόρους…), τότε τα «υπεύθυνα» πολιτικά κόμματα καταφεύγουν στο δειλό «παρών».
Ο ΣΥΡΙΖΑ επέλεξε το αμήχανο «παρών» στην ψηφοφορία στη Βουλή για την ενίσχυση της αμυντικής θωράκισης της χώρας. Τουλάχιστον είναι… συνεπής: μονίμως καταψηφίζει και τις αμυντικές δαπάνες του προϋπολογισμού. Πιστός στο… επαναστατικό «τι τα θέλουμε τα όπλα, τα κανόνια, τα σπαθιά, να τα κάνουμε εργαλεία να δουλεύει η εργατιά…»! Εξάλλου, τα σύνορα είναι… εθνικιστική εφεύρεση, η θάλασσα δεν έχει σύνορα, το Αιγαίο… ανήκει στα ψάρια του, και άλλα παρόμοια ανέξοδα φληναφήματα.
Και μιλάμε για την άμυνα της χώρας, το αυτονόητο καθήκον της στην ύπαρξη και την ανεξαρτησία της! Με δεδομένη την επιθετικότητα και τις κακόβουλες βλέψεις της Τουρκίας, τις επικίνδυνες κινήσεις της σε ξηρά, αέρα και θάλασσα, που προκαλούν για εμπλοκή και σύρραξη! Όχι ένα «ανώδυνο», αν υπάρχουν τέτοια, νομοσχέδιο για κατασκευή… ποδηλατόδρομων!
Φαντασθείτε, δηλαδή, ένα συμβούλιο πολιτικών αρχηγών υπό την Πρόεδρο της Δημοκρατίας, από αυτά που ζητάει κάθε τόσο για δημιουργία εντυπώσεων ψευδεπίγραφης «συναίνεσης» ο κ. Τσίπρας, στο οποίο η πολιτική ηγεσία του τόπου θα εκαλείτο να πάρει αποφάσεις ζωής και θανάτου για την ασφάλεια και εθνική κυριαρχία της χώρας. Και ο κ. Τσίπρας θα περιοριζόταν να δηλώσει… «παρών», χωρίς να αναλαμβάνει την ευθύνη της μιας ή της άλλης επιλογής του!
Λίγο πριν, ένας άλλος… Τσίπρας, ο βουλευτής εξάδελφος του αρχηγού (και πρώην «σύμβουλος» στο υπουργείο Εξωτερικών επί ημερών Κοτζιά), μας εξήγησε με περισσότερα λόγια γιατί το κόμμα θα ψήφιζε «παρών»: γιατί, απλούστατα, «η άμυνα δεν αποτελεί αυτοσκοπό»! Είναι κι αυτή μια… ιδιόρρυθμη πατριωτική άποψη, της οποίας, πάντως, το… βάθος δεν αντελήφθη η πλειοψηφία της Βουλής, με αποτέλεσμα να γίνει στην αίθουσα ο κακός χαμός!
Ο κ. Τσίπρας β’ (άγνωστο γιατί, εξάλλου ο εξάδελφός του ο α’ τον κάλυψε πλήρως στη δευτερολογία του) εξανέστη επειδή «διαστρέβλωσαν» τα όσα είπε, και προσπαθώντας να τα διορθώσει τα… επανέλαβε αυτολεξεί: «Η άμυνα, δεν είναι αυτοσκοπός!» Και σε μια αφελή προσπάθεια να τα μπαλώσει, προσέθεσε ότι «και τα εξοπλιστικά, τα Rafale, οι φρεγάτες κ.λπ. είναι… τα μέσα που κάθε φορά πρέπει να εξετάζονται και όταν είναι αναγκαία να επιλέγονται για τον… πραγματικό σκοπό, την ασφάλεια της χώρας, την προάσπιση της εθνικής κυριαρχίας»!
Δηλαδή, αυτό που είπε ο Μητσοτάκης στη Βουλή, ότι αποτελεί τον υπέρτατο αυτοσκοπό της χώρας, αλλά… καταγγέλλοντάς το! Άβυσσος η διανοητική κατάσταση του ανθρώπου…
Τώρα, με όλες αυτές τις… ανόητες πιρουέτες, τα «παρών» και τους «μη αυτοσκοπούς», τι νομίζει ότι κατάφερε ο κ. Τσίπρας ο… α’;
Αν υποτεθεί ότι ικανοποίησε (ένα μέρος μόνο) των ριζοσπαστών-επαναστατών-μανιακών ιδεοληπτικών του γ' γύρου του εμφυλίου, δεν αντιλαμβάνεται ότι απομακρύνει τους κεντρώους ψηφοφόρους (δεξιά και αριστερά), που στην ύπαρξη της πατρίδας δεν βάζουν ιδεολογικά πρόσημα; Αυτή την κρίσιμη, σε κάθε εκλογική αναμέτρηση, μάζα πολιτών που δεν κινητοποιούνται πλέον από την οργή και την απόγνωση του 2012, δεν παρασύρονται από τα διχαστικά εμφυλιοπολεμικά συνθήματα εκείνης της πρώιμης αντιπολιτευτικής στρατηγικής του ΣΥΡΙΖΑ.
Δεν καταλαβαίνει ότι άλλαξαν οι συνθήκες, τα προτάγματα και οι προτεραιότητες της κοινωνίας; Θα μείνει κολλημένος σε μια πολιτική ξεπερασμένη, με τους Πολάκηδες, τους Δρίτσες, τις Τζάκρη και τους Ραγκούσηδες και τους άλλους γενίτσαρους εκ ΠΑΣΟΚ; Την ώρα που υποτίθεται θέλει να φέρει το κόμμα στην προοδευτική κεντροαριστερά, και νιώθει την ανάσα του κ. Ανδρουλάκη στον σβέρκο του;