Μια έστω φευγαλέα, επιφανειακή θεώρηση της καθημερινότητας και των προοπτικών της στην Ελλάδα, την Ευρώπη, τον κόσμο ολόκληρο, είναι υπεραρκετή για να σε ρίξει στην κατάθλιψη και τα... χάπια.
Η μόνη «βεβαιότητα» που δικαιολογείται, το ότι τα πράγματα πριν γίνουν καλύτερα (;) θα γίνουν πολύ χειρότερα -κι όποιος και όπως αντέξει. Καμιά ρηγμάτωση στο τείχος της μαυρίλας και της απελπισίας που έχει στηθεί (έχουμε χτίσει ως ανθρωπότητα, δηλαδή) γύρω μας, που να επιτρέπει κάποια αχτίδα ελπίδας.
Το «αδιανόητο» είναι πλέον απολύτως δυνατόν. Ο Πούτιν, όλο και πιο εμφατικά επαναλαμβάνει ότι «δεν παίζει», απειλώντας με πάτημα του κουμπιού. Ακόμη και ο Μπάιντεν παραδέχεται πλέον ότι δεν μπορεί να αποκλείσει ότι ο «τσάρος» μπορεί να οδηγήσει τον κόσμο στην καταστροφή. Απειλεί για να φοβίσει τη Δύση, ή όντως το αρρωστημένο και από την αποτυχία στην Ουκρανία υπερεγώ του εκτόξευσε εκτός τροχιάς της λογικής την «τρέλα του μεγαλείου», από την οποία έχει καταληφθεί; Και, άραγε, υπάρχουν κάποιοι σώφρονες στο Κρεμλίνο να τον μπλοκάρουν, πριν αποφασίσει το… αποθανέτω η ψυχή μου;
Ο χειμώνας που έρχεται θα είναι από τους χειρότερους. Θέρμανση και ενέργεια, ο Γόρδιος Δεσμός που καλείται να λύσει ο «από εδώ» κόσμος. Μαζί με την πρωτοφανή οικονομική κρίση, την αύξηση του κόστους παραγωγής, την προφανή ακρίβεια ακόμη και σε βασικά είδη πρώτης ανάγκης. Αλλά, ακόμη και προ του επερχόμενου κοινού κινδύνου για όλους, αργά ή γρήγορα, πρυτανεύει, φευ, το στενά εννοούμενο «εθνικό συμφέρον», λες και, λ.χ., η Γερμανία θα μπορέσει να συνεχίσει να κοιτάει μόνο την ευμάρεια και την οικονομική της ανάπτυξη σε βάρος των φτωχότερων εταίρων της, σε μιαν «Ενωμένη Ευρώπη» αποσαθρωμένη, σε κοινωνική αναταραχή, με απολυταρχικές εθνικές κυβερνήσεις, χωρίς κοινή πολιτική, αλληλεγγύη, στοιχειώδες αίσθημα συν-πάθειας για τους εταίρους…
Οι Ηνωμένες Πολιτείες μπορεί να μη χαίρονται, αλλά… δεν πολυστενοχωριούνται κιόλας από την αποδυνάμωση της Ευρώπης, που εκ των πραγμάτων θα τη φέρει πιο κοντά με τον υπερατλαντικό σύμμαχο, την «ομπρέλα προστασίας» του, το αμερικανικό φυσικό αέριο, που αναπόφευκτα θα αντικαταστήσει την εξάρτησή της από το ρωσικό.
Και… ο «μικρός Πούτιν» στη γειτονιά μας, ο σουλτάνος Ταγίπ, τι καπνό φουμάρει στον ναργιλέ της εκρηκτικής μεγαλομανίας του, τις αναθεωρητικές αυτοκρατορικές βλέψεις του; Ποτέ άλλοτε οι ελληνοτουρκικές σχέσεις (με μόνη εξαίρεση, αλλά διαφορετικής ιδιοσυστασίας και σκοπιμότητας, την τουρκική εισβολή στην Κύπρο το ’74) δεν είχαν φθάσει σε τέτοιο επικίνδυνο επίπεδο σχάσης. Ουδείς μπορεί να βεβαιώσει ότι δεν θα σκάσει το… αδιανόητο, και ποιες (και για πόσο διάστημα) θα είναι οι συνέπειές του.
Ο Ερντογάν καταλαβαίνει ότι η ακραία πολιτική του (και όχι μόνο εναντίον της Ελλάδος, αλλά της Δύσης γενικότερα), αν δεν οδηγήσει ΗΠΑ και Ευρώπη σε παραχωρήσεις υπέρ του, θα τον ωθήσει εκ των πραγμάτων σε κάποιο «επεισόδιο» στο πεδίο. Υποχρεωτικά. Η όποια υποχώρηση θα θεωρηθεί λογικά από τη δοκιμαζόμενη τουρκική κοινωνία ως ομολογία αδυναμίας και ήττας, ως φθηνός αντιπερισπασμός στην τρομακτική οικονομική κρίση, τον πληθωρισμό, τη φτώχεια που εξαπλώνεται ως πανδημία…
Και είναι και χρόνος εκλογών, πολύ δύσκολων για τον σουλτάνο. Που αν τις χάσει, τον περιμένουν οι διώξεις, η φυλακή, η δέσμευση της τεράστιας περιουσίας που έχει αποκτήσει η οικογένειά του στα πολλά χρόνια της παντοδυναμίας του. Κάποια, μικρή έστω, αλλά την κατάλληλη στιγμή, πολεμική εμπλοκή με την Ελλάδα θα του επιτρέψει (κατά το σύνταγμα το οποίο ο ίδιος επέβαλε…) αναβολή των εκλογών, προσωρινή έστω διάσωσή του και… βλέποντας και κάνοντας!
Κάθε στιγμή, ψάχνεις στην πατρίδα να επισημάνεις ένα ήρεμο, χωρίς φοβίες, ανασφάλειες, αγωνία και απογοήτευση πρόσωπο, κάποιον αισιόδοξο που ελπίζει, να σε παρασύρει. Δύσκολο πράγμα. Οι κουβέντες στο οικογενειακό, φιλικό, επαγγελματικό περιβάλλον περιστρέφονται σχεδόν αποκλειστικά στο «τι βλέπεις;», «θα πατήσει ο Πούτιν το κουμπί;», «θα τολμήσει ο Ερντογάν;», «πόσο έτοιμοι είμαστε εμείς;», «οι σύμμαχοι και εταίροι μας θα μας στηρίξουν, ή θα μείνουν στα λόγια -το έργο το έχουμε ξαναδεί…».
Θα περίμενε κανείς ότι σε μιαν εποχή που ο… Αρμαγεδδών κάθε άλλο παρά να αποκλειστεί μπορεί, στην Ελλάδα θα πετυχαίναμε, τουλάχιστον, αυτό που κατηγορούμε την ΕΕ ότι αδυνατεί ή δεν θέλει για εθνικούς λόγους κοντόφθαλμου οφέλους να κάνει: ομοψυχία, συνεννόηση αν όχι συναίνεση για τα μείζονα που κρέμονται πάνω από το κεφάλι μας, υπέρβαση του μικροκομματικού, μικροπολιτικού οφέλους, να δείξουμε ότι ισχύει αυτό για το οποίο… ιστορικά καυχόμαστε: ότι οι Έλληνες, προ του κοινού κινδύνου, ξεπερνούν διαφορές, ενώνονται, πιάνονται χέρι-χέρι. Να ’χουμε να καυχιόμαστε…
Το ένα κομματικό απολίθωμα λέει αφοριστικά και ξεμπερδεύει ότι για όλα φταίει... το ΝΑΤΟ και οι ιμπεριαλισμός! Ο ακραίος (και φιλοπουτινιστής) ηγέτης κόμματος που έχει… επιστολές του Χριστού και επιμένει σε κάθε εμφάνισή του να λέει ότι «η λύση όλων μας των προβλημάτων είναι να του δώσουμε μια κυβερνητική θητεία!», μας λέει να πάψουμε να στηρίζουμε την Ουκρανία, γιατί… «πρώτα και πάνω απ’ όλα οι Έλληνες!»
Το άλλοτε κραταιό Κίνημα κινείται μονοθεματικά στην αντιπολίτευση του… «ποιος και γιατί κατέλυσε τη Δημοκρατία στην Ελλάδα», παρακολουθώντας το… τηλέφωνο του Ανδρουλάκη -κι ας έρχεται το ζήτημα τελευταίο στην κατάταξη των προβλημάτων που απασχολούν τον Έλληνα πολίτη, στις δημοσκοπήσεις!
Και είναι και η αξιωματική αντιπολίτευση... Που όχι μόνο απαξιώνει και υπονομεύει κάθε κίνηση του πρωθυπουργού και της κυβέρνησης, είτε στα εθνικά θέματα είτε στην οικονομική στήριξη που προσφέρει στα πλέον αδύναμα στρώματα, είτε στις πρωτοβουλίες για κοινή ευρωπαϊκή ενεργειακή πολιτική είτε στην εξάρθρωση εγκληματικών κυκλωμάτων, όπως αυτό στην Πανεπιστημιούπολη, το οποίο ο κ. Τζανακόπουλος χαρακτήρισε «αχρείαστο γιουρούσι», άλλοι σύντροφοί του «αντιφοιτητική επίδειξη αυταρχισμού» (πιάστηκαν δολοφόνοι, ναρκέμποροι, εγκληματικές συμμορίες!)...
Ο ίδιος ο κ. Τσίπρας, σε μια επικοινωνιακή χειρονομία να δείξει «εθνική ομοψυχία και ενότητα», προειδοποίησε τον Ερντογάν ότι «οι Έλληνες είναι όλοι ενωμένοι, μια γροθιά, αν τολμήσει κάτι», αλλά φρόντισε να προσθέσει και το… εθνικόν ομόψυχον «παρά το γεγονός ότι ο Μητσοτάκης είναι ένας αδύναμος και απερχόμενος πρωθυπουργός»!
Έχουμε κι εμείς, βλέπετε, εκλογές…