Ζούμε, ως πρόβα τζενεράλε, το απευκταίο, το αδιανόητο, τον εφιάλτη που για χρόνια στοιχειώνει τις πιο απαισιόδοξες σκέψεις μας: το τέλος της ανθρωπότητας.
Η τέχνη, τα fiction μυθιστορήματα, ο κινηματογράφος, έχει προηγηθεί της πραγματικότητας όπως πάντα. Τώρα, η παγκόσμια αγωνία και ο φόβος είναι μήπως και η τελευταία έρχεται να διατρανώσει την κυριαρχία της. Όπως πάντα…
Ο παγκόσμιος όλεθρος, η αυτοκτονία της ανθρωπότητας, το τελικό σκότος, έφθασε στο «παρά πέντε» αρκετές φορές στο μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, με τους κατοίκους της Γης να παρακολουθούν με κομμένη την ανάσα τις εξελίξεις. Και τώρα πια ξέρουμε ότι ή «ώρα μηδέν» απεφεύχθη την ύστατη στιγμή. Κυρίως χάρη στην υπευθυνότητα και το αίσθημα ευθύνης των ηγεσιών των εμπλεκομένων υπερδυνάμεων.
Σήμερα, ποια εμπιστοσύνη μπορεί να έχει ο κόσμος σε ηγέτες απρόβλεπτους, όπως (κυρίως) ο ανεκδιήγητος, αλαζόνας και συναισθηματικά ασταθής Τραμπ, ο Πούτιν που φιλοδοξεί να καταστήσει τη Ρωσία μοναδική υπερδύναμη, ο εμμονικός Νετανιάχου που κάνει ό,τι μπορεί το δίκιο που έχει η χώρα του, το Ισραήλ, να το χάσει. Όταν στο θεοκρατικό Ιράν κυριαρχεί ο φονταμενταλισμός, όταν «ανεξάρτητοι παίκτες», όπως η Β. Κορέα, μπορούν να βάλουν μπουρλότο ανά πάσα στιγμή;
Μοναδικός παράγων λογικής και αυτοσυγκράτησης, η Κίνα, ισότιμος διεθνής παίκτης, που προσπαθεί με νύχια και με δόντια να κρατήσει τα μπόσικα, περισσότερο με σύνεση και υπευθυνότητα, παρά με άναρθρες κραυγές ισχύος περί κατοχής της «απόλυτης αλήθειας». Ας ελπίσουμε να αντέξει…
Λένε οι διπλωματικοί και στρατιωτικοί ειδήμονες ότι το απρόσμενο πυραυλικό πλήγμα του Τραμπ κατά της Τεχεράνης μπορεί να επιδράσει κατασταλτικά και προειδοποιητικά στους απελπισμένους μουλάδες, που αντιλαμβάνονται ότι με την εμμονή και την αδιαλλαξία τους υπονομεύουν το ίδιο το καθεστώς τους, γιατί ο περσικός λαός έχει κουραστεί και ανησυχεί πολύ για το μέλλον του. Μπορεί. Αλλά με ένα τέτοιο θεοκρατικό καθεστώς, η συνεχής άσκηση πίεσης και μάλιστα… πυραυλικής ισχύος υποκρύπτει τον κίνδυνο του «αποθανέτω η ψυχή μου…», και είναι πολύ πιθανό η αριστοτέλεια «ετερογονία των σκοπών» να βρει πρόσφορο πεδίο καταστροφικής εφαρμογής.
Ο Νετανιάχου έσπευσε να ευχαριστήσει τον Τραμπ για τον βομβαρδισμό του Ιράν. Διατρανώνει, έτσι, την ενεργό υποστήριξη (ασχέτως μελλοντικών πιθανότατων επιπλοκών) των ισχυρών φίλων του, την έμπρακτη και αμέριστη συμμετοχή τους στα εθνικά σχέδια του Ισραήλ. Να θυμίσουμε εδώ και την ειδικού βάρους επίσημη γερμανική θέση ότι «ο Νετανιάχου κάνει τη βρώμικη δουλειά που κανείς δεν θέλει να κάνει».
Είναι, λοιπόν, πιθανός ένας «τυχαίος» πυρηνικός πόλεμος, που, φυσικά, δεν θα περιορισθεί μόνο στις εμπλεκόμενες χώρες; Πας μετά Χριστόν προφήτης… Γιατί εδώ έχουμε περάσει προ πολλού το όριο της απειλής χρήσης βίας, ως αποτρεπτικής μεθόδου. Εδώ ο κόσμος ξυπνάει όχι με την ελπίδα να ακούσει μια καλή εξέλιξη, αλλά με την αγωνία μήπως ακούσει κάποια χειρότερη. Υποτίθεται ότι στα σχέδια πυρηνικής εμπλοκής των χωρών που διαθέτουν την απόλυτη καταστροφική δύναμη υπάρχουν ασφαλιστικές δικλίδες εκ των υστέρων κύρωσης της επίθεσης που εξαπολύθηκε, αλλά και αυτό το «κλειδί» βρίσκεται στα χέρια των ανθρώπων που την αποφάσισαν! Περιγράφεται πολύ παραστατικά το σενάριο στην έξοχη ταινία «Πεντάγωνο καλεί Μόσχα», αλλά στη σημερινή πραγματικότητα ο «τρελός επιστήμων» δεν είναι ο Πίτερ Σέλερς αλλά ο Τραμπ και οι λοιποί «συμπαίκτες» στο παιγνίδι…
Ο Β' Παγκόσμιος Πόλεμος τελείωσε με τις βόμβες στη Χιροσίμα και το Ναγκασάκι. Και ο κόσμος φώναξε το ελπιδοφόρο και αισιόδοξο «Ποτέ Πια!». Πέρασαν από τότε 80 χρόνια. Και αυτό το «Ποτέ Πια» δείχνει να έχει ξεθωριάσει…