Δυο σκασίλες έχει ο Μητσοτάκης (μέσα στον κυκεώνα των προβλημάτων που επηρεάζουν την Ελλάδα κι ολόκληρη την Ευρώπη), και η πρώτη και καλύτερη είναι η... αποκατάσταση του ονόματος των Γλύξμπουργκ και η παλιννόστηση της μοναρχίας στον τόπο!
Το… βεβαιώνει ο ΣΥΡΙΖΑ και δεν μπορεί, κάτι θα ξέρει…
Τόσο άνοες δεν μπορεί να είναι εκεί στην Κουμουνδούρου -νομίζω, δηλαδή… Απλώς, αυτή η νέα «αντιπολιτευτική» στρατηγική του ΣΥΡΙΖΑ είναι απότοκος της αμηχανίας και του αδιεξόδου που αισθάνονται επειδή δεν μπορούν να εκμεταλλευθούν την κυβερνητική φθορά, όπως μαρτυρούν οι δημοσκοπήσεις. Και, βεβαίως, και η δομική αδυναμία τους να εκπονήσουν κάποια αξιόπιστη αντιπολιτευτική στρατηγική και τακτική, που να στηρίζεται στην… πολιτική και όχι στη στείρα ιδεοληπτική εμμονή τους στην επιστράτευση δράκων από το παρελθόν.
Έχουν κολλήσει. Και δεν αντιλαμβάνονται ότι ξεθάβοντας αυτούς τους δράκους, με αφορμή την επίσκεψη Μητσοτάκη στο Dumfries House, και χρεώνοντάς τους στην κυβέρνηση, απλώς δεν πείθουν (ή μη μόνον τους «πεπεισμένους» οπαδούς τού… Γ’ γύρου του Εμφυλίου!) και αποξενώνονται έτι περαιτέρω από τη δεξαμενή των προβληματισμένων από τις καταστάσεις κεντρο-προοδευτικών ψηφοφόρων, στους οποίους λένε ότι θέλουν να απευθυνθούν, ελπίζοντας έτσι να μείνουν στο παιχνίδι και να επανέλθουν ενδεχομένως κάποτε στην εξουσία.
Έτσι, η πρωτοβουλία της κυβέρνησης για αξιοποίηση και αποκατάσταση των πρώην ανακτόρων του Τατοΐου (που σε μια σοβαρή χώρα που σέβεται την Ιστορία της θα έπρεπε να έχει γίνει πριν από μισό αιώνα!) με βάση την αξιοποίηση του Dumfries House, όπως πρότεινε ο πρίγκιπας Κάρολος (που κάλεσε και τον Έλληνα πρωθυπουργό στη Σκωτία γι’ αυτόν τον λόγο), ερμηνεύθηκε «λογικά» από τον ΣΥΡΙΖΑ και τον κ. Τσίπρα ως «σχέδιο επανόδου από την πίσω πόρτα» της βασιλείας από τον πρωθυπουργό, τον οποίον και αναγόρευσε σε… «Μέγα Αυλάρχη των Γλύξμπουργκ»!
Εντάξει. Η φτώχεια και η… δημοσκοπική καθήλωση φέρνουν γκρίνια και ιδεοληπτικούς αντικατοπτρισμούς. Αλλά μέχρις ενός ορίου! Κι αν ο Μητσοτάκης, που (επιτέλους, για Έλληνα πρωθυπουργό) θέλει να αποκαταστήσει, ανακαινίσει και αξιοποιήσει τα «θερινά ανάκτορα» της πρώην βασιλικής οικογένειας, είναι «φιλοβασιλικός συνωμότης», τότε, με την ίδια «λογική», τι ήταν για τα καλόπαιδα του ΣΥΡΙΖΑ ο Στάλιν που έκανε ακριβώς το ίδιο με τα ανάκτορα, τα σύμβολα και την περιουσία των τσάρων στην Αγία Πετρούπολη και αλλαχού στη Σοβιετική Ένωση μετά την καταστροφή τους στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο από τους Γερμανούς; Ήταν… «φιλοτσαρικός» που μεθόδευε την παλιννόστησή τους;
Φυσικά και όχι. Απλώς, ήταν ένας ηγέτης (σκληρός, απάνθρωπος, εγκληματίας) που σεβάστηκε το ιστορικό παρελθόν και την ιστορική διαδρομή της χώρας του, που τίμησε το ιστορικό ίχνος και αποτύπωμά της. Την ιστορική και πολιτιστική κληρονομιά του λαού της… Και λαός που δεν αναγνωρίζει και δεν σέβεται την Ιστορία του δεν έχει μέλλον.
Αλλά αυτά, στην τρικυμία εν κρανίω και τη λυσσαλέα όσο και εμμονική μανία του ΣΥΡΙΖΑ να μην εξαφανισθεί και να έχει μια «δεύτερη ευκαιρία» να πραγματοποιήσει τις… αυταπάτες του, δεν λογαριάζονται. Άντρα θέλει, και τον θέλει τώρα και πάση θυσία, ακόμη και της λογικής. Και νομίζει, ο τάλας, ότι στοχοποιώντας τον Μητσοτάκη και τη ΝΔ ως νοσταλγούς μιας όχι και τόσο λαμπερής ιστορικής περιόδου της χώρας, ως ηλίθιους συνωμότες να ξαναφέρουν τη βασιλεία, τον φθείρει. Στα μάτια του σκληρού και εμμονικού εμφυλιοπολεμικού ακροατηρίου του ΣΥΡΙΖΑ, μπορεί. Αλλά παραβλέπει ότι αυτό το ακροατήριο είναι αρτηριοσκληρωτικό, μειοψηφικό σε σύγκριση με το μεγάλο τμήμα (και όχι μόνο δεξιών…) της προοδευτικής, σώφρονος και ψύχραιμης μερίδας της ελληνικής κοινωνίας.
Κι επιπλέον… ξύνεται στην γκλίτσα του τσοπάνη! Προκαλεί και ανασύρει μνήμες από το πολύ πρόσφατο παρελθόν τού «επαναστάτη ανατροπέα» ΣΥΡΙΖΑ, όταν, λ.χ., ο κ. Τσίπρας χαρακτήριζε την επίσκεψη του Καρόλου στην Ελλάδα, επί πρωθυπουργίας του πριν από τέσσερα χρόνια, «ορόσημο στις σχέσεις των δύο χωρών»! Του ίδιου Κάρολου που σήμερα τον αναγορεύει σε «υποκινητή της παλιννόστησης των Γλύξμπουργκ στην Ελλάδα» με υπομόχλιο τον «φιλοβασιλικό» Μητσοτάκη της… ακροδεξιάς και φιλοβασιλικής Νέας Δημοκρατίας!
Για να μείνουμε μόνο σ’ αυτό, και να μην επεκταθούμε στους χαμερπείς και δουλικούς χαριεντισμούς, τότε, της συντρόφου του κ. Περιστέρας, που χασκογελούσε… στρώνοντας το πέτο του πρίγκιπα Κάρολου, στο επίσημο δείπνο που του είχε παρατεθεί, στο Προεδρικό Μέγαρο. Τότε, που ο ΣΥΡΙΖΑ και ο Τσίπρας απολάμβαναν ως χωρικοί νεόπλουτοι την αίγλη και τη λάμψη της εξουσίας…