Η προσπάθεια συμψηφισμού, με αφορμή την υπόθεση του ΟΠΕΚΕΠΕ, νέων και παλαιότερων σκανδάλων με πρωταγωνιστές διάφορους κομματικούς και κυβερνητικούς… συνδυασμούς αποδεικνύει αφ' εαυτής το πόσο βαθύ και διαχρονικό είναι το πρόβλημα της διαπλοκής, των πελατειακών σχέσεων, της διαφθοράς και του άνευ αρχών πολιτικαντισμού στη χώρα.
Η κυβέρνηση και προσωπικά ο πρωθυπουργός, που πασχίζουν να αφήσουν πίσω τους το σοκ των Τεμπών, δεν θα μπορούσαν, εκ των πραγμάτων και της συγκυρίας, να μην αναλάβουν την τουλάχιστον πολιτική ευθύνη, με άμεση απομάκρυνση των εμπλεκόμενων υπουργών και υφυπουργών. Ενστικτώδης αντίδραση μείωσης των δυσμενών επιπτώσεων από τις εξελίξεις. Όσο κι αν «το πολύ το Κύριε ελέησον» το βαριέται και ο Θεός.
Ο κ. Μητσοτάκης, εκτός από την πολιτική ευθύνη και τη θέση του ότι θα πρέπει να αναζητηθούν από Βουλή και Δικαιοσύνη και ποινικές ευθύνες, παραδέχθηκε και την κυβερνητική αποτυχία να διορθώσει χρόνιες παθογένειες. Με άλλη ατζέντα στήθηκε το επιτελικό κράτος των μεταρρυθμίσεων και των αποφασιστικών τομών. Και όπως πάντα, τα στερνά τιμούν τα πρώτα.
Ο ΟΠΕΚΕΠΕ αποτελεί τη βροντώδη απόδειξη ότι το πελατειακό κράτος, με το δαιδαλώδες και πολυπλόκαμο ερεβώδες σύστημα που το υπηρετεί, αποτελεί την αναγκαία και αμετάβλητη σταθερά συνθήκη λειτουργίας της χώρας. Και με δεξιές, και κεντρώες αλλά και «προοδευτικές» διακυβερνήσεις. Είναι θέμα πολιτικής τόλμης ο πόλεμος μαζί της, που, ασχέτως προθέσεων, τελικά αποδεικνύεται άτολμη στα εκάστοτε πεδία των μαχών. Με μόνες ηττημένες την κοινωνία, που πληρώνει τα σπασμένα κάθε φορά, αλλά και τις διακηρυκτικές καλές προθέσεις, ασχέτως ειλικρίνειας αυτού που τις διακηρύσσει. Έτσι για να δικαιώνεται ο Κώστας Σημίτης με το εμβληματικό «αυτή είναι η Ελλάδα!» που προσπάθησε να την αλλάξει, αλλά το τελικό συνολικό αποτέλεσμα δεν τον δικαίωσε.
Θα πείτε: καλά, δεν υπάρχουν σκάνδαλα και στις άλλες ευρωπαϊκές χώρες; Φυσικά και υπάρχουν. Η επιδίωξη οφέλους, οικονομικού αλλά και πολιτικού, παντί τρόπω, σύμφυτο συστατικό της ανθρώπινης φύσης. Αλλά οι σύγχρονες δημοκρατικές πολιτείες έχουν επινοήσει και (προσπαθούν τουλάχιστον να) εφαρμόζουν αποτρεπτικές ασφαλιστικές δικλίδες, Εμείς εδώ, στην εσχατιά της Ευρώπης, ακόμη το προσπαθούμε, επινοώντας όμως ταυτόχρονα και τρόπους παράκαμψής τους!
Αυτό το αλισβερίσι ατόμων και κοινωνικών ομάδων και συμφερόντων καλά κρατεί πάμπολλα χρόνια. Και μπορεί μεν επισήμως να το καταδικάζουν κόμματα και πολίτες, όταν όμως και οι δυο πλευρές βρισκόμαστε ενώπιοι ενωπίοις, επινοούμε δικαιολογίες για να καλύψουμε τις ματσαραγκιές. Οι δικές μας παρανομίες είναι ψύλλοι στ’ άχυρα σε σχέση με αυτές των άλλων. Αυτό το έρμο «μαχαίρι» δεν έχει φθάσει στο κόκαλο καμία φορά. Και οι όποιες καταδίκες (Τσοχατζόπουλου, καλαμπόκι κ.λπ.) δεν έχουν επιδράσει αποτρεπτικά για τη μη επανάληψη της όζουσας παθογένειας. Ίσως επειδή «είναι πολλά τα λεφτά, Άρη…»
Μεγάλα οικονομικά συμφέροντα, «δυναμικές» (από πλευράς ψήφων…) κοινωνικές κατηγορίες όχι μόνο «εξυπηρετούνται» με δόλιους τρόπους διαχρονικά και διακομματικά, αλλά με τη στάση που τηρεί η πολιτεία κάθε φορά αποθρασύνονται κιόλας, με μια ιδιότυπη επιβεβαίωση ότι «έτσι παίζεται το παιχνίδι».
Μόνο που έτσι προκοπή δεν υπάρχει. Θα ήταν ίσως χρήσιμο το μείζον αυτό πρόβλημα να συζητηθεί με όλα τα κόμματα σε μια ειδική συνεδρίαση στη Βουλή. Αλλά και σε μια τέτοια περίπτωση ελλοχεύει ο κίνδυνος να παραστούμε μάρτυρες μιας ακόμη οξείας κριτικής του ενός κόμματος με τα άλλα, με κατηγορίες και απαρίθμηση των σκανδάλων ενός εκάστου (γιατί όλα τα κόμματα βαρύνονται με σκάνδαλα) και διαδικαστικά τερτίπια, ώστε η πολυπόθητη οριστική κάθαρση να αναπέμπεται στην επόμενη «προ ημερησίας» σε επίπεδο πολιτικών ηγετών!
Αλλά έτσι δεν βγάζεις άκρη. Αν υποτεθεί ότι η πραγματική βούληση όλων είναι να βγει, επιτέλους, κάποια άκρη και όχι να συνεχισθεί με τις όποιες παράπλευρες συνέπειες το σημερινό θολό καθεστώς. Γιατί έτσι βολευόμαστε άπαντες.