Είναι απολύτως σαφές ότι την «Ιθάκη» την έγραψε ο Αλέξης Τσίπρας στο πλαίσιο της εκστρατείας «rebranding» του, πρώτο βήμα πριν επανέλθει μαχητικά και φιλόδοξα στο ενεργό πολιτικό σκηνικό.
Ως… πόνημα, δηλαδή, είναι φορτισμένο από ιδιοτέλεια και σκοπιμότητα. Δεν είναι το αποτέλεσμα μιας εσωτερικής ανάγκης για ειλικρινείς απολογισμούς, ειλικρινείς συγγνώμες, να τα βρει με τον παλιό εαυτό του, να σώσει την ψυχή του. Και υπ’ αυτό το πρίσμα πρέπει να διαβαστεί από όσους ενδιαφέρονται για τον βίο και πολιτεία του πρώην πρωθυπουργού…
Για την ακρίβεια των περιγραφομένων και τις κρίσεις για τους πάλαι ποτέ συνεργάτες του (που, φυσικά, ο ίδιος επέλεξε και εμπιστεύθηκε σε κρίσιμα πόστα…) απαντάει… η ζώσα ιστορία, αλλά και το παλιό περιβάλλον του που τον (και το) βόλευε μια χαρά όσο… γινόταν η δουλειά.
Βασικές «παραδοχές» που αναφέρονται στην «Ιθάκη», είναι αυταπόδεικτα κατασκευάσματα εκ των υστέρων και το ψευδεπίγραφο τους στοιχειοθετείται από τις τεκμηριωμένες απαντήσεις που έδωσαν όσοι τους αφορούν, αλλά και εξελίξεις που τις συνόδευσαν.
Οι εγκέφαλοι του νέου επιτελείου Τσίπρα θεωρούν (και σωστά από μια πλευρά) ότι διαψεύσεις, τεκμηριωμένες απαντήσεις, αδιαμφισβήτητα στοιχεία που δημοσιοποιούνται, δεν πλήττουν σοβαρά και σε τέτοιο βαθμό την εικόνα που τώρα φιλοτεχνεί. Και μόνο η συχνή, καθημερινή αναφορά στο πρόσωπου του πρώην πρωθυπουργού του «κάνει καλό», γιατί τον διατηρεί στην επικαιρότητα. Προωθεί το «brand» του και στρώνει τον δρόμο για τα μελλοντικά (ίσως και άμεσα) σχέδιά του, που θα τα θέσει σε εφαρμογή όταν ο ίδιος κρίνει την καταλληλότητα της στιγμής.
Είναι εκ των ων ουκ άνευ ζητούμενο το αν και κατά πόσο θέλει ο Αλέξης να είναι ειλικρινής. Αν το αντέχει και φυσικά αν το μπορεί, και μόνο στο πλαίσιο της ουσιαστικής εξυπηρέτησης των σχεδίων του. Διαρρηγνύει σχέσεις με πρώην στενούς του συμβούλους και συνεργάτες που έχουν… ήδη διαρραγεί, άρα δεν διακινδυνεύει τίποτε, και οι όποιες απαντήσεις τους θα αποδοθούν (αποδίδονται ήδη…) στην πικρία που τους διακατέχει και την οποία πυροδότησε πάλι ο Τσίπρας!
Άλλωστε, η προσπάθεια του κατατείνει στο να δημιουργήσει ένα πιο «κεντρώο» προφίλ, κάτι πιο εύπεπτο και «σοσιαλδημοκρατικό», ερμηνεύοντας σωστά τα μηνύματα και τις τάσεις της συγκυρίας. Ακόμη και αν τους εκτιμά ακόμη, δεν θα διακινδύνευε σε καμιά περίπτωση νέα συνεργασία μαζί τους, που θα έστελνε «λάθος μήνυμα» σε μια κοινωνία που θέλει να πείσει και γοητεύσει. Θέλει να πλασαριστεί ως… κάτι άλλο και το μόνο εμπόδιο στην προσπάθειά του αυτή είναι ο χαρακτήρας του, οι εμμονές του και το ίδιο του το παρελθόν.
Θα μπορέσει να τα υπερβεί όλα αυτά; Θα δείξει. Όπως επίσης και αν θα δεχθεί με όρους που τον συμφέρουν και αυτόν, να συμβάλλει στην μετεκλογική διαμόρφωση ενός τοπίου που δεν θα υπονομεύει την δυνατότητα κυβερνησιμότητας της χώρας, σε περίπτωση που δεν καταφέρει να βγει από τις κάλπες δεύτερο κόμμα και θα προκύψει το δίλλημμα συνεργασίας είτε με τον Μητσοτάκη είτε με τον Ανδρουλάκη. Εκεί θα αποδείξει αν όλη αυτή η ρεαλιστική (και αναγκαστική…) στροφή του σε πιο μετριοπαθείς θέσεις είναι πραγματική, ή αν αποσκοπεί στο να θολώσει τα νερά, για μιαν ακόμη φορά.
Σ’ ότι αφορά τα θρυλούμενα περί συσπείρωσης περί αυτόν τον «νέο Τσίπρα» των αριστερών-προοδευτικών δυνάμεων, η σημερινή καταγραφή ισχύος στην Βουλή, δεν είναι και πολύ ευοίωνη, ιδίως μετά το σκληρό άδειασμα που κάνει στο βιβλίο του στην Ζωή Κωνσταντοπούλου. Η μόνη εν δυνάμει πιθανή σύμμαχός του σε μια τέτοια προσπάθεια. Αλλά και η «Κυρία πρόεδρος» τρέφει για τον πρώην σύντροφό της, τα ίδια αν όχι και χειρότερα αισθήματα.
Τοπίο θολών οριζόντων για τους αντίπαλους του Μητσοτάκη…