Ξαναδιαβάσαμε όσα αποκαλύφθηκαν πριν από περισσότερα από εννιά χρόνια σε μια μεγάλη κυριακάτικη εφημερίδα, για έναν ηγέτη, έναν εκδότη και μια γάτα των Ιμαλαΐων: τον Σταύρο Ψυχάρη και τον Αλέξη Τσίπρα.
Με αφορμή όλα αυτά, θα επιχειρήσουμε να σας μεταφέρουμε την περίληψη εκείνης της απόκρυφης ιστορίας για τις συνήθειες των... αιλουροειδών ως μια ταπεινή συμβολή στην ιστορική αλήθεια.
Όπως διηγείται βετεράνος νομικός που έχει πλέον συνταξιοδοτηθεί και έχει αποσυρθεί στην ταπεινή βίλα του σε ακριτικό νησί, την 4η Ιουλίου 2014, ημέρα εορτασμού της Αμερικανικής Ανεξαρτησίας, πραγματοποιήθηκε η μυστική συνάντηση ενός εκδότη με έναν ανερχόμενο ηγέτη σε ένα διαμέρισμα του πρώτου ορόφου μιας ολοκαίνουργιας πολυκατοικίας που βρίσκεται μεταφορικά και κυριολεκτικά σχεδόν μεσοτοιχία με την αμερικανική πρεσβεία, το πιο εκτεταμένο, μυστικοπαθές και υπερσύγχρονο συγκρότημα λευκών κτιρίων στην πρωτεύουσα εκείνης της χώρας, σ’ εκείνο το απείθαρχο ακρωτήρι της ευρωζώνης όπου πειρατές και ποιητές κυκλοφορούν στις ίδιες στράτες και συνωμοτούν στα ίδια καφενεία.
Το κινητό τηλέφωνο στην τσέπη και το κουμπί εγγραφής...
Ο αριστερός ηγέτης είχε μόλις νικήσει στις ευρωεκλογές και στον ανηφορικό δρόμο για τις εθνικές εκλογές διεκδικούσε τη στήριξη του εκδότη για να εξασφαλίσει πρόσθετα εχέγγυα αξιοπιστίας και να καθησυχάσει το Κέντρο και τη μεσαία τάξη, δείχνοντας ότι είναι αποδεκτός από το Κατεστημένο.
Ο εκδότης είχε τη φήμη από τα νεανικά του χρόνια ότι αγαπούσε τις συσκευές τελευταίας τεχνολογίας, με τις οποίες συχνά κατέγραφε τηλεφωνήματα και συζητήσεις για χάρη του ρεπορτάζ και της ιστορίας. Στην εσωτερική τσέπη του μπλε σακακιού του εκείνο το μεσημέρι είχε το πιο σύγχρονο για την εποχή μοντέλο ενός κινητού τηλεφώνου με σήμα το δαγκωμένο μήλο που συμβόλιζε την απαγορευμένη γνώση. Κανένας δεν έμαθε ποτέ αν ήταν ενεργοποιημένο το κόκκινο κουμπί της εγγραφής.
Αποκάλυψε τη μυστική συνάντηση γιατί ήθελαν να τον προφυλακίσουν
Όπως μας εξηγεί ο συνταξιούχος νομικός που γνώριζε από την καλή κι από την ανάποδη τους πρωταγωνιστές του δράματος, σχεδόν ενάμιση χρόνο μετά, κι ενώ πλέον η μάχη με την ασθένεια Πάρκινσον που τον ταλαιπωρούσε είχε γίνει άνιση, ο εκδότης πληροφορήθηκε από έναν άλλον εκδότη πως διάφοροι φανατικοί μπολσεβίκοι, στενοί συνεργάτες του ηγέτη που είχε ήδη εκλεγεί πρωθυπουργός, ήθελαν να τον προφυλακίσουν για να παρουσιάσουν την εκδοτική κεφαλή του στα θυμωμένα πλήθη ως τρόπαιο στον προσχηματικό πόλεμο με τη διαπλοκή.
Τότε, παρότι άρρωστος και καταπονημένος, ξαναθυμήθηκε τις τέχνες των αιλουροειδών και αποφάσισε να αποκαλύψει στην εφημερίδα του τη μυστική συνάντηση του 2014 στην οποία μοναδικός μάρτυρας ήταν μια ψυχρή, μεγαλοπρεπής, ανέκφραστη γάτα Ιμαλαΐων, μια πραγματική γάτα με σάρκα και οστά, μια γάτα με γαλάζια μάτια και πλούσιο λευκό τρίχωμα.
Ο εκδότης δεν μίλησε πρώτος
Σύμφωνα με εκείνη την αποκάλυψη-βόμβα, η γάτα από τα όρη του Νεπάλ είχε νοημοσύνη ανοίκεια και κατέγραψε προσεκτικά τη συζήτηση. Αν πιστέψουμε τη σιωπηλή και μοχθηρή αυτή γάτα, που ήταν παρούσα και σε πολλά άλλα ραντεβού του ηγέτη με ισχυρούς της εποχής, ο εκδότης δεν μίλησε πρώτος.
Ήταν ο ηγέτης εκείνος που έσπευσε να εκφράσει, βεβαίως σε φιλικούς τόνους, τη δυσαρέσκειά του επειδή τα μέσα ενημέρωσης του εκδότη, κυριευμένα από συστημικούς στοχαστές και λογοτέχνες, από μαινόμενες πρώην αριστερές φωνές καθώς και από δημοσιογράφους φανατικούς οπαδούς του ακραίου Κέντρου, συνέχιζαν να διατυπώνουν ζωηρές επιφυλάξεις για την ηγετική του καταλληλότητα.
Φέρεται, μάλιστα, ότι πρόσθεσε με νόημα πως όταν θα ερχόταν στην εξουσία θα μπορούσε να προχωρήσει σε γενναίες πρωτοβουλίες για τη στήριξη του Τύπου, όπως κάνουν οι ηγέτες σε μεγάλες πρωτεύουσες όπως η Μόσχα και το Πεκίνο.
Μετά τις αποκαλύψεις αυτές τα σχέδια των νεομπολσεβίκων για προφυλακίσεις ματαιώθηκαν εν μιά νυκτί, και όταν μερικά χρόνια αργότερα ο εκδότης πέθανε, ο ηγέτης -που πλέον ήταν πρώην πρωθυπουργός- έβγαλε την πιο θερμή ανακοίνωση συλλυπητηρίων από κάθε άλλον πολιτικό, πιο θερμή ακόμα κι από τα μηνύματα που τύπωσαν πάνω στα στεφάνια που έστειλαν φίλοι της οικογένειας του εκλιπόντος.
Σήμερα, όποιος επισκέπτεται τον τάφο του εκδότη στο κοιμητήριο των επιφανών της πρωτεύουσας των αμαρτημάτων, των κριμάτων και των μυστικών, έναν ασυνήθιστο τάφο που μοιάζει με τραχύ, ασβεστωμένο βράχο, δυο βήματα από τα μνήματα ηθοποιών, εφοπλιστών και ηγετών, αν η μέρα είναι κατάλληλη, αν η ατμόσφαιρα είναι «βαριά» και αν μια γάτα περπατάει σιωπηλή και σκυθρωπή εκεί κοντά, τότε οι προληπτικοί λένε ότι ο περαστικός μπορεί να ακούσει απόκοσμους ψιθύρους.
Δεν έχω αιτήματα, δέχομαι αιτήματα
Στα χρόνια της δόξας του, ο εκδότης, που οι παλαίμαχοι θυμούνται ότι ξεκίνησε τη δεκαετία του '60 ως ένας φέρελπις δημοσιογράφος με μάτια γαλανά, χειρόγραφο πυκνό και χαμόγελο αινιγματικό, συνήθιζε να λέει στις ιδιωτικές συζητήσεις του στον ιστορικό Δημοσιογραφικό Οργανισμό όπου εργαζόταν: «Δεν έχω αιτήματα, δέχομαι αιτήματα». Κι άφηνε να εννοηθεί ότι δεν χρειαζόταν ποτέ να εκφράζει αιτήματα στους πολιτικούς, γιατί στα πρώτα λεπτά των συναντήσεων μαζί τους ήταν εκείνοι που έσπευδαν πάντα πρώτοι να του προτείνουν τη διευθέτηση των αιτημάτων που υπέθεταν ότι θα είχε.
«Sic transit gloria mundi»
Ο περαστικός, αν έχει ευαίσθητες κεραίες, αν θέλει να πάρει δύναμη ακουμπώντας με το χέρι του για λίγο στον βράχο, αν δεν φοβηθεί και δεν τσακιστεί να φύγει από το Κοιμητήριο τρομοκρατημένος, τότε μπορεί να αφουγκραστεί και κάτι άλλο που ο εκδότης, ο οποίος υπήρξε εξ απορρήτων συνομιλητής όλων των ηγετών και των συγκλητικών που έγραψαν την πρόσφατη ιστορία εκείνης της χώρας, συχνά έλεγε. Πρόκειται για μια λατινική φράση, μια φράση για τη ματαιότητα της ζωής που του άρεσε να επαναλαμβάνει, παρά την έμφυτη αισιοδοξία του, παρά το χιούμορ του και παρά το πάθος του για τη ζωή που ποτέ δεν τον εγκατέλειψε: «Sic transit gloria mundi». «Έτσι περνάει η δόξα του κόσμου».
Σαν πατέρας και γιος...
Αυτή τη φράση μάλλον θα έλεγε και τώρα αν μάθαινε για το βιβλίο ενός βετεράνου ηγέτη που τον περιγράφει με τρόπο με τον οποίο μάλλον θα διαφωνούσε η γάτα των Ιμαλαΐων με τα γαλάζια μάτια που παρακολουθούσε τους δύο άντρες να μιλούν σαν φίλοι, σαν πατέρας και γιος εκείνο το συννεφιασμένο μεσημέρι της «Ημέρας της Ανεξαρτησίας».