Το ότι έχουμε χάσει, γενικώς, το μέτρο, εμείς, ο λαός που πρωτοδιατυπώσαμε την αξία και τη χρησιμότητά του στη ζωή, δεν χωρά αμφιβολία. Αδιάψευστη επιβεβαίωση ο τρόπος με τον οποίο διεξάγεται ο πολιτικός διάλογος...
Οι προφανείς υπερβολές στην ανταλλαγή «απόψεων» εντός και εκτός Βουλής, οι γελοίοι χαρακτηρισμοί μεταξύ αντιπάλων, κομμάτων και βουλευτών, η υποστήριξη επιχειρημάτων εκτός πάσης πραγματικότητος (και η χάραξη πολιτικής επί τη βάσει τους…) καθημερινό φαινόμενο, σε σημείο που… μιθριδατίσαμε και δεν μας προκαλεί εντύπωση και αντιδράσεις.
Αλλά ακόμη και όταν δεν υπάρχει μέτρο, κάποιο μέτρο θα πρέπει να γίνεται σεβαστό! Αλλιώς, πέφτουμε στη γελοιότητα και αυτοϋπονομευόμαστε. Σκοτώνουμε την όποια αξιοπιστία μας. Όταν υποστηρίζουμε ότι η τραγωδία των Τεμπών οφείλεται σε εγκληματική πρόθεση, απομένει να συγκεκριμενοποιηθεί ο δόλος. Αλλιώς, να 'χαμε να λέγαμε…
Για δολοφονία πρωτομίλησε η Ζωή Κωνσταντοπούλου της «Πλεύσης Ελευθερίας» (και συνήγορος των θυμάτων, κόμματα άρα αμφισβητούμενης αξιοπιστίας…), και παρέσυρε για να μπουν στο κάδρο της εξαλλοσύνης και άλλα αριστερά αλλά και ακροδεξιά κόμματα. Και καθώς το ένα φέρνει το άλλο, φθάσαμε στο σημείο η κ. Καρυστιανού να καταθέσει πρόταση εξεταστικής, στην οποία συμπεριλαμβάνεται και ο πρωθυπουργός, με την κατηγορία της εσχάτης προδοσίας! Έτσι, χωρίς περίσκεψη, χωρίς λύπη και (πάνω απ’ όλα) χωρίς αιδώ.
Από μιαν άποψη, αυτό το άλογο μένος κάνει καλό στον πρωθυπουργό, γιατί αναδεικνύει την ποιότητα και σοβαρότητα των αντιπάλων του, που αξιολογείται από τους ψηφοφόρους. «Ε, όχι και εσχάτη προδοσία, σιγά μην ξανανοίξουμε και το Γουδί…»!
Το υπερβολικά παράδοξο ταιριάζει στη Ζωή, αλλά και στον Βελόπουλο της «Ελληνικής Λύσης». Γαργαλάει, όμως, και την ασθμαίνουσα περί το 3% «Νίκη» και κάποιους από τους «Σπαρτιάτες» (αν θα μείνουν τελικά στη Βουλή) και το… «Κίνημα Δημοκρατίας» του κ. Κασσελάκη. Βαβούρα να γίνεται, να αναφέρεται τουλάχιστον το όνομά μας…
Η συνέχεια αυτής της παρωδίας είναι γνωστή. Εν προκειμένω, όμως, σημασία έχει η ανόητη πρόθεση, η πολιτική του «γαία πυρί μιχθήτω», η βιτρίνα σοβαρότητας, έστω, που υποτίθεται χαρακτηρίζει το πολιτικό σκηνικό ενός σοβαρού κράτους. Λέμε τώρα…
Όλο αυτό το συμπούρμπουλο ερμηνεύει σε ικανό βαθμό γιατί η Ελλάδα έχει καταντήσει να θεωρείται χώρα που κινδυνεύει να εκπέσει, θεσμικά, στην κατηγορία των «αποτυχημένων κρατών», παρά τις επιτυχίες της σε κρίσιμους τομείς (άμυνα, δημοσιονομικά, διπλωματία, αναγνώρισή της ως παράγοντα σταθερότητας στην περιοχή).
Απολύτως εύλογα, το ΠΑΣΟΚ (που φιλοδοξεί στις εκλογές να αποτελέσει την εναλλακτική λύση, ή τουλάχιστον ενδιαφέροντα παράγοντα εξελίξεων) αλλά και ο εναπομένων ΣΥΡΙΖΑ απέχουν από τέτοιες… μπαλωθιές στον αέρα. Αντιλαμβάνονται ότι, για να έχουν τις όποιες ελπίδες, οφείλουν να διαφυλάττουν στοιχειωδώς την έξωθεν καλή τους μαρτυρία. Και, επίσης, ενδιαφέρον έχουν οι πληροφορίες από την Πειραιώς ότι τέτοιες ανόητες και πανικόβλητες πρωτοβουλίες, όπως η... εκτέλεση του Μητσοτάκη, συσπειρώνουν το κόμμα και πάντως αδρανοποιούν τυχόν «ορέξεις» βουλευτών και στελεχών να αντιπολιτευθούν τον πρωθυπουργό, την ώρα που βάλλεται τόσο εμμονικά και τοξικά από τους εξωκομματικούς του αντιπάλους.
Τα βλέπεις έτσι, τα βλέπεις αλλιώς και αντιλαμβάνεσαι ότι, τελικά, του Μητσοτάκη γεννούν και… τα κοκόρια του! Και εκμεταλλεύεται παντοιοτρόπως την (και δημοσκοπικά καταγραφόμενη) πολιτική του κυριαρχία.
Υπό την προϋπόθεση ότι θα αποφύγει τη μεγάλη λάθος κίνηση και δεν θα του... πέσει ο ουρανός κατακέφαλα!