Δεν μπορούν να το πούνε δημόσια, αλλά ο προβληματισμός αρκετών στελεχών του ΠΑΣΟΚ, «ιστορικών» και νεώτερων, είναι διάχυτος και έντονος εντός και πέριξ του κόμματος: τι πιθανότητες έχουμε να πετύχουμε «καλό σκορ» στις εκλογές, με την παρούσα ηγεσία;
Είναι πρόδηλο ότι ο Νίκος Ανδρουλάκης δεν είναι ηγέτης που κάνει «γκελ». Αλλά και μέχρι στιγμής δεν έχει καταφέρει να πείσει ότι θα μπορούσε να γίνει «κάτι σαν» Σημίτης, που κι’ εκείνος δεν είχε επικοινωνιακό χάρισμα, αλλά η μεθοδικότητα και η αυστηρή επιμονή του στον σχεδιασμό και τον προγραμματισμό τον καθιστούσε, μαζί με την μακροσκοπική θεώρηση των ζητημάτων και των προκλήσεων, απολύτως αποτελεσματικό και επαρκή.
Αυτό που αιωρείται στον κομματικό «αέρα», είναι αν είναι ήδη αργά (με το ενδεχόμενο κήρυξης εκλογών…) κάποια κίνηση αλλαγής ηγεσίας, που αναμφίβολα θα κοστίσει στο ΠΑΣΟΚ, και τι θα πρέπει να γίνει μέχρι τις κάλπες υπό τον Ανδρουλάκη, για να μεγαλώσουν οι πιθανότητες να συμβεί η «ανατροπή», που πάντως, μέχρι στιγμής δεν προκύπτει από τις δημοσκοπικές επιδόσεις του κόμματος. Και που, αναγκαστικά, δυσαρεστεί και προβληματίζει οπαδούς και δυνάμει ψηφοφόρους, που δεν μπορούν να εκτιμήσουν τι θα προκύψει μετεκλογικά αν το ΠΑΣΟΚ έρθει δεύτερο κόμμα, αλλά όχι με ποσοστά που θα το καθιστούν ρυθμιστή των εξελίξεων.
Παρατηρείται και μια αιδήμων σιωπή για την δυναμική του κόμματος από ηχηρά στελέχη, ανθυποψηφίων του Ανδρουλάκη στις εσωκομματικές εκλογές που ανέδειξαν στην ηγεσία τον νυν Πρόεδρο, που θα μπορούσαν να εκδηλώσουν κάποια στήριξη τους. Δεν μιλάμε για τον δήμαρχο κ. Δούκα που κάνει ότι περνάει από το χέρι του για να αμφισβητήσει τον αρχηγό του, αλλά για την κ. Διαμαντοπούλου και τον κ. Γερουλάνο που μετεκλογικά θεωρήθηκαν- και σωστά- «γερά χαρτιά» για τον ανανεωμένο κόμμα…
Κακές εντυπώσεις άφησε και η απόφαση του κ. Ανδρουλάκη να συνυπογράψει με την Ζωή Κωνσταντοπούλου, που είχε απευθυνθεί σε όλα τα κόμματα της «προοδευτικής» αντιπολίτευσης, την πρόταση μομφής για τα Τέμπη, όχι τόσο για την ενέργειά του, αλλά επειδή εμφανίσθηκε να συντάσσεται με την «Πλεύση Ελευθερίας», ένα αλλοπρόσαλλο προσωποπαγές κόμμα που κινείται και ενεργεί με βασικό στόχο την εντυπωσιοθηρία και την παραδοξότητα, προς χάριν …της παραδοξότητας-το οποίο μάλιστα κατά τους αναλυτές «ψαρεύει» στις δεξαμενές των ΠΑΣΟΚων…
Το μόνο «απτό», είναι η αδυναμία του ΠΑΣΟΚ να ανακάμψει δημοσκοπικά και να αποδείξει μελετημένα και πειστικά ότι μπορεί να αποτελέσει αξιόπιστη και αποτελεσματική εναλλακτική στην ΝΔ του κ. Μητσοτάκη. Ο οποίος, ειρήσθω εν παρόδω , εμφανίζεται ως καταλληλότερος πρωθυπουργός (και μάλιστα με ποσοστά υψηλότερα αυτών που συγκεντρώνει η ΝΔ, που σημαίνει ότι έχει αποδοχή και απήχηση και από οπαδούς και ψηφοφόρους και άλλων κομμάτων!), σε αντίθεση με την «καταλληλότητα» του κ. Ανδρουλάκη που είναι μικρότερη ακόμη και από τα δημοσκοπικά ποσοστά του ΠΑΣΟΚ! Κι’ αυτό είναι το δυσμενέστερο για τον Πρόεδρο Ανδρουλάκη και εν προοπτική «κάτι λέει» για την ακτινοβολία και την αποδοχή του από το εκλογικό σώμα…
Αν ο κ. Ανδρουλάκης δεν κάνει κάτι άμεσα και δραστικά, αν δεν ανατρέψει ριζικά την εικόνα που εκπέμπει, διατρέχει τον κίνδυνο, προϊόντος του χρόνου, να χαρακτηρισθεί ως loser, ικανός μόνο να εξασφαλίζει εσωκομματικές εκλογικές νίκες, αλλά… μέχρις εκεί!