Μέχρι τον Μάιο, δεν τον ήξερε κανείς. Ούτε στο… οικοσύστημα του ΣΥΡΙΖΑ, ούτε στην ευρύτερη κοινωνία. Έγινε γνωστός, όταν ο Τσίπρας τον έβαλε, ως εκπρόσωπο των αποδήμων, στην ψηφοδέλτιο Επικρατείας του κόμματος. Η εκλογική πανωλεθρία, δεν του επέτρεψε , φυσικά, να εκλεγεί. Αλλά η είσοδός του στην πολιτική, είχε συντελεστεί…
Λέγεται ότι στον Τσίπρα τον Στέφανο Κασσελάκη τον πρότεινε ο Πολάκης. Και ο αρχηγός, εκτίμησε τον 35χρονο αμερικανο-σπουδασμένο αυτοδημιούργητο πετυχημένο επιχειρηματία τόσο, ώστε να τον περιλάβει με σημαντικό ρόλο στο προεκλογικό think-tank του ΣΥΡΙΖΑ.
Ο Τσίπρας… έφυγε, αλλά ο Κασσελάκης όχι μόνο έμεινε, αλλά να που διεκδικεί και την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ- ενός… άλλου ΣΥΡΙΖΑ για να ακριβολογούμε! Εξ άλλου και οι εισηγήσεις του στον Αλέξη, ήταν πως αν ο ΣΥΡΙΖΑ θέλει να επιβιώσει και να τον εμπιστευτεί ξανά η κοινωνία, έπρεπε «πρώτα ο ΣΥΡΙΖΑ να εμπιστευθεί την κοινωνία…» γιατί «μόνο με το μαζί έχει ελπίδες να αλλάξει η Ελλάδα…»!
Με λίγα λόγια, για να ξαναγίνει ο ΣΥΡΙΖΑ αυτό το δυναμικό πράγμα που ήταν, πρέπει να ξαναρχίσει από… άλλη αρχή. Ο Τσίπρας, φάνηκε στο τέλος να το αντιλαμβάνεται, αλλά οι συσχετισμοί στο κομματικό μαντρί δεν του επέτρεπαν την σωτήρια ρήξη. Και παραιτήθηκε. Η επίγονοι του, που διεκδικούν σήμερα την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, δεν έχουν τολμήσει (αν φυσικά το υιοθετούν…) να προτείνουν κάτι ριζικά νέο. Λίγο ως πολύ, όλοι ευαγγελίζονται έναν «λίγο διαφορετικό» ΣΥΡΙΖΑ, άντε λίγο πιο προς το Κέντρο, άντε κομματάκι με πιο ξεκάθαρο αριστερό-ριζοσπαστικό λόγο και πρόγραμμα, λίγο αλατάκι, λίγο πιπεράκι αλλά το… μαγείρεμα το ίδιο. Αυτό που ξέρουμε…
Ο κ. Κασσελάκης, δεν θα είχε φυσικά καμιά πιθανότητα να διεκδικεί την ηγεσία, αν είχαν απομείνει μέσα στο… κομματικό άβατο της Κουμουνδούρου, κάποιες μικροεστίες, έστω, πολιτικής εξουσίας. Η παταγώδης εκλογική ήττα, σάρωσε τα πάντα, διέλυσε δομές και ισορροπίες, ενστάλαξε την απογοήτευση και την αίσθηση του μάταιου, διέλυσε κάθε μορφή πειθαρχίας. Σε τέτοια, λοιπόν… αποκαΐδια, το φιλόδοξο και ανατρεπτικό τόλμημα του κ. Κασσελάκη, έχει εν δυνάμει κάποιες ελπίδες. Αν όχι επιτυχίας, τουλάχιστον να οδηγήσει στον αναστοχασμό τον αποξεραμένο, χωρίς χυμούς και όρεξη κορμό του ΣΥΡΙΖΑ, να θέλξει κάποιες κεντροαριστερές δυνάμεις της κοινωνίας, να δοκιμάσουν για μιαν ακόμη φορά –αλλά τώρα κάτι άλλο, νέο, με ελπίδες σιγά-σιγά να καρποφορήσει σε περιβάλλον ρεαλισμού…
Επιτέλους, αν και σε φάση τέτοιας… κατολίσθησης και ορατού κινδύνου επιστροφής στο «ασφαλές και γνώριμο» 3% αυτό το κόμμα δεν έχει την τόλμη και την σοφία να πάψει να απευθύνεται στο σκληροπυρηνικό κοινό και εκλογείς του, ν’ αλλάξει περπατησιά και να δοκιμάσει να απευθυνθεί και να προσελκύσει κόσμο που δεν το ψήφισε, πότε θα το κάνει; Τώρα πια, δεν έχει να χάσει τίποτε. Πιάνει πάτο, ας τινάξει ντα πόδια να ξαναβγεί στον ζωογόνο αέρα για να μπορεί να ελπίζει…
Ο Κασσελάκης, μάλλον δεν θα πετύχει αυτό που επιδιώκει- εκτός εάν… Η εντύπωση και το σούσουρο , πάντως, που προκάλεσε η πρωτοβουλία του, θα πρέπει να βάλει σε σκέψεις την Κουμουνδούρου, ότι αν ο ΣΥΡΙΖΑ θέλει να ελπίζει σε μέλλον, οφείλει να το επιδιώξει κόντρα στον… σημερινό ΣΥΡΙΖΑ!