Λες και όλα σκηνοθετήθηκαν για να πλαισιώσουν την εικόνα του Νομπελίστα Ειρήνης Ντόναλντ Τράμπ.
Μόνο που ο πλανητάρχης έμεινε… χωρίς Νόμπελ, κι’ απόμειναν τα στολίδια να σώσουν την παράσταση, τις εντυπώσεις και τα προσχήματα…
Η «συμφωνία ειρήνης» (η κατάπαυση του πυρός, στην πραγματικότητα…) που καλωσορίσθηκε από τους Ευρωπαίους, και όχι μόνο,, περιέχει τόσες προϋποθέσεις και όρους για να επιβιώσει με ελπίδες μακροημέρευσης, που μοιάζει με …τηλεπαιχνίδι που δεν υπάρχει νικητής μέχρι να τελειώσει το σόου.
Ο Νετανιάχου (που κατηγορείται από τους ακραίους της αντιπολίτευσης για ενδοτισμό), πριν ακόμη κοπάσουν οι επευφημίες, δήλωσε κατηγορηματικά ότι «η μάχη δεν τέλειωσε!», προσθέτοντας ότι «παραμένουν πολλοί αυτοί που καραδοκούν και επιβουλεύονται το κράτος του Ισραήλ…» Και είναι βέβαιο ότι δεν αναφέρεται μόνο στο Ιράν που στηρίζει και εξοπλίζει την Χαμάς. Η θεατράλε «απόσυρση» των ισραηλινών δυνάμεων από τα εδάφη που επιχειρούσε (παραμένουν πανέτοιμες για χτυπήματα σε απόσταση αναπνοής από το μέτωπο), απλώς επιβεβαιώνουν στην πράξη την καχυποψία και επιφυλακτικότητα του Τελ Αβίβ στην συμφωνία.
Κι’ από την άλλη πλευρά η ηγεσία της Χαμάς διατρανώνει ότι «σε καμιά περίπτωση δεν πρόκειται να παραδώσει τον οπλισμό της!». Που πάει να πει, στην πραγματικότητα ο επόμενος γύρος των εχθροπραξιών είναι απλώς ζήτημα χρόνου. Ας πούμε ότι οι αντίπαλες πλευρές βρίσκονται σε αμείωτη επιφυλακή, απλώς με τα όπλα παραπόδα. Αυτές είναι οι συνθήκες της συμφωνίας. Σας εμπνέουν εμπιστοσύνη για πραγματική ειρήνη;
Η ουσιαστική και τελεσφόρα λύση, είναι μια συμφωνία που θα προβλέπει την ύπαρξη δύο ανεξάρτητων κρατών, της Παλαιστίνης και του Ισραήλ. Αλλά ποιος θα λογικέψει τους φανατικούς της Χαμάς και τους αδιάλλακτους (που υπάρχουν και παρεμβαίνουν δυναμικά επικρίνοντας και απειλώντας την κυβέρνηση Νετανιάχου) ότι αυτή η εξέλιξη είναι η μόνη βιώσιμη και με μέλλον;
Ακόμη, όμως, και αν προέκυπτε μια τέτοια λύση, ποιος θα διασφάλιζε ότι θα τηρηθεί και θα προστατευθεί, δεν θα είναι μια προσωρινή παρένθεση, έναντι των ένθεν κακείθεν φανατικών και ιδεοληπτικών; Αυτές οι «Διεθνείς Ειρηνευτικές Δυνάμεις», αποδείχθηκαν ιστορικά και στην πράξη ανίκανες και αναποτελεσματικές. Γιατί μία ακόμη, στην συγκεκριμένη περίπτωση, θα αποτελούσε την ελπιδοφόρα εξαίρεση; Η άλογη εμμονή στην βία από πλευράς παλαιστινιακών οργανώσεων έκπαλαι, και οι υπερβολικές, άνισες «απαντήσεις» στις οποίες κατέφευγε (και καταφεύγει) το Ισραήλ, ο αλόγιστος (και συχνά υποδαυλιζόμενος…) φανατισμός που έχει καλλιεργηθεί και στα δύο αντίπαλα στρατόπεδα, δεν αφήνει χώρο για πολλές ελπίδες.
Και η Ευρώπη, παραδοσιακά φιλοισρηλινή (ίσως ως έμπρακτη συγγνώμη για το έγκλημα του Ολοκαυτώματος), δεν δείχνει να μπορεί να ασκήσει αποφασιστική κριτική στο Ισραήλ, με το οποίο την συνδέουν οικονομικά και… εξοπλιστικά συμφέροντα, παρά μόνο κάποια χλιαρά ευχολόγια, που δεν μπορούν φυσικά να έχουν πολιτικό βάρος. Και η παλαιστινιακή πλευρά , που έχει πάψει από πολλού να είναι καθαρόαιμη, την βλέπει κι’ αυτή με καχυποψία. Ότι πρωτίστως ενδιαφέρεται να τηρήσει ισορροπίες, χωρίς να θέτει σε κίνδυνο τις δικές της βλέψεις. Με κυριότερη , αυτή που θεωρεί το Ισραήλ ανάχωμα στην εξάπλωση του μουσουλμανικού κόσμου, ο οποίος έχει ήδη κατακλύσει και δημιουργεί κοινωνικά και άλλα προβλήματα στην Γηραιά Ήπειρο.
Δυσεπίλυτη και πολύ- παραμετρική εξίσωση. Από παλιά, από τότε που τα αιτήματα των διαφόρων εθνοτικών ομάδων, μύριζαν πετρέλαιο..