«Μακριά από ταμπέλες, επιβάλλονται συνεργασίες…» δήλωσε ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης, αποδεχόμενος την πρόταση του Ανδρέα Λοβέρδου να ενταχθεί στη ΝΔ.
Εξυπηρετεί, άλλωστε, αυτή η κίνηση τα στρατηγικά σχέδιά του να ενισχύσει το κεντροδεξιό προφίλ του και να ξαναφέρει τη δεξαμενή των δυνητικών ψηφοφόρων του στις εκλογές του 2019 και 2023, που τείνουν να απομακρυνθούν δυσαρεστημένοι από τη μεταρρυθμιστική κόπωση της κυβέρνησης και κάποιες πολιτικές του σε αρκετούς τομείς.
Αν αυτή η κίνηση θα αποδώσει και… σε «κουκιά» απομένει ν’ αποδειχθεί και στις κάλπες, αλλά και στις δημοσκοπήσεις. Μπορεί ο Λοβέρδος να έχει αποστασιοποιηθεί από καιρό από τα δρώμενα στο πρώην κόμμα του, μπορεί να έχει ιδρύσει και δικό του κόμμα, τους «Δημοκράτες», αλλά το άκουσμα και μόνο του ονόματός του παραπέμπει σε… πράσινους ήλιους και σε ΠΑΣΟΚ. Επικοινωνιακά, δηλαδή, βοηθάει τον Μητσοτάκη.
Αλλά αυτό το «μακριά από ταμπέλες, επιβάλλονται συνεργασίες» του πρωθυπουργού, τι μπορεί να σημαίνει με πιθανότατη διπλή εκλογική αναμέτρηση το 2027 και ορατό το αδιέξοδο κυβερνησιμότητας; Ιδίως αν πιστέψει κανείς την επιμονή του Νίκου Ανδρουλάκη ότι δεν συνεργάζεται, ούτε πρόκειται να συνεργασθεί, «ανεξαρτήτως εκλογικού αποτελέσματος, με τη ΝΔ»; Εκλογές… στο διηνεκές, με εμφανή την προβληματικότητα για το ΠΑΣΟΚ να σχηματίσει κυβέρνηση συνεργασίας με κάποιο άλλο «μη δεξιό» κόμμα; Θα τα βρει με την Πλεύση Ελευθερίας της Ζωής Κωνσταντοπούλου, τη Νέα Αριστερά ή με τον ΣΥΡΙΖΑ, όπως έχει σήμερα, ή με το κόμμα που φημολογείται ότι μαγειρεύει ο κ. Τσίπρας; Χωρίς να διακινδυνεύει να ανασυρθούν δυσάρεστες μνήμες από το παρελθόν;
Κι από την άλλη, δεν ανησυχεί ο κ. Μητσοτάκης μήπως και αυτό το «επιβάλλονται συνεργασίες…» προκαλέσει σκέψεις στους κεντροδεξιούς ψηφοφόρους ότι δεν ξεκόβει καθαρά το ενδεχόμενο σύμπλευσής του μετεκλογικά με Βελόπουλο ή κάποιο άλλο δεξιό μόρφωμα τυχόν προκύψει; Αυτό το δεύτερο θα πρέπει μάλλον με σιγουριά να αποκλεισθεί, αν συνεκτιμήσει κανείς και τις αρχές αλλά και την πολιτική που εφαρμόζει ο Μητσοτάκης, πέρα από κάποια πισωγυρίσματα και ολιγωρίες «διαχειριστικού» χαρακτήρα.
Υπάρχει, βέβαια, και μια αστάθμητη πιθανότητα, τελικά ο Σαμαράς να προχωρήσει στην ίδρυση κόμματος, που θα επιφέρει κάποιες ανακατατάξεις. Αλλά αυτή η εξέλιξη δεν συγκεντρώνει υψηλό βαθμό πραγματοποίησης, αν και δεν μπορεί κανείς να προδικάσει, ενώ παράλληλα εκτιμάται ότι κάτι τέτοιο θα συμβάλει στη συσπείρωση της βάσης και των εκλογέων της Νέας Δημοκρατίας.
Εσωκομματικά, στο κυβερνών κόμμα υπάρχει φυσικά ανησυχία «μήπως το παρακάνουμε με αυτά τα ανοίγματα…». Και η εκτίμηση αυτή δεν προέρχεται μόνο από νυν βουλευτές και δυνάμει πολιτευτές που λογικά ανησυχούν για την επανεκλογή ή εκλογή τους, αλλά και από «σοφούς» της παράταξης, που προβληματίζονται μήπως με τέτοιους χειρισμούς ο τελικός απολογισμός «πόσους φέραμε - πόσους χάσαμε» μπορεί και να μην είναι θετικός για το κόμμα.
Αλλά με τέτοια ανοίγματα που έχει εφαρμόσει ο Μητσοτάκης από τότε που ανέλαβε την προεδρία της ΝΔ, με τα οποία διεύρυνε το μέγεθος και το κύρος του κόμματος και το οδήγησε σε τρεις αλλεπάλληλες εκλογικές νίκες, είναι λογικό τα επιχειρήματα με τα οποία θωρακίζει τις σχετικές επιλογές του να είναι αρκούντως ισχυρά, και πάντως να μην επιτρέπουν τον όποιο εσωκομματικό «προβληματισμό» να μεταβληθεί σε αναταραχή. Πόσο μάλλον «αντάρτικα» ή απαρχή εξεγέρσεων…