Η οργισμένη (και επιθετική) αντίδραση του Ερντογάν για τη συμφωνία Ελλάδος-Αιγύπτου συνηγορεί υπέρ της άποψης ότι η συγκεκριμένη συμφωνία, κατ’ αρχάς, μάλλον δεν είναι κακή για τη χώρα μας.
Είναι καλή, όμως, και πόσο, αλλά και για πόσο; Και δεδομένων της έντασης, των συγκυριών και των ισορροπιών στην περιοχή, ήταν καλή κίνηση τακτικής από πλευράς μας; Εντάσσεται σε μια γενικότερη στρατηγική, ή θα τη βρούμε κάποια στιγμή μπροστά μας;
Η αντιπολίτευση, ο ΣΥΡΙΖΑ κυρίως, κατηγορεί την κυβέρνηση για σπασμωδικές κινήσεις και «άρον-άρον συμφωνίες» που δεν αντιμετωπίζουν την τουρκική επιθετικότητα αλλά, αντίθετα, «δημιουργεί επικίνδυνα προηγούμενα για τα εθνικά μας συμφέροντα…».
Πριν από λίγες μέρες ακόμη, με τον φόβο στο μυαλό όλων και το δάκτυλο στη σκανδάλη, χωρίς κανείς να μπορεί να αποκλείσει το ενδεχόμενο σύρραξης, ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν πάλι που μεμφόταν την κυβέρνηση για τους χειρισμούς της και την καλούσε… να σοβαρευθεί και να αποκρούσει την τουρκική προκλητικότητα -α, και να συγκαλέσει Συμβούλιο Πολιτικών Αρχηγών για τη χάραξη «εθνικής στρατηγικής»…
Με τη γνωστή μεσολάβηση Μέρκελ, ο συναγερμός στην περιοχή από «κόκκινος» έπεσε στο «κίτρινο», ο «σουλτάνος» απέσυρε «προσωρινά» στόλο και ερευνητικά σκάφη, Αθήνα και Αγκυρα συμφώνησαν να ξεκινήσουν διάλογο (όχι διαπραγμάτευση…), προκειμένου να επαναληφθούν οι διμερείς διερευνητικές συνομιλίες μεταξύ των δύο χωρών που έχουν παγώσει. Ο Ερντογάν, όμως, έσπευσε να διαμηνύσει ότι ο διάλογος αυτός, που θα γίνει περί το τέλος Αυγούστου, θα είναι άνευ όρων και προϋποθέσεων και η Τουρκία θα θέσει όποιο θέμα και «διαφορά», θέλει, ενώ η Αθήνα επέμενε ότι «η μόνη διαφορά με την Τουρκία είναι η οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας και των θαλασσίων ζωνών…».
Ο κ. Μητσοτάκης, μάλιστα, διευκρίνισε ότι αν στον διάλογο αυτό οι δύο πλευρές δεν καταλήξουν, «να συμφωνήσουν την παραπομπή στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης».
Εκεί βρίσκονταν τα πράγματα, με τον «σουλτάνο» (παρά τον επικείμενο διάλογο…) να διακηρύσσει καθημερινά ότι «η Τουρκία δεν κάνει βήμα πίσω», να επιμένει στα περί γαλάζιας πατρίδας, ότι θα προασπίσει τα εθνικά της συμφέροντα που ορίζονται από το δίκαιο (όπως το ερμηνεύει η ίδια…) και οι διεθνείς συμφωνίες -με ειδική μνεία μάλιστα στο παράνομο τουρκολιβυκό σύμφωνο για την ΑΟΖ.
Ο ΣΥΡΙΖΑ, εν όψει αυτού του διαλόγου, κατηγορούσε την κυβέρνηση ότι «σύρθηκε» σ’ αυτόν, και ότι είναι έτοιμη για εγκατάλειψη των εθνικών «κόκκινων γραμμών», ενώ αποδεικνύεται ανίκανη να καταστρώσει πολιτική που θα ακυρώνει ουσιαστικά τις απειλές της Τουρκίας.
Και «σκάει» η συμφωνία με την Αίγυπτο. Η μόνη νόμιμη και κανονική στη συγκεκριμένη περιοχή της Μεσογείου. Υπήρχαν μόνον οι συμφωνίες Κύπρου-Αιγύπτου-Ισραήλ, και το παράνομο τουρκολιβυκό σύμφωνο που δεν έχει αναγνωρισθεί από τον ΟΗΕ.
Η συγκεκριμένη συμφωνία είναι (όπως όλες οι συμφωνίες…) προϊόν συμβιβασμού (συνομολογείται μη πλήρης επήρεια Κρήτης, Ρόδου, Καρπάθου), αλλά αναγνωρίζεται ρητά και συνομολογείται ότι όλα τα νησιά έχουν υφαλοκρηπίδα, κάτι που δεν αναγνωρίζει και αμφισβητεί στην πράξη η Τουρκία, και που αποτελεί τη βασική διαφορά μας μαζί της! Αυτή η τμηματική οριοθέτηση αποφασίσθηκε επειδή το Κάιρο δεν ήθελε τη συγκεκριμένη στιγμή την ολική οριοθέτηση -κυρίως λόγω Καστελλόριζου. Αλλά ρητά αναφέρεται ότι η συμφωνία ΔΕΝ είναι οριστική, ως προς το «τμηματικό» της, και μπορεί να αλλάξει σε κάποια μελλοντική επέκταση και διευθέτηση.
Το καίριο σημείο είναι ότι η συμφωνία διεμβολίζει το ανυπόστατο τουρκολιβυκό σύμφωνο, γιατί το επικαλύπτει! Τι έχουμε, δηλαδή; Δύο συμφωνίες για ΑΟΖ (ας αφήσουμε το ότι της Τουρκίας είναι παράνομη…), που η μία ακυρώνει και «διεκδικεί» την άλλη! Δημιουργείται, δηλαδή, μια πολυεθνική διεθνής διαφορά, που μπορεί να επιλυθεί μόνο από το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης! Κάτι που αποτελεί πάγια ιστορική θέση της Ελλάδος (αν και συγκεκριμένες ακραίες ομάδες, ακόμη και μέσα στα συστημικά κόμματα και κυρίως τη ΝΔ την πολεμούν, γιατί «θα αναγκασθούμε σε συμβιβασμούς»), και την οποία επανέλαβε πολύ συγκεκριμένα ο Κυριάκος Μητσοτάκης…
Γι’ αυτό ακριβώς έγινε θηρίο ο Ερντογάν, γιατί του χαλάει τα σχέδια και εκθέτει τις «βεβαιότητές» του. Διακήρυξε, λοιπόν, ότι… δεν αναγνωρίζει τη συμφωνία Αθηνών- Καΐρου, απειλεί ότι ξαναρχίζει τις γεωτρήσεις που είχε συμφωνήσει (μετά τη Μέρκελ…) να αναστείλει προκειμένου να αρχίσουν οι συνομιλίες, και δηλώνει «προδομένος»…
Υπό όλο αυτό το πρίσμα, η συγκεκριμένη συμφωνία αποτιμάται θετικά. Εστω ως «ενδιάμεσο» βήμα και κίνηση τακτικής -και σε σχέση βεβαίως με τον ευρύτερο εθνικό στρατηγικό σχεδιασμό…
Αντί, λοιπόν, η αντιπολίτευση να μεμψιμοιρεί αμήχανα, να «γκριζάρει» τη συμφωνία, και να επαναλαμβάνεται μικροκομματικά ζητώντας Συμβούλιο Πολιτικών Αρχηγών (θα προέκυπτε, άραγε, καλύτερος χειρισμός της πανδημίας, του Εβρου, της επιθετικότητας της Τουρκίας στο Αιγαίο;) που η ίδια επί των ημερών της ουδέποτε αποδέχθηκε, ας συμβάλει στην εθνική συνεννόηση, έστω διά της σιωπής της…