Ο κ. Μητσοτάκης δεν μπορεί στις σημερινές συνθήκες να μην προβληματίζεται πολύ σοβαρά για το γεγονός ότι η φιλελεύθερη ιδεολογία και αντίληψή του, η φιλόδοξη νεωτερικότητά του, η θέλησή του για «πολυεπίπεδο εκσυγχρονισμό» τον έχουν εγκλωβίσει ασφυκτικά σε ό,τι αφορά τη διακηρυγμένη και υπεσχημένη και προεκλογικά αλλά και μετεκλογικά πρόθεσή του να εκσυγχρονίσει το Οικογενειακό Δίκαιο σε ό,τι αφορά τον γάμο ομόφυλων ζευγαριών αλλά και το δικαίωμά τους στην τεκνοθεσία.
Σύγχρονα, δημοκρατικά και προοδευτικά δικαιώματα, που ήδη έχουν αναγνωρισθεί σε ένα σωρό χώρες του αναπτυγμένου κόσμου, και συζητιούνται σοβαρά και θετικά σε άλλες τόσες.
Το ζήτημα δεν είναι μόνο εάν και κατά πόσο η ελληνική κοινωνία είναι έτοιμη και πρόθυμη να αποδεχθεί μια τέτοια καινοτομία, που αλλάζει εκ βάθρων ήθη, πεποιθήσεις, κοινωνικές συνθήκες και καταστάσεις παγιωμένες και «αξιακές» για αιώνες, τις οποίες θα ανατρέψουν και θα «προσβάλουν» αυτές οι καινοτομίες. Γενικά, οι κοινωνίες είναι συντηρητικές και αντιδραστικές στο ν’ αποδεχθούν αλλαγές που έχουν συντελεσθεί αλλά δεν… ομολογούνται θεσμικά και επίσημα, πιστεύουν στην… παραδοσιακή αδράνεια και στο «μην τα σκαλίζεις…»!
Οι αλλαγές, ιδίως οι «επαναστατικές», προέρχονται από τους πολιτικούς, τους «ταγούς», αυτούς δηλαδή που αισθάνονται και είναι έτοιμοι να ηγηθούν ουσιαστικά της κοινωνίας, να τους δείξουν ποια πραγματικότητα έχει διαμορφωθεί εν τοις πράγμασι στην ιστορική διαδρομή, και απαιτείται συμμόρφωση και θεσμική κατοχύρωσή της. Ηγούνται πρωτοπορούντες, δεν ακολουθούν για να μη… στενοχωρήσουν και εξεγείρουν. Τέτοιοι ηγέτες διαμόρφωσαν και έμειναν στην Ιστορία.
Αλλά η πολιτική είναι η τέχνη του εφικτού και των… προτεραιοτήτων. Σταθμίζεις τι πρέπει να αντιμετωπίσεις και ρυθμίσεις πρώτο και τι ακολούθως. Και σταθμίζεις επίσης τι μπορεί να αλλάξει, χωρίς η αναταραχή και η ζημιά που θα προκαλέσει η όποια αλλαγή να έχει τελικά αρνητικό «ισολογισμό»…
Ο πυρήνας της κυβερνώσας παράταξης είναι πολύ συντηρητικός, ενίοτε ακραία συντηρητικός έως και αντιδραστικός, ακόμη και στο προφανές, το αναγκαίο. Και οι οπαδοί της ΝΔ που διακρίνονται για τέτοιες διαθέσεις όχι μόνο θα δυσαρεστηθούν από το όποιο ξεβόλεμα της συνήθειας και της αδράνειάς τους, αλλά είναι πολύ πιθανόν να τιμωρήσουν, να «εκδικηθούν» τους «βέβηλους στα ιερά και όσιά τους». Μετακινούμενοι σε πιο ακραία δεξιά πολιτικά σχήματα, η ύπαρξη των οποίων (καίτοι είναι κατακερματισμένα) λογικό είναι να προβληματίζει το Μέγαρο Μαξίμου.
Κι ακόμη, έχουν και ισχυρά ερείσματα στο πολιτικό απαράτ της ΝΔ, τόσο σε στελεχιακό επίπεδο όσο και σε επίπεδο βουλευτών, ακόμη και υπουργών (και πρώην πρωθυπουργών…), που δηλώνουν κατά το πιο δημόσιο και επίσημο τρόπο ότι είναι έτοιμοι να αντιδράσουν «δυναμικά» σε κάθε προσπάθεια του κ. Μητσοτάκη να υλοποιήσει (έστω να δρομολογήσει…) τις δεσμεύσεις του στο συγκεκριμένο θέμα του γάμου ομόφυλων ζευγαριών και, κυρίως, στην αναγνώριση του αιτήματός τους στο δικαίωμα τεκνοθεσίας. Όταν ο κ. Μητσοτάκης, μάλιστα, επανέλαβε την προεκλογική του δέσμευση και μετεκλογικά, όταν μετά τις κάλπες του Ιουλίου, σε συνέντευξή του στο Bloomberg, δήλωσε ότι θα ανοίξει το θέμα «ισότητας στο οικογενειακό δίκαιο…».
Είναι προφανές ότι πέρα και άσχετα με την πραγματικότητα που ήδη βιώνει στο συγκεκριμένο ζήτημα η ελληνική κοινωνία, έστω και «μη αναγνωρισμένη θεσμικά», αδιάφορα από το ποια είναι η σύγχρονη τάση διεθνώς, εύκολος τρόπος για να γίνει αυτή η μεταρρύθμιση (που ουσιαστικά αναφέρεται στην ισότητα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων) δεν υπάρχει. Και ο κ. Μητσοτάκης, είτε «κάνει πίσω» είτε προχωρήσει στις υπεσχημένες δεσμεύσεις, θα υποστεί σημαντικό κόστος. Ιδιαίτερα σε μια συγκυρία που μπορεί να «απολαμβάνει» την παντοδυναμία του και την έλλειψη ουσιαστικής αντιπολίτευσης, αλλά γνωρίζει πολύ καλά ότι τα σωρευμένα (κυρίως οικονομικά) προβλήματα του κόσμου και οι απρόβλεπτες συγκυρίες μπορούν από τη μια στιγμή στην άλλη να μεταβάλουν ισορροπίες και τις όποιες (δημοσκοπικές…) βεβαιότητες.
Προσώρας, φαίνεται ότι η κυβέρνηση δεν προτίθεται να φέρει το σχετικό νομοσχέδιο προς συζήτηση και ψήφιση στη Βουλή άμεσα, και αφήνει τον χρόνο να κυλά. Λέγεται ότι ήδη επεξεργάζονται σενάρια στο Μαξίμου για το ποιες θα είναι οι πολιτικές επιπτώσεις, αν το επίμαχο σχέδιο νόμου κατατεθεί πριν από τις ευρωεκλογές… «βαρόμετρο» για τις πολιτικές εξελίξεις (κατά τη γνώμη μας, εντελώς απίθανο, για να μην επηρεάσει το εκλογικό αποτέλεσμα, με δεδομένο μάλιστα ότι η ψήφος θεωρείται πιο χαλαρή), ώστε να υπάρχει χρόνος «επώασης» και κοινωνικής απορρόφησης της καινοτομίας έως τις βουλευτικές εκλογές σε 3,5 χρόνια. Υπάρχουν, όμως, και σενάρια για την κατάθεσή του αμέσως μετά τις ευρωεκλογές, πάλι με το ίδιο σκεπτικό, του «αρκετού χρόνου προσαρμογής της κοινωνίας».
Είναι, όμως, και αρκετοί που εισηγούνται στον πρωθυπουργό άλλες «λύσεις»: να το φέρει προς ψήφιση, χωρίς να θέσει θέμα κομματικής πειθαρχίας για τους κυβερνητικούς βουλευτές, και να εγκριθεί, κατά πάσαν πιθανότητα, από τις ψήφους της… αντιπολίτευσης, η πλειοψηφία της οποίας έχει καταστήσει σαφές ότι διάκειται θετικά στη ρύθμιση. Αυτή η εκδοχή, όμως, ενέχει τον προφανή κίνδυνο και να εμφανισθεί εσωκομματικά αδύναμη η κυβέρνηση (ανάλογα από τα λευκά και την αποχή κατά την ψηφοφορία) αλλά και τη «σκληρή συντηρητική» μερίδα των οπαδών της να δυσαρεστήσει, και μόνο εκ του γεγονότος ότι… έφερε τη «βέβηλη» ρύθμιση!
Ταυτόχρονα, οι σύμβουλοι και το επιτελείο του Μαξίμου επισημαίνουν τον παράλληλο κίνδυνο η ενδεχόμενη παραπομπή… στις καλένδες της επίμαχης μεταρρύθμισης να καταλαγιάσει μεν τις ενστάσεις και τη δυσφορία των συντηρητικών ψηφοφόρων, αλλά να… εξοργίσει τους φιλελεύθερους κεντρώους που έδωσαν και τη νίκη στη ΝΔ του κ. Μητσοτάκη, σε βαθμό που να μην μπορεί να αποκλεισθεί η μετακίνησή τους σε πιο «κεντροαριστερά» σχήματα.
Εύκολος τρόπος και δρόμος δεν υπάρχει για να υλοποιηθεί χωρίς κόστος η συγκεκριμένη μεταρρύθμιση, που ακουμπάει σε υπαρκτά προβλήματα πάρα πολλών ομόφυλων ζευγαριών στη χώρα μας και, κυρίως, δημιουργεί εφιαλτικές συνθήκες για τα παιδιά που έχουν αποκτήσει τα ζευγάρια αυτά καθ’ οιονδήποτε τρόπο είτε στην Ελλάδα είτε στο εξωτερικό, και για τη χώρα μας… «απλά» και τραγικά δεν υπάρχουν καν!
Ο κ. Μητσοτάκης (στη θέση του οποίου δεν θα ήθελα να βρίσκομαι εν προκειμένω…) καλείται να λύσει έναν Γόρδιο Δεσμό που το φιλελεύθερο, προοδευτικό, δημοκρατικό «πιστεύω» και η ιδεολογία του δημιούργησαν. Συνεκτιμώντας ότι η πολιτική είναι η τέχνη του εφικτού, της επιλογής προτεραιοτήτων για το μάξιμουμ του αποτελέσματος με το μίνιμουμ των αρνητικών επιπτώσεων στο σύνολο της πολιτικής δράσης, αλλά και της ελληνικής θυμοσοφίας που λέει «πέτρα που κύλησε, μην την εκρατήσεις…».