Αν κάποιος θα μπορούσε να επωφεληθεί από την κατρακύλα και τη ραγδαία απαξίωση του ΣΥΡΙΖΑ, αυτός είναι ο κ. Ανδρουλάκης και το ΠΑΣΟΚ.
Όχι στις… ισχαιμικές δημοσκοπικές επιδόσεις που καταγράφει, αλλά στη συνείδηση της κοινωνίας ότι αυτός και το κόμμα του έχουν τα προσόντα να ασκήσουν υπεύθυνη αντιπολίτευση.
Που πάει να πει, να ασκεί υπεύθυνη και με προτάσεις εναλλακτικές κριτική στα κυβερνητικά πεπραγμένα, να δείξει ότι πασχίζει για την πρόοδο και ανάπτυξη της χώρας, δεν διστάζει να συμβάλλει θετικά σε όποια κυβερνητική πρωτοβουλία κινείται προς τη σωστή και παραγωγική κατεύθυνση, να προβάλλει ένα πρόσωπο που να ανταποκρίνεται στις ανάγκες και τις συνθήκες της εποχής.
Να διδαχθεί από τα… παθήματα του ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος με τη στείρα, τοξική, «όχι σε όλα!», εκτός τόπου, χρόνου και προσδοκιών της κοινωνίας, ιδεοληπτική αντιπολίτευση που άσκησε από το 2019 «πέτυχε» να συρρικνωθεί και να γίνει… ανέκδοτο!
Ο κ. Ανδρουλάκης συμπεριφέρεται ως να μην πιάνει τα μηνύματα των καιρών. Δεν αναλύει και ερμηνεύει χωρίς… φόβο και πάθος γιατί η ΝΔ του Μητσοτάκη, παρά τα λάθη, τις ολιγωρίες της, τις αστοχίες της, εξακολουθεί να πείθει τον κόσμο ότι παραμένει η μόνη εκσυγχρονιστική, μεταρρυθμιστική πολιτική δύναμη στη χώρα. Γιατί τολμά, καινοτομεί, υπερβαίνει ψυχώσεις και «βεβαιότητες» του παρελθόντος, αντιμετωπίζει τα προβλήματα όπως έχουν διαμορφωθεί και εξελίσσονται σήμερα, και δρα αναλόγως και με προοπτική.
Στην αδημονία του να… «φάει» (σιγά το δύσκολο!) τον ΣΥΡΙΖΑ και να αναδεχθεί ως η πραγματική αξιωματική αντιπολίτευση, χάνει ευκαιρίες να πείσει ότι είναι ένα υπεύθυνο κόμμα με ξεκάθαρες θέσεις, απόψεις, πρόγραμμα. Για να δείξει ότι αυτός είναι που θα ρίξει τον Μητσοτάκη, αναιρεί και κατεξευτελίζει τις ίδιες του τις αξιακές καταβολές, λέει «όχι» σε λύσεις που… είχε προτείνει το ίδιο το ΠΑΣΟΚ, λέει «όχι σε όλα», χωρίς καν να εμβαθύνει σε προτάσεις της κυβέρνησης, συμπεριφέρεται ως «αντάρτης» έφηβος. Και δεν σκέφτεται ότι η κοινωνία, που προσδοκά λύσεις και όχι μανιφέστα, πολύ δύσκολα θα εμπιστευθεί το μέλλον της σε έναν τέτοιο πολιτικό. Και ξαναλέμε: οι ισχαιμικές δημοσκοπικές επιδόσεις, επί της ουσίας, αυτό αποδεικνύουν…
Το ΠΑΣΟΚ πρότεινε πρώτο το 2007 την κατάργηση του άρθρου 16 του Συντάγματος και τη δημιουργία μη κρατικών πανεπιστημίων -άλλο τώρα που λόγω εσωκομματικών αντιθέσεων, τότε, τα μάζεψε… Όταν η κυβέρνηση ανακοίνωσε ότι θα φέρει νόμο που θα επιτρέπει αυτή την εξέλιξη, ο κ. Ανδρουλάκης είχε δημόσια και επίσημα διαβεβαιώσει ότι «το ΠΑΣΟΚ δεν θα προβάλλει εμπόδια…». Και, ξαφνικά, αλλάζει στάση, δηλώνει ότι αντιτίθεται κάθετα, και δικαιολογεί αυτή την… κωλοτούμπα επικαλούμενος «κενά» στο νομοσχέδιο, όπως αυστηρά κριτήρια για την ίδρυση των ιδιωτικών, την υποχρηματοδότηση των δημόσιων πανεπιστημίων, την έλλειψη επαρκούς ελεγκτικού μηχανισμού για τα ξένα ΑΕΙ που θα έρθουν.
Προφάσεις εν αμαρτίαις: το 70% του νομοσχεδίου αφορά τη βελτίωση των κρατικών πανεπιστημίων και την πρόσθετη χρηματοδότησή τους κατά ένα δισεκατομμύριο ετησίως! Περιγράφεται πλήρως το ελεγκτικό σύστημα που θα επιβλέπει τη λειτουργία τους, καθώς και τα κριτήρια που θεσπίζει η χώρα. Επιτέλους, αν ο κ. Ανδρουλάκης θέλει περισσότερα και αυστηρότερα κριτήρια, ας πει ποια, και ας υποδείξει τις χώρες που εφαρμόζουν αυστηρότερα και αποτελεσματικότερα κριτήρια! Γιατί δεν το κάνει, γιατί δεν δείχνει καλή διάθεση, αλλά… καπριτσιόζικα στυλώνει τα πόδια;
Και στην επιστολική ψήφο, πάλι, γιατί λέει όχι; Είναι μεταρρυθμιστικός εκσυγχρονισμός ή δεν είναι; Θα διευκολύνει χιλιάδες Έλληνες του εξωτερικού να ασκήσουν ανέξοδα και εύκολα το εκλογικό δικαίωμα τους; Θα διευκολύνει νέους ψηφοφόρους που εργάζονται ανά την Ελλάδα, μακριά από τον τόπο που έχουν τα εκλογικά τους δικαιώματα; Επιτέλους, ένα κόμμα που «καλπάζει προς την εξουσία», τι έχει να φοβηθεί από την ουσιαστική διεύρυνση του εκλογικού σώματος;
Το «αστείο» είναι ότι στις δημοσκοπήσεις (που τόσο πολύ επικαλείται το ΠΑΣΟΚ, ως «απόδειξη» της ανάκαμψής του) οι οπαδοί και ψηφοφόροι του κόμματος του κ. Ανδρουλάκη δηλώνουν… υπέρ των ιδιωτικών ΑΕΙ και υπέρ της επιστολικής ψήφου! Με ποιο σκεπτικό, ποιον απώτερο στόχο τους «αδειάζει»;
Η αναρρίχηση στην εξουσία προϋποθέτει υπευθυνότητα, σοβαρότητα, ρεαλισμό και αντίληψη των εξελισσόμενων συνθηκών και απαιτήσεων. Ας μη συγχέει ο κ. Ανδρουλάκης το πώς και γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ του κ. Τσίπρα κατέλαβε την εξουσία με τοξικότητα, «ή τους τελειώνουμε ή μας τελειώνουν!», με αόριστες υποσχέσεις και ψευδαισθήσεις προς μία αγωνιούσα, αποκαμωμένη, σε κατάθλιψη και φόβο κοινωνία. Η πραγματικότητα σήμερα και οι προκλήσεις της είναι σε άλλο μήκος κύματος…