Με την σημερινή του πολιτική και ένα σημαντικό μέρος της ανθρωπογεωγραφίας του, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει πλέον ζωή ως κόμμα εξουσίας. Του το έκανε αυτό σαφέστατο η κοινωνία στις δύο πρόσφατες εκλογές.
Αυτοί που στοχοποιηθήκαμε από τα μέλη του με ή χωρίς κουκούλα το αναμέναμε. Νιώθαμε από το 2019 ότι έρχονταν η υποστροφή του. Γνώρισα ανθρώπους του τα τελευταία 10 χρόνια που κοιτούσαν με απόκοσμο, ανεξέλεγκτο μίσος. Δεν το είχα ξαναδεί αυτό πουθενά. Έδιναν την αίσθηση ότι θα μπορούσαν να ‘σκοτώσουν’ κοιτάζοντας στα μάτια το θύμα τους. Άνθρωποι υποτίθεται μορφωμένοι: καθηγητές, φοιτητές, διανοούμενοι, καλλιτέχνες. Άνθρωποι τόσο βίαιοι, εμμονικοί και μισαλλόδοξοι που δεν διέφεραν πολύ συμπεριφορικά από τους Χρυσαυγίτες. Ένα μίσος αφύσικο. Τους συναντούσα ακόμη και μέσα στον ακαδημαϊκό μου μικρόκοσμο δίπλα μου, υποτίθεται κορυφαίο χώρο ελεύθερης έκφρασης και ανεκτικότητας. Τους συναντούσα στους διαδρόμους του Παν/μιου, ακόμη και μέσα στα εργαστήρια μου, τα μάτια τους να βγάζουν φωτιές μίσους.
Αυτός ο ΣΥΡΙΖΑ είναι πλέον πεθαμένος. Έκανε τα πάντα για να πεθάνει. Οι πρόσφατες διαρροές ψηφοφόρων του προς τους Σπαρτιάτες και τα αλλά ακραία κομματίδια δείχνουν ότι το μίσος και η βία τους διοχετεύονται πλέον πολιτικά αλλού. Αυτή η πολιτική συμπεριφορά αναπτύχθηκε υποδόρια με τον χρόνο: όταν παρότι αριστερός συνεργάζεσαι κυβερνητικά και τελικά ενσωματώνεις πολιτικά την Ακροδεξιά, όταν καλείς δημόσια τους Χρυσαυγίτες να σε ψηφίσουν νοσείς πολιτικά ήδη, βαθιά και βαριά.
Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει πλέον ζωή μόνο ως ένα κόμμα της ανανεωτικής Αριστεράς, έστω μικρότερο αλλά χρήσιμο στο πολιτικό σύστημα και στην κοινωνία, σημαντικό κυβερνητικό εταίρο στον χώρο της κεντροαριστεράς. Για να συμβεί αυτό πρέπει να αλλάξει ριζικά, να ξεφορτωθεί τα τοξικά και φασίζοντα στοιχεία του. Το μπορεί; Ίσως, όμως δεν διαφαίνεται ότι αντιλαμβάνεται τον επιθανάτιο ρόγχο του. Συνήθως οι θνήσκοντες δεν τον συνειδητοποιούν.
Στον ΣΥΡΙΖΑ παραμένουν, γεγονός παράδοξο για την εξέλιξη του, κάποια μέλη που έχουν δημοκρατική συνείδηση, εντιμότητα και χρήσιμη για τον τόπο γνώση. Όλα αυτά τα χρόνια του πολιτικού παραλογισμού, της ακραίας και άναρχης χυδαιότητας του κόμματος τους κωφεύαν, κοιτούσαν προς την άλλη μεριά. Παρέμεναν άφωνοι από κομματική εμμονή, μεθυσμένοι ίσως από την εξουσία. Μήπως είναι καιρός να μιλήσουν; Έστω και ως διαδικασία συνειδησιακού εξαγνισμού τους από την συμμετοχή τους στην καταρράκωση από τον ΣΥΡΙΖΑ των αρχών της ανανεωτικής αριστεράς με τις οποίες γαλουχήθηκαν γενιές αριστερών που σήμερα μένουν μακρυά του, ή στηρίζουν πολιτικά τον διεισδυτικό και εκσυγχρονιστή του πολιτικού του χώρου Κυριάκο Μητσοτάκη. Εάν οι εσωκομματικές διαδικασίες του ΣΥΡΙΖΑ αποδειχθούν επιφανειακές, πολιτικά ανούσιες ας μπολιάσουν με την συμμετοχή τους το ΠΑΣΟΚ που ζαλισμένο από την ισχνή άνοδο του (μόλις 3% όταν ο ΣΥΡΙΖΑ χάνει 14%) ενστερνίζεται πολιτικά τρικ και συμπεριφορές του ΣΥΡΙΖΑ προκειμένου να προσελκύσει ψηφοφόρους του. Τα πολιτικά και συνειδησιακά αδιέξοδα του ΣΥΡΙΖΑ θα είναι εξαιρετικά παιδευτικά ώστε το ΠΑΣΟΚ και η ηγεσία του να μην κάνουν τα ίδια καταστροφικά λάθη. Η χώρα χρειάζεται επείγοντος μια σοβαρή και ποιοτική σε ιδέες και στελέχη αντιπολίτευση.