Θα πρέπει να είναι κανείς πολύ κακόπιστος και φανατικός για να ισχυρισθεί ότι ο ΣΥΡΙΖΑ, η κυβέρνηση, ενέχεται καθ’ οιονδήποτε τρόπο στην εγκληματική βομβιστική ενέργεια στον ΣΚΑΪ...
Κι από την άλλη, όποιος πιστεύει το κλίμα διχασμού, ακραίας πόλωσης, διάκρισης της βίας σε «καλή» και «κακή» που συστηματικά έχει καλλιεργήσει ο ΣΥΡΙΖΑ από τις μέρες του στην αντιπολίτευση μέχρι και σήμερα, δεν έχει συμβάλλει αποφασιστικά στην δημιουργία μιας αντίληψης ανοχής από την οργανωμένη πολιτεία απέναντι στα εγκληματικά φαινόμενα που βιώνουμε ως κοινωνία σε ανησυχητικό ρυθμό (και θύματα...), είναι στην καλύτερη περίπτωση υπερβολικά ανεκτικός. Σε βαθμό ανοησίας...
Η Ελλάδα, είναι η μόνο ευρωπαϊκή χώρα στην οποία αναπτύσσεται στις μέρες μας «εσωτερική τρομοκρατία». Τα πολυαίμακτα δολοφονικά χτυπήματα που δοκιμάζουν την Ευρώπη με ανησυχητική συχνότητα, έχουν άλλη γενεσιουργό αιτία. Τον φανατισμό του τζιχαντικού Ισλάμ, που ανατροφοδοτείται από την ισλαμοφοβία και τον συνακόλουθο ενστικτώδη ρατσισμό των κοινωνιών. Τον οποίο υποδαυλίζει και η απερίσκεπτη, καιροσκοπική άκρα δεξιά...
Ο ΣΥΡΙΖΑ της αντιπολίτευσης του πεζοδρομίου και των ακροτήτων είναι που θεσμοποίησε το «εμείς» και οι...«προδότες». Που θεμελίωσε την αντιμνημονιακή εμφυλιοπολεμική ρητορική «ή τους τελειώνουμε, ή μας τελειώνουν». Η δική του «αιδήμων» αποφυγή της κάθετης και απόλυτης καταδίκης των εκδηλώσεων ακραίας βίας στην περίοδο της κρίσης,(από την διαπόμπευση, τους προπηλακισμούς και τον άγριο ξυλοδαρμό των πολιτικών του αντιπάλων, μέχρι την «διακριτικότητα» όταν καιγόταν η Αθήνα, την δολοφονία της «Μαρφίν», την εκρηκτική «μαχητικότητα» των... αγανακτισμένων) ενθάρρυνε τους τραμπούκους και τους φανατισμένους περιθωριακούς.. Σε μια αδιέξοδη, αλλά εκλογικά συμφέρουσα λαϊκίστικη θεώρηση της κατάστασης, που εκμεταλλευόταν την οργή και την απελπισία της κοινωνίας. Όταν δεν την καλλιεργούσε...
Του «βγήκε» του ΣΥΡΙΖΑ. Κέρδισε τις εκλογές, έγινε η «πρώτη φορά αριστερά» κυβέρνηση (αλλά του έμεινε το παράπονο πως δεν εξασφάλισε και την «εξουσία» όπως αυτός την αντιλαμβάνεται...), έφτασε την χώρα στο χείλος της καταστροφής, και την τελευταία στιγμή (προ του κινδύνου του Γουδί...) έκανε πίσω... Αρκετοί, έσπευσαν να υιοθετήσουν το σενάριο της «στροφής στον ρεαλισμό» κυβέρνησης και κόμματος. Η εμμονή του κ. Τσίπρα για την εξουσία, τον έκανε... μνημονιακότερο των μνημονιακών, πιο υπάκουο στην Ευρώπη (που θα άλλαζε...) και από την Μέρκελ, πιο φιλοαμερικανό από τον Τράμπ, πιο φιλοΝΑΤΟικό από τον... αλήστου μνήμης Λούνς!
Μόνο που ο ίδιος (και η στενή του κλίκα...), ποτέ δεν απογαλακτίστηκε από τις ιδεοληψίες, την ελπίδας για τον... τρίτο γύρου του εμφύλιου. Όχι ντε και καλά «για την αριστερά...», αλλά για τον ίδιο και τις φιλοδοξίες του. «Λουστραρίστηκε», απλώς, μιας και ο σκοπός αγιάζει τα μέσα, και σκοπός είναι η εξουσία.
Η βία και η τρομοκρατία, από κάποια στιγμή και μετά... αυτονομούνται, ανατροφοδοτούνται, είναι δύσκολο να ελεγχθούν ακόμη και από τους «πούρους ιδεαλιστές» που τις ήθελαν «μαμή της ιστορίας»...
Θα καταλάβει αργά ο κ. Τσίπρας, ότι αυτό που «άφησε ν’ ανθίσει...», νομοτελειακά θα στραφεί, στρέφεται ήδη εναντίον του. Η δολοφονική βόμβα στον ΣΚΑΙ, θ του κάνει περισσότερο κακό, παρά θα τον «αβαντάρει». Ο κόσμος, μπούκωσε. Φοβάται, ανησυχεί για την διάχυτη «ανοχή», αν όχι την δικαιολόγηση της βίας. Οι έξυπνοι στον ΣΥΡΙΖΑ, όπως ο πρόεδρος της Βουλής κ. Βούτσης, όχι μόνο καταδίκασαν χωρίς... αστερίσκους την βομβιστική επίθεση, αλλά έσπευσε (ο κ. Βούτσης) να βγει απ’ τ αχάραγα στον υπό απαγόρευση ΣΚΑΙ να διατρανώσει τον αποτροπιασμό και την συμπαράστασή του. Θεσμικά αντανακλαστικά, επέδειξε (με πιο συγκρατημένο τρόπο...) τόσο το Μαξίμου όσο και ο κυβερνητικός εκπρόσωπος.
Πιθανόν επειδή είδαν μπροστά τους το που τους πάει ο τραμπουκισμός του Πολάκη, που μέχρι πριν 10 μέρες απειλούσε περήφανα κατονομάζοντας «βοθροκάναλα», εφημερίδες, sites πως «είμαστε σε ανοικτό πόλεμο μαζί τους, και η αριστερά ξέρει να πολεμάει!». Επειδή τρόμαξαν... αναδρομικά από κάποιες «προφητείες» του Καμένου ότι «ακόμη δεν έχουν καεί κάποια κανάλια κατά Πειραιά μεριά...». Επειδή συνειδητοποίησαν πολύ καθυστερημένα που μπορεί να καταλήξουν οι υπουργικές... θωπείες στον Ρουβίκωνα ότι «είναι δικά μας παιδιά...». Ή οι ανόητες (και πάντως τραγικά άκαιρες) δηλώσεις στην Βουλή της αρμόδια υπουργού ότι «εμείς η αριστερά, δίνουμε τις μάχες μας στο φως». Και όσοι «εκτέθηκαν» με δημόσιες δηλώσεις, το έκαναν μίζερα, με αστερίσκους, με ανούσια «ναι μεν, αλλά...»
Τυπικά και θεσμικά η κυβέρνηση πήρε αποστάσεις, ας πούμε καταδίκασε τη τρομοκρατική επίθεση. Το «σώμα» του ΣΥΡΙΖΑ, η κομματική (και βουλευτική...) επαναστατική οπισθοφυλακή, όχι.
Αυτό που μένει στον κόσμο, αυτό που τον βάζει σε σκέψεις, είναι αυτό που δείχνει η εικόνα: στον βομβαρδισμένο ΣΚΑΙ, πήγαν σχεδόν όλοι οι πολιτικοί αρχηγοί, πλήθος βουλευτών απ’ όλα τα κόμματα να καταδικάζουν δια ζώσης την επίθεση κατά της δημοκρατίας και της ελευθερίας του λόγου. Με κραυγαλέα εξαίρεση, τον ΣΥΡΙΖΑ! Δεν το άντεξε.
Πλην Λακεδαιμονίων...