Θα μπορούσε να χαιρετίσει κανείς την «διακήρυξη» του πρωθυπουργού στην Κεντρική Επιτροπή του ΣΥΡΙΖΑ, ότι «εμείς δεν θα κουνήσουμε το δάχτυλο σε κανέναν 16άρη, δεν θα τον χαρακτηρίσουμε, δεν θα τον ταυτίσουμε με μια νεοναζιστική οργάνωση…». Αν ήταν ειλικρινής και άδολη. Αλλά δεν είναι…
Την κομματικοποίηση (υπό τον μανδύα της δήθεν «πολιτικοποίησης») μαθητών και φοιτητών, δεν τη εφηύρε ο ΣΥΡΙΖΑ, για να λέμε τα πράγματα όπως έχουν. Την επεδίωξαν ιστορικά, την ποδηγέτησαν και προσπάθησαν να την εκμεταλλευθούν όλα τα κόμματα. Σ’ όλο το φάσμα του πολιτικού τόξου. Δεν ήταν Αριστερά που καθιέρωσε επισήμως και… με σφραγίδες, κομματικές μαθητικές οργανώσεις ακόμη και σε δημοτικά και λύκεια. Απλώς ο ΣΥΡΙΖΑ, βρήκε μπροστά του οργωμένο χωράφι, και έριξε κι’ αυτός τους σπόρους του…
Όταν κάποια κόμματα (παθόντα και μαθόντα…) ζητούσαν «η κομματική πολιτική, έξω από τα σχολεία!» οι προπάτορες του ΣΥΡΙΖΑ και ακολούθως και ο ίδιος, συκοφαντούσαν την πρόταση και ορκίζονταν σε «πάλης αγώνες». Πίστευαν ότι η οργανωτική τους δεινότητα, θα τους επέτρεπε να διεισδύουν, να ελέγχουν, να ποδηγετούν και να εκμεταλλεύονται αυτή την συγκεκριμένη – και σε μεγάλο βαθμό «αναρχική» και απρόβλεπτη- ευαίσθητη και εύκολα παρασυρόμενη κοινωνική ομάδα.
Ο ίδιος ο Αλέξης Τσίπρας, οικοδόμησε την πολιτική του σταδιοδρομία και την κομματική του ανέλιξη με τις… κομματικοποιημένες καταλήψεις. Το φαινόμενο, που από ένα σημείο κι’ έπειτα πήρε ανεξέλεγκτες διαστάσεις, δεν ήταν ένα αποκλειστικά «αριστερό» φαινόμενο. Η ροπή των παιδιών στον «χαβαλέ», στην βαβούρα, την διαμαρτυρία, αλλά ακόμη και… στην κοπάνα το γιγάντωσαν, το «θεσμοθέτησαν». Και οδήγησαν στον να μπορούν ένθεν κακείθεν κομματικοί επαγγελματίες προβοκάτορες, να το καπελώνουν και να το χρησιμοποιούν.
Το κίνημα των καταλήψεων σ’ ένδειξη διαμαρτυρίας για την συμφωνία των Πρεσπών, αλλά και «αντιδιαδηλώσεων» εναντίον των καταλήψεων, ξεκίνησε από την Βόρεια Ελλάδα. Μια περιοχή όπου η ευαισθησία στο συγκεκριμένο ζήτημα, είναι πολύ αυξημένη. Από την Θεσσαλονίκη ξεκίνησαν οι «λαοσυνάξεις». Τις οποίες κάποιος τις οργάνωσε, όπως συμβαίνει σ’ όλες τις λαϊκές κινητοποιήσεις, ακόμη και τις πλέον αυθόρμητες. Κάποιος ανοίγει το παράθυρο, και μετά μπαίνει όποιος θέλει. Αγνός, προβοκάτορας, παρασυρμένος, χαβαλετζής…
Το κίνημα των μαθητικών καταλήψεων, θα ήταν αφελές και ανιστόρητο να το πιστώσει κανείς στους φασίστες της Χρυσής Αυγής-αλίμονο αν η μαύρη αυτή συμμορία είχε τέτοια απήχηση και προσβασιμότητα στα νέα παιδιά. Αλλά, βεβαίως, οι χρυσαυγίτες… είδαν φως και μπήκαν από το ανοιχτό παράθυρο. Το θέμα είναι στην ατζέντα τους, οι φασαρίες στους δρόμους και η αναταραχή, η βία είναι αγαπημένες τους μέθοδοι. Και επιχείρησαν να εκμεταλλευθούν το «κίνημα», λέγοντας… απλά (το είπε ο Κασιδιάρης στην Βουλή!) ότι «εμείς δεν παρακινήσαμε κανέναν, τα παιδιά με τις ελληνικές σημαίες έκαναν το πατριωτικό τους καθήκον. Όπως κι’ εμείς…»
Την «πατρότητα» των μαθητικών καταλήψεων, αναγνώρισε πρώτος και καλύτερος… ο ΣΥΡΙΖΑ! Έσπευσε στις κινητοποιήσεις των μαθητών να βάλει «ακροδεξιό πρόσημο» (με δηλώσεις Γαβρόγλου, Παππά κ.λ.π.) γιατί… τον βόλευε στα διχαστικά και πολωτικά σχέδια που ξεδιπλώνει σε προεκλογική περίοδο. Αφού «υπεδείχθη» η ακροδεξιά ναζιστική ΧΑ, ως υποκινητής, μέσα σε λίγες ώρες, τέθηκε σ’ εφαρμογή το καθ’ αυτό σχέδιο: ο κυβερνητικός εκπρόσωπος, την ίδια μέρα, δεν ξαναμίλησε για ΧΑ, αλλά επέμεινε στην «ακροδεξιά», την οποία εκπροσωπεί στην χώρα μας… η ΝΔ! Κάτι που επανέλαβε και ο ίδιος ο κ. Τσίπρας…
Διπλή η στόχευση: από την μια να δημιουργήσει πρόβλημα στο εσωτερικό της αξιωματικής αντιπολίτευσης, όπου για το «Μακεδονικό» υπάρχουν διάφορες απόψεις, να μην «τολμήσει» ο Μητσοτάκης να καταφερθεί εναντίον των μαθητικών καταλήψεων, αλλά και αν τολμήσει (και τελικά «τόλμησε»…) να προκληθούν εσωτερικά προβλήματα στο κόμμα. Αν, πάλι, δεν εκφραζόταν εναντίον των καταλήψεων σχολείων, θα «αποδείκνυε» ότι η ΝΔ είναι ακροδεξιά, και θα έχανε τμήμα των κεντροδεξιών ψηφοφόρων του.
Παράλληλη στόχευση, η… ενίσχυση της «Χρυσής Αυγής»! Δεν την θεωρεί επικίνδυνο προεκλογικό αντίπαλο ο ΣΥΡΙΖΑ, ενώ αντίθετα η όποια ενίσχυσή της στην αποδοχή του εκλογικού σώματος, με κάθε τρόπο, εκτιμά ότι… χάνει ψήφους προς την ακραία δεξιά, η ΝΔ! Μονά- ζυγά υπέρ του προεκλογικού σχεδιασμού του Μεγάρου Μαξίμου… Δεν μπορεί να θεωρηθεί τυχαίο το ότι η σημερινή κυβέρνηση δεν βιάζεται καθόλου να τελειώσει η δίκη της ΧΑ. Η ύπαρξή της, της είναι πολλαπλώς χρήσιμη…
Λέει ψέματα ο κ. Τσίπρας ότι «εμείς, δεν κουνάμε το δάκτυλο σε κανέναν 16άρη…», δεν τον «χαρακτηρίζουν», δεν τον κατηγοριοποιούν «δεν τον ταυτίζουν με μια ακροδεξιά ομάδα». Ξεχνά ότι μόλις… προχθές, την ημέρα των «αντιδιαδηλώσεων» σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη, ο «κολλητός» του υπουργός ψηφιακής πολιτικής κ. Παππάς, καλούσε «τους δημοκρατικούς μαθητές να υψώσουν το ανάστημά τους…»; Σε αντίθεση με… ποιους;
Με τα παιδιά, καλό είναι να μην παίζει κανείς. Πόσο μάλλον να προσπαθεί να καπηλευτεί την ορμή και το θυμικό τους. Όχι επειδή «έτσι κι’ αλλιώς τα ξέρουν όλα…». Αλλά διότι είναι εύφλεκτο υλικό, με απρόβλεπτες, ενστικτώδεις αντιδράσεις, που αν τολμήσεις να το βάλεις στα δικά σου κομματικά καλούπια για να το εκμεταλλευθείς βραχυπρόθεσμα, αργά η γρήγορα θα επαναστατήσει. Και η αντίδρασή του απρόβλεπτη, «ετερογονική», που δεν αποκλείεται ν’ αποδειχθεί βόμβα σ’ ολόκληρη την κοινωνία.
Αλλά αυτά, είναι ζητήματα που δεν απασχολούν τον κ. «ή τους τελειώνουμε, ή μας τελειώνουν!». Αυτός, την εξουσία θέλει, κι’ αφού την χάνει τα δίνει όλα για όλα, ώστε τουλάχιστον να βγει όσο λιγότερο χαμένος γίνεται στις εκλογές. Για να μπορεί να ελπίζει ότι «θα παίξει» και την επόμενη μέρα…