Η καλή δημόσια ανώτατη εκπαίδευση, είναι υποχρέωση κάθε δημοκρατικής κι υπεύθυνης πολιτείας.
Οχι , βέβαια, επειδή ο Αλέξης Τσίπρας διατύπωσε γι’ άλλη μια φορά την «επαναστατική» άποψη, στην τελευταία τηλεοπτική του συνέντευξη στον «Άλφα», ότι η ίδρυση μη κρατικών πανεπιστημίων είναι... ταξική τορπίλη της νεοφιλελεύθερης Δεξιάς «για να υποβαθμίσει την εκπαίδευση των λαϊκών στρωμάτων και να μονοπωλούν την γνώση τα δικά της παιδιά...»
Αλλά γιατί κάθε σοβαρό και υπεύθυνο κράτος, οφείλει να εξασφαλίζει σε όλους τους πολίτες του, χωρίς διακρίσεις, το δικαίωμα τους σε υψηλού επιπέδου παιδεία και απόκτηση επαγγελματικών εφοδίων. Για να έχει στην διάθεσή του μορφωμένους και άρτια επαγγελματικά καταρτισμένους «εργάτες» που θα δουλέψουν και για την ανάπτυξη και πρόοδο της ίδιας τους της πατρίδας.
Ιδιωτικά πανεπιστήμια, υπάρχουν σε όλες τις χώρες του κόσμου. Ιδίως σ’ αυτές των οποίων τα δημόσια πανεπιστήμια κατατάσσονται κάθε χρόνο στην λίστα των... καλύτερων ανωτάτων ιδρυμάτων του κόσμου! Κι τα οποία λειτουργούν απολύτως ανταγωνιστικά προς τα ιδιωτικά, ανεβάζοντας φυσικά το επίπεδο της ανώτατης παιδείας συνολικά.
Οι κανόνες λειτουργίας τους, είναι οι ίδιοι με αυτούς των μη κρατικών. Συνδέονται με την αγορά, χρηματοδοτούνται συχνότατα από μεγάλες ιδιωτικές επιχειρήσεις, όπως και τα ιδιωτικά, που ενδιαφέρονται για την δημιουργία σωστών επαγγελματιών. Έχουν αυστηρότατα κριτήρια αξιολόγησης-διδακτικού προσωπικού, προγραμμάτων σπουδών, τρόπου λειτουργίας- οι καθηγητές τους επιλέγονται για τα προσόντα τους και όχι επειδή... συνδικαλίζονται και «συναλλάσσονται» με τους φοιτητές. Κρίνονται και αξιολογούνται επί μονίμου βάσεως και δεν... επαναπαύονται επωφελούμενοι της δημόσιο-υπαλληλικής τους μονιμότητας! Οι φοιτητές τους, οφείλουν να ολοκληρώσουν τις σπουδές τους σε εύλογο χρόνο, αλλιώς διακόπτεται η φοίτησή τους. Αξιολογούνται διαρκώς και μετέχουν σε κάποιο βαθμό και στην αξιολόγηση των καθηγητών τους- αλλά βεβαίως δεν έχουν τον παραμικρό ρόλο στην πρόσληψη και την ακαδημαϊκή του εξέλιξη. Διέπονται, παράλληλα, από αυστηρότατους κανόνες συμπεριφοράς προς την «ακαδημαϊκή κοινότητα», η παραβίαση των οποίων συνεπάγεται αποβολή , ακόμη και άμεση δια βίου διακοπή της φοιτητικής ιδιότητας.
Τα πανεπιστήμια, δημόσια και ιδιωτικά, έχουν διαρκή και αυστηρή φύλαξη και προστασία από ειδικευμένες υπηρεσίες, οι χώροι τους (κάποιοι, μάλιστα, με με ιστορική, μουσειακή διαδρομή...) είναι πεντακάθαροι και συντηρούμενοι με ευλάβεια. Είναι ναοί γνώσης, ανάπτυξης και ελεύθερης ανταλλαγής ιδεών, προς τους οποίους οι πάντες, από κατώτερο διοικητικό προσωπικό μέχρι τους φοιτητές, τους καθηγητές, την πρυτανεία, το συμβούλιο διοίκησης, οφείλουν να επιδεικνύουν απόλυτο σεβασμό. Και τον επιδεικνύουν...
Σε τέτοια πανεπιστήμια, δημόσια και μη κρατικά, έχουν αναπτυχθεί πολλές από τις ριζοσπαστικότερες, επαναστατικότερες θεωρίες και ιδέες, με απόλυτη ελευθερία αλλά και πλήρη κατανόηση από την πανεπιστημιακή κοινότητα ότι ναι μεν η σκέψη δεν «διώκεται» και δεν ποινικοποιείται, αλλά η έκφραση και η διακίνησή της γίνεται με συντεταγμένο και κοινά αποδεκτό τρόπο.
Αν η ελληνική πολιτεία (ιδίως αυτή των κάμποσων τελευταίων δεκαετιών...) μπορούσε, και το αποδείκνυε στην πράξη, όχι την ανά ...τετραετία «εκπαιδευτική επανάσταση», να εξασφαλίσει τέτοιας ποιότητας δημόσια ανώτατη παιδεία, θα μπορούσε, ίσως, να το κουβεντιάσει κανείς αν χρειάζεται και η ύπαρξη μη κρατικών ανώτατων εκπαιδευτικών ιδρυμάτων- σε θεωρητική έστω βάση.
Αλλά, υπάρχει έστω και μία ελληνική οικογένεια που να πιστεύει ότι έτσι έχουν τα πράγματα στην Ελλάδα; Στην οποία τα ΑΕΙ και τα ΤΕΙ... φυτρώνουν όχι ανάλογα με τις ανάγκες και τις απαιτήσεις της χώρας, αλλά επί τη βάση των...εκλογικών προσδοκιών του εκάστοτε κυβερνώντος κόμματος για κάθε «προβληματική» περιοχή; Για να... τονωθεί η “τοπική αγορά”, να αρχίσει το μικροπολιτικάντικο αλισβερίσι και... μετά το «πανεπιστήμιο» αφήνεται χωρίς υποδομές, χωρίς χρηματοδότηση, συχνά χωρίς... καθηγητές και σχεδόν πάντα χωρίς φοιτητές!
Πανεπιστήμια που είναι «βάση» των ναρκεμπόρων και παράνομων μικροπωλητών, αποθήκες πυρομαχικών και...ορμητήρια «περήφανων αναρχικών» που κάθε δεύτερη μέρα καίνε, σπάζουν, τρομοκρατούν τις πόλεις, δυναμικές μειοψηφίες «φοιτητών» που καταστρέφουν και βανδαλίζουν τα πανεπιστημιακά κτίρια, ξυλοκοπούν καθηγητές με τους οποίους έχουν... ταξικές- ιδεολογικές διαφορές(!), αφού προηγουμένως τους έχουν... χτίσει σε τοίχους διότι «δεν συνεμορφώθησαν» με τις... υποδείξεις, καθημερινές καταλήψεις με αποτέλεσμα να... μην γίνονται μαθήματα, με πρυτανείες που προτείνουν δημόσια και με απόγνωση το κλείσιμο των σχολών!
Και όλο αυτό το καθεστώς χάους, ν’ αντιμετωπίζεται από την πολιτεία... χαλαρά, με εντολές απαγόρευσης επέμβασης της αστυνομίας (λόγω...«ασύλου»), χαρακτηρισμούς των φοιτητών ως «παιδιά είναι, ξεσπάνε με ακτιβισμούς...» και επίσημη πρόταση της κυβέρνησης να... δημιουργηθεί «ένα ρωμαλέο φοιτητικό για ν’ αντιμετωπίσει την κατάσταση!» Τα παιδιά, πάνε για να μορφωθούν και να πάρουν εφόδια για το μέλλον τους, ή να οπλιστούν με... ρόπαλα και σωλήνες να παίζουν κλέφτες και αστυνόμους με τους διάφορους Ρουβίκωνες;
Τα κόμματα λόγω... «ιδεολογίας» (πολιτικής σκοπιμότητας, δηλαδή), σχεδόν επί μισό αιώνα κατάφεραν να εισάγουν τον κομματικό έλεγχο στα πανεπιστήμια μετατρέποντας τις φοιτητικές οργανώσεις, σε απροκάλυπτα (ακόμη και στον τίτλο τους!) κομματικά εξαπτέρυγα! Τους αναγνώρισαν, και με νόμους, δικαίωμα αποφασιστικής «παρέμβασης» σε ακαδημαϊκές διαδικασίες (π.χ. εκλογή καθηγητών) που καμιά λογική δεν δικαιολογεί την ενεργό συμμετοχή τους. Επινόησαν την... παγκοσμίως πρωτότυπη έννοια του «αιώνιου φοιτητή», για να έχουν σιγουρεμένα κομματικά στελέχη μέσα, και με ουσιαστικό ρόλο, στην ακαδημαϊκή κοινότητα.
Κάποια στιγμή, η κατάσταση -Φρανκενστάιν που δημιούργησαν, ξέφυγε από κάθε έλεγχο, με τα γνωστά διαλυτικά για την κοινωνία φαινόμενα. Και αποφάσισαν (έστω δειλά, έστω δοκιμαστικά) να διορθώσουν τα πράγματα. Με τον «νόμο Διαμαντοπούλου», που εξασφάλισε πρωτόγνωρη για τα ελληνικά χρονικά διακομματική έγκριση- πλην Αριστεράς...
Είναι τυχαίο ότι από τις πρώτες «εκδημοκρατικοποιήσεις» που έκανε ο ΣΥΡΙΖΑ, ήταν η... κατεδάφιση του συγκεκριμένου νόμου, και η επαναφορά στην ανώτατη παιδεία του προηγούμενο καθεστώτος διάλυσης- από τους «αιώνιους φοιτητές», μέχρι την ουσιαστική κατάργηση κάθε είδους αξιολόγησης και την παροχή... «ελευθέρας» σε Ρουβίκωνες και άλλα «ευγενή» αντικοινωνικά (αλά βολικά, ως ένδειξη «συντροφικότητας», αλλά και πίστη στις «αριστερές» ιδέες..) στοιχεία;
Τέτοιου είδους μόρφωση των «φτωχών λαϊκών στρωμάτων», έχει κατά νου ο πρωθυπουργός; Και δεν σκέπτεται ότι ο πλούσιοι και προνομιούχοι, είχαν και θα έχουν πάντα τον τρόπο να στέλνουν τα παιδιά τους σε ξένα πανεπιστήμια (εξάγοντας πολύτιμο εθνικό χρήμα...)- το θέμα είναι ποια δημόσια ανώτατη παιδεία υπόσχεται (και μπορεί να εξασφαλίσει...) η κυβέρνησή του;