Η κυρία Περιστέρα Μπαζιάνα έχει κάθε δικαίωμα να δίνει συνεντεύξεις. Τελεία και παύλα.
Και τα όσα γελοία, ευτελή, ρατσιστικά και ηλίθια ακούσθηκαν και γράφτηκαν στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης (να πάει να πλύνει πιάτα, να κάτσει με τα παιδιά της, να ξαναβάλει τα παλιά της ρούχα και να πάρει πάλι το ταγάρι κ.λπ.) είναι κατάπτυστα και καταδικαστέα. Καθώς και αυτό που διατυπώθηκε ως «πολιτική» κριτική από τον απερίγραπτο Λεβέντη, ότι «ο Τσίπρας έβγαλε... στο κλαρί τη γυναίκα του». Απύθμενη ευτέλεια.
Αλλά η κυρία Μπαζιάνα είναι σύζυγος (σύντροφος, συμβιούσα μαζί του με συμφωνητικό, ό,τι η ίδια θέλει τέλος πάντων) του πρωθυπουργού. Και αφ’ ης στιγμής αποφάσισε να δώσει μια καθαρά πολιτική συνέντευξη, αναπόφευκτα θα δεχθεί και πολιτική κριτική για τα όσα είπε. Ως σύζυγος του πρωθυπουργού, και όχι ως «απλή πολίτης», όπως εμφανίσθηκε. Γιατί, απλά, δεν είναι «κοινή πολίτης».
Τα όσα ισχυρίσθηκε, ότι ο Αλέξης δεν είπε ψέματα, δεν πρόδωσε, δεν κορόιδεψε, δεν εξαπάτησε τον λαό, τα κρίνει (και θα τα κρίνει...) ο ίδιος ο λαός που βλέπει αν μειώθηκαν οι φόροι, αν κόπηκαν μισθοί και συντάξεις, αν καταργήθηκε ο ΕΝΦΙΑ (άσχετα με το αν πρέπει ή δεν πρέπει να υπάρχει ΕΝΦΙΑ), αν επιβλήθηκαν νέα επώδυνα μέτρα μακράς διάρκειας, αν διασφαλίσθηκε το «κανένα σπίτι σε χέρια τραπεζίτη». Εκτός και αν η κυρία Μπαζιάνα ζει σε άλλη χώρα ή είναι ερμητικά κλεισμένη στην πλασματική πραγματικότητα που πλασάρει η κυβέρνηση, παντελώς αποκλεισμένη από την κοινωνία την οποία ούτε που αφουγκράζεται.
Αυτό, πάντως, που θα πρέπει να ξεκαθαρίσει η κυρία Μπαζιάνα είναι το τι ακριβώς εννοεί με αυτό που είπε, πως δηλαδή ο ΣΥΡΙΖΑ «πήρε την κυβέρνηση, αλλά δεν πήρε την εξουσία» - τη φράση, δηλαδή, που «καπέλωσε» όλη της τη συνέντευξη. Επιστήμων άνθρωπος, δεν μπορεί παρά να γνωρίζει ότι στις δημοκρατίες την κυβέρνηση την εξασφαλίζει αυτός τον οποίον επιλέγει ο λαός.
Και στις δημοκρατίες η κυβέρνηση αναλαμβάνει τη διαχείριση της εξουσίας που της αναλογεί, και για την οποία είναι υπόλογη. Δηλαδή, την εκτελεστική εξουσία. Γιατί υπάρχουν δυο ακόμη εξουσίες, η νομοθετική και η δικαστική, που είναι ανεξάρτητες και λειτουργούν ανεξάρτητα. Και υπάρχει και μια τέταρτη, τα ΜΜΕ... Προφανώς, αυτές τις εξουσίες προσβλέπει η σύζυγος του πρωθυπουργού να κατακτήσει και να ελέγξει η κυβέρνηση, και παραπονιέται ότι δεν το έχει καταφέρει.
Αυτά τα περί «πήραμε την κυβέρνηση, αλλά όχι την εξουσία» είναι προβλήματα (αλλά και στόχοι...) των απολυταρχικών καθεστώτων, των δικτατόρων με τη νοοτροπία «το κράτος είμαι εγώ!», μιας χούντας. Όχι σύγχρονων, πραγματικών κοινοβουλευτικών δημοκρατιών. Και γι’ αυτό η σχετική αναφορά της κυρίας Μπαζιάνα προκαλεί ανατριχίλα και μαύρες σκέψεις. Πολύ περισσότερο που τέτοιες απόψεις περί εξουσίας επικρατούν, ζώσες και ακμάζουσες, στα κομματικά υπόγεια του ΣΥΡΙΖΑ. Και μέσα στην... κουζουλάδα του, τις αποκαλύπτει και ο γνωστός κ. Πολάκης, ο οποίος έχει πει στη Βουλή ακριβώς την ίδια φράση που χρησιμοποίησε και η κυρία Μπαζιάνα.
Ενδιαφέρον, όμως, παρουσιάζει η συνέντευξη της κυρίας Μπαζιάνα και από την άποψη της συγκυρίας στην οποία δόθηκε. Δυο χρόνια τώρα, δεν είχε μιλήσει δημόσια - έκλαιγε μόνο κατ’ ιδίαν, κάθε επέτειο του Ιουλίου του 2015, όπως εξομολογήθηκε. Γιατί τώρα;
Ο κ. Τσίπρας έχει αποδειχθεί κυρίαρχος του παιχνιδιού των εντυπώσεων. Γνωρίζει ότι η εμφάνιση μιας χαμηλών (μέχρι τώρα) τόνων συζύγου, μητέρας εργαζόμενης και όμορφης γυναίκας, θα του κάνει καλό επικοινωνιακά. Τώρα που το έχει ανάγκη. Δεν ξέρουμε αν και κατά πόσο έχει ήδη δρομολογήσει σχέδια πρόωρης προσφυγής στις κάλπες (πολύ πιθανόν...), αλλά στη συγκεκριμένη πολιτική συγκυρία η εικόνα έχει αλλάξει. Δεν είναι, πλέον, ο πανίσχυρος Τσίπρας που ηγείται του κυβερνητικού ΣΥΡΙΖΑ και τον πάει όπου θέλει και επιλέγει ο ίδιος, αλλά ένας Αλέξης δέσμιος ενός νέου σκληρού πυρήνα στο κόμμα (δεν είναι μόνο οι «λάιτ» 53, ελλοχεύουν πολύ απειλητικότεροι και περισσότερο ιδεοληπτικοί αμφισβητίες, που βρίσκονται σε πόστα ευθύνης), που σέρνεται και ακολουθεί σε μεγάλο βαθμό το κόμμα.
Και μια μικρή «τεχνική» λεπτομέρεια, που έχει τη σημασία της: για έναν επαγγελματία που έχει πάρει πολλές συνεντεύξεις, είναι σαφές ότι η συγκεκριμένη της κυρίας Μπαζιάνα είναι... «προκάτ». Δόθηκε γραμμένη (και οι ερωτήσεις και οι απαντήσεις) και απλώς τραβήχτηκαν και κάποιες φωτογραφίες στο καφέ και στους δρόμους για τις ανάγκες της εικαστικής σελιδοποίησης.
Γιατί κάθε άλλο παρά αυθόρμητος «προφορικός λόγος» είναι η φράση της απάντησης (στο... ξεκούδουνο και παρεμπίπτον ερώτημα της δημοσιογράφου) της κυρίας Μπαζιάνα για το ποια είναι η άποψή της για τα Paradise Papers («να πω κάτι και για τη Μαρέβα» δηλαδή), ότι«ο κόσμος των παραδείσιων τόπων που αναφέρεστε ανήκει σε διαφορετικό από εμένα αξιακό σύστημα. Πώς είναι δυνατόν να θεωρείται η απαξίωση του κοινωνικού συνόλου, η προκλητική αγνόησή του, με την αποφυγή της νόμιμης φορολόγησης; Πώς είναι δυνατόν να θεωρείται αξία η ιδιώτευση, το προσωπικό κέρδος σε βάρος του κοινού καλού και του δίκιου; Πώς είναι δυνατόν να θεωρείται επιτυχία και αριστεία η άποψη "εγώ θα τη βολέψω και οι υπόλοιποι δεν με αφορούν;"». Έχετε ποτέ ακούσει έναν κανονικό άνθρωπο, και τον πλέον σοφιστικέ, να εκφέρει τέτοιον προφορικό λόγο;
Αναμφίβολα, μια πολύ ενδιαφέρουσα και αποκαλυπτική συνέντευξη. Από κάθε άποψη...