«Απίθανο είναι να το ομολογήσουν ποτέ, αλλά πιθανότατο ότι στα γραφεία του ΠΑΣΟΚ υποδέχτηκαν με αναστεναγμό ανακούφισης, αν όχι και με ηχηρούς σαρκαστικούς γέλωτες, τη δικαστική απόφαση να επιβληθεί ισόβια κάθειρξη στον κ. Βασίλη Παπαγεωργόπουλο» γράφει ο αρθρογράφος Παντελής Μπουκάλας στην Καθημερινή.
Και συνεχίζει ο κ. Μπουκάλας στο άρθρο του με τίτλο «Φτερωτός μύθος»:
«Λογικό. Με τρόπο επίσημο, κατακεραυνωτικό, το δικαστήριο υπέμνησε στο πανελλήνιο πως η διαφθορά δεν είναι «αποκλειστικό προνόμιο» των πράσινων. Εχει βεβαίως και ο έτερος πυλώνας του μέχρι πρότινος δικομματισμού το μερίδιό του στην άνομη διασπάθιση δημοσίου χρήματος και στην «ιδιωτικοποίηση» του κοινού πλούτου.
Ο κ. Παπαγεωργόπουλος, όσο κι αν βλέπει πια να αποσύρεται άρον άρον από πάνω του η κομματική αιγίδα, δεν ήταν κάποιος επισκέπτης της Ν.Δ. ούτε τυχαίο, άσημο στέλεχός της. Κατ' επανάληψη ανταμειφθείς από τους ψηφοφόρους, υπήρξε και δημοτικός σύμβουλος και βουλευτής και υφυπουργός Αθλητισμού και δήμαρχος Θεσσσαλονίκης. Είχε πράγματι τα προσόντα για να ανταποκριθεί σε όλους αυτούς τους δημόσιους ρόλους; Και τα πήγε τάχα τόσο καλά στον πρώτο για τον οποίο επελέγη ώστε να πειστούν τα επιτελεία πως η αναβάθμισή του είναι λογική και δίκαιη, εκτός από κομματικά συμφερτική; Τα ερωτήματα δεν έχουν περιεχόμενο. Για δύο λόγους: Πρώτον, σπανίως η επιλογή υποψηφίων για οποιασδήποτε τάξεως εκλογές ή για τη στελέχωση υφυπουργικών και υπουργικών θώκων και γενικών γραμματειών γίνεται βάσει αυστηρών κριτηρίων. Εκεί δεν λειτουργεί ΑΣΕΠ. Αλλα προέχουν.
Δεύτερον, ο κ. Παπαγεωργόπουλος ήταν ο κατοστάρης με τις πολλές νίκες σε Πανευρωπαϊκούς και Βαλκανιάδες, ο σοβαρότερος αντίπαλος του σπουδαίου Βαλερί Μπορζόφ, ο σημαιοφόρος στους Ολυμπιακούς του Μόντρεαλ. Ηταν ο φτερωτός γιατρός και, τούτου δοθέντος, κάθε άλλο προσόν περίττευε. Ηταν ένας μύθος, κι ας μη λέει πολλά το όνομά του στους νεότερους· την εποχή εκείνη μόνο ο Χρήστος Παπανικολάου τον ανταγωνιζόταν σε φήμη, με το παγκόσμιο ρεκόρ του στο επί κοντώ, το 5,49 μ. Τον μύθο αυτόν δεν μπορούσε παρά να τον εκμεταλλευτεί το κόμμα του. Ετσι ορίζει η σχετική παράδοση. Αλλά όπως προκύπτει από τη δικαστική απόφαση, τον εκμεταλλεύτηκε και ο ίδιος. Κατ' εξακολούθηση και σαν έτοιμος από καιρό. Ο έπαινος του δήμου δεν του φάνηκε αρκετός. Αρκετοί δηλώνουν ξαφνιασμένοι από τα ισόβια. Αλλοι επειδή αγνοούσαν τους νόμους, ότι δηλαδή για τέτοια εγκλήματα, τέτοιες ποινές προβλέπονται, και άλλοι, μάλλον οι περισσότεροι, επειδή πίστευαν πως η ιδιότητα του αθλητικού θρύλου θα λειτουργούσε μετριαστικά, αν όχι και απαλλακτικά. Αλλά για τους νικητές των στίβων γκρεμίζουμε -πάντοτε υπερβολικοί- τα τείχη, όχι και ό,τι απόμεινε από πολιτική ηθική. Η εθνική σημαιοφορία δεν είναι ισόβιο άλλοθι. Κι ύστερα, αν αισθανθήκαμε προδομένοι και ντροπιασμένοι με τους υπεραθλητές μας που αποδείχθηκαν χρήστες αναβολικών, τι πρέπει να νιώσουμε με τους καταχραστές του Δημοσίου που ταυτόχρονα εμπορεύονται πνεύμα και ηθική και πατρίδα;»