Γυναίκα πήδηξε από τον τρίτο όροφο... Άνδρας τίναξε τα μυαλά του στον αέρα... Νεαρό άτομο έκοψε τις φλέβες του αφού πρώτα πήρε μεγάλη δόση ηρεμιστικών... Νεαρή προκάλεσε ασφυξία στον εαυτό της...
Άνθρωποι αναλαμβάνουν να τερματίσουν τη ζωή τους για λόγους που μόνο οι ίδιοι γνωρίζουν, πυροδοτώντας την κατακραυγή ή τη βαθιά κατανόηση των συνανθρώπων τους, που στη μία περίπτωση κάνουν λόγο για έγκλημα απέναντι στη ζωή ή για ασυγχώρητη αδυναμία, ενώ στην άλλη συγκλονίζονται από το απονενοημένο της πράξης ή πάλι ηρωοποιούν τον αυτόχειρα...
Δεν ανήκουν όλες οι περιπτώσεις αυτοκτονίας στην ίδια τάξη. Οι λόγοι ποικίλουν, οι τρόποι ποικίλουν, το ίδιο και οι ψυχοσυνθέσεις που φτάνουν σε αυτό το σημείο. Και είναι τουλάχιστον ατελέσφορο το να προσπαθεί κανείς να οργανώσει και καταχωρίσει όλες τις περιπτώσεις αυτοχειρίας κάτω από τη μία ή την άλλη απόλυτη κατηγορία, χωρίς να λαμβάνει υπ' όψη τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του ατόμου που τη διέπραξε.
Οι ψυχοσυνθέσεις είναι σαν τα κλειστά κουτιά της πληροφορικής: δεν έχουμε άλλη ένδειξη για αυτά – τη συμπεριφορά ή τα κίνητρά τους – παρά μόνο αυτό που μας προσφέρουν ως output. Κι επειδή, οι άνθρωποι δεν είναι υπολογιστικές μηχανές – τουλάχιστον όχι ακόμη – αλλά σε μεγάλο βαθμό απρόβλεπτοι οργανισμοί, ούτε αυτό το output μπορεί να εγγυηθεί την ορθότητα των όποιων συμπερασμάτων μπορεί να βγάλει κανείς για το ποιόν του αυτόχειρα.
Η χειρότερη παγίδα, όσον αφορά την πράξη της αυτοχειρίας, είναι η ηθικολογία. Είτε θρησκευτική είτε ουμανιστική είτε ψυχολογική, η ηθικολογία συνιστά απλά τον πλέον βλακώδη τρόπο με τον οποίο μία κοινωνία, η οποία έχει φτιαχτεί ακριβώς για να απωθεί την απειλή του θανάτου, κατασκευάζοντας και προβάλλοντας άπειρα είδωλα ζωής, αφομοιώνει ένα μη αφομοιώσιμο συμβάν, αναγάγοντάς το σε στερεότυπα σχήματα που δεν εξηγούν τίποτα παρά μονάχα το φόβο και τον τρόμο μπροστά στην απειλή της περατότητας και του τέλους.
Αυτό όμως που, όσον αφορά τις πράξεις αυτοκτονίας, μοιάζει να αποδεικνύεται στην πράξη είναι ένα: ότι η μεγαλύτερη απειλή που μπορεί να οδηγήσει και οδηγεί τις περισσότερες φορές κάποιον στο να τερματίσει τη ζωή του είναι η ίδια η ΖΩΗ.
Αυτή είναι που, φαντάζοντας τόσο επικίνδυνη και απειλητική, γίνεται σε τέτοιο βαθμό αφόρητη ώστε φτάνει στο σημείο να καταργήσει η ίδια τον εαυτό της. Πράγματι, δεν κινδυνεύει κανείς από το θάνατο, αλλά από το ίδιο το φαινόμενο της ζωής, των χαρακτηριστικών γνωρισμάτων της και των συνεπειών της, οργανικών (αρρώστιες, σωματικές βλάβες κτλ) και κοινωνικών (οικονομικές καταστροφές, επαγγελματικές αποτυχίες, οικογενειακά δράματα, περιθωριοποίηση, αλλοτρίωση κτλ).
Κατ' αυτή την έννοια, το να διαφύγει κανείς από τον κίνδυνο της ζωής ίσως να αποτελεί μια υπέρτατη πράξη αυτοσυντήρησης και κατάφασης απέναντι στον εαυτό και την ίδια τη ζωή: όπως, όταν ερχόμενος αντιμέτωπος με ένα ισχυρό σοκ ή μία τραυματική εμπειρία, ο ανθρώπινος οργανισμός «κατεβάζει το γενικό», λιποθυμάει ή προκαλεί εθελούσιες απώλειες μνήμης και αυτοαναισθητοποιήσεις, προκειμένου να προστατευτεί από το χάος των εντάσεων που γεννά ο ίδιος του ο εαυτός!