Από μια κλωστή κρέμεται το ελληνικό ζήτημα, καθώς από τη μια μεριά οι Γερμανοί «σφάζονται» με την ΕΚΤ και τους Γάλλους για το ποια είναι η ενδεδειγμένη λύση για το ελληνικό χρέος κι από την άλλη η κυβέρνηση φαίνεται ότι βαδίζει μάλλον στα τυφλά, αναζητώντας την ιδανική (;) λύση, αδυνατώντας όμως την ίδια ώρα να ανταποκριθεί στις δεσμεύσεις που έχει ήδη αναλάβει.Η περιβόητη συνάντηση στο Λουξεμβούργο, όπως δείχνουν οι πληροφορίες που πληθαίνουν όσο περνάνε οι ώρες, επί της ουσίας ήταν ένα ακόμα πεδίο αντιπαράθεσης μεταξύ της γερμανικής πλευράς που επιζητεί συνολική λύση για το ελληνικό πρόβλημα και της ΕΚΤ η οποία θεωρεί ότι η μόνη λύση που δεν θα προκαλέσει κραδασμούς στο ευρώ είναι ένα νέο «πακέτο» βοήθειας στην Ελλάδα, με την υπογραφή ενός ακόμα Μνημονίου, με ακόμα πιο σκληρούς όρους. Στην πρόταση αυτή, με την οποία συντάσσεται η γαλλική κυβέρνηση, οι Γερμανοί αντιτείνουν ότι ένα ακόμα δάνειο προς την Ελλάδα δεν θα μπορέσει να περάσει από τη γερμανική Βουλή, πόσο μάλλον όταν η χώρα μας δεν φαίνεται να εξαντλεί τις δυνατότητες προσαρμογής κι ως εκ τούτου η μοναδική λύση δεν είναι άλλη από την επιμήκυνση του συνολικού χρέους της Ελλάδας.
Κι αν αυτό ακούγεται κατ' αρχήν ως θετική εξέλιξη για την ελληνική πλευρά, τόσο οι αξιωματούχοι της ΕΚΤ όσο και διεθνείς αναλυτές επισημαίνουν ότι μια τέτοια κίνηση δεν είναι τίποτε άλλο παρά μια μορφή αναδιάρθρωσης κι αν αυτό συμβεί, τότε οι κερδοσκόποι, που θα έχουν κερδίσει το μεγάλο στοίχημα, θα στοχεύσουν το επόμενο θύμα τους, βάζοντας «φωτιά» στο σύνολο της Ευρωζώνης. Συν τοις άλλοις, μια επιμήκυνση του συνολικού χρέους της Ελλάδας προϋποθέτει διαπραγμάτευση και συμφωνία και με τους ιδιώτες πιστωτές της χώρας, κάτι το οποίο μόνο αλλεργία προκαλεί στην ΕΚΤ, αφού σε μια τέτοια περίπτωση οι κραδασμοί στο τραπεζικό σύστημα μόνο να αγνοηθούν δεν μπορούν.
Κάπου στη μέση βρίσκεται η ελληνική κυβέρνηση, η οποία έχει αρχίσει να συμφιλιώνεται με την ιδέα ότι η έξοδος στις αγορές θα αργήσει πολύ και αναζητά την πηγή από την οποία θα αντλήσει τα περίπου 30 δισ. ευρώ που της λείπουν για να καλύψει τις δανειακές ανάγκες του 2012 και ενδεχομένως άλλα 15-20 δισ. ευρώ για το πρώτο εξάμηνο του 2013, μέχρι δηλαδή να ενεργοποιηθεί ο Νέος Ευρωπαϊκός Μηχανισμός (ESM). Η πλέον ανώδυνη λύση για την ελληνική πλευρά θα ήταν να καλύψει αυτές τις ανάγκες ο υφιστάμενος Μηχανισμός (EFSF), αγοράζοντας πρωτογενώς τους ελληνικούς τίτλους, σε συνδυασμό με την περαιτέρω επιμήκυνση του χρόνου αποπληρωμής των 110 δισ. ευρώ. Ωστόσο, από το βράδυ της Παρασκευής άρχισε να γίνεται αντιληπτό στο οικονομικό επιτελείο ότι ακόμα και αυτό το σενάριο δεν μπορεί να προχωρήσει χωρίς πρόσθετα μέτρα -όπως δήλωνε ο Γ. Παπακωνσταντίνου μέχρι πρότινος, αφού υποτίθεται ότι ήδη βρισκόμαστε σε Πρόγραμμα Προσαρμογής- καθώς ο επικεφαλής του EUROGROUP έστειλε μήνυμα στην Αθήνα ότι στην επικείμενη Σύνοδο των υπουργών Οικονομικών της Ευρωζώνης θα τεθεί στην ατζέντα η νέα δέσμη μέτρων για την ενίσχυση του Μνημονίου!
Ο λόγος δεν είναι άλλος από τη διαπίστωση ότι το Πρόγραμμα έχει «κολλήσει». Και δεν είναι μόνο οι δημοσιονομικές επιδόσεις που προβληματίζουν την Τρόικα, η οποία έχει στείλει ήδη αναφορά στις Βρυξέλλες, στη Φρανκφούρτη και στην Ουάσινγκτον, είναι περισσότερο το ότι οι μεταρρυθμίσεις είτε δεν προχωράνε είτε αν και θεσμοθετημένες δεν εφαρμόζονται, με πιο χαρακτηριστικό ίσως παράδειγμα το άνοιγμα των κλειστών επαγγελμάτων. Έτσι, ακόμα κι αν, κουτσά στραβά, εξασφαλίσουμε τη δόση των 12 δισ. ευρώ, το πλέον σίγουρο είναι ότι οι δανειστές μας θα απαιτήσουν περισσότερες εγγυήσεις, τόσο για την κάλυψη των στόχων που έχουν τεθεί ως τώρα όσο και για να προετοιμάσουν το έδαφος για το 2012 και το 2013, οπότε θα πρέπει να γίνουν νέες κινήσεις για την κάλυψη της Ελλάδας είτε με τη μορφή νέου δανείου είτε με τη μορφή νέων διευκολύνσεων.
Σε αυτήν ακριβώς την κατεύθυνση πληθαίνουν, μάλιστα, οι πληροφορίες κι από τις δύο πλευρές του Ατλαντικού, που λένε ότι οι δανειστές μας θα ενεργοποιήσουν τις ρήτρες που υπάρχουν ήδη στο Μνημόνιο, ήτοι την πρόβλεψη για υποθήκευση κινητής και ακίνητης περιουσίας του ελληνικού Δημοσίου έναντι των δανείων που παίρνουμε.