Με αρθρο του στην εφημεριδα Καθημερινή ο Ανδρέας Λοβέρδος επισημαίνει τις επιπτώσεις της ακυβερνησίας στα δημόσια οικονομικά και ζητά την αναθεώρηση του Μνημονίου ζητώντας να δοθεί χρόνος στην χώρα προκειμένου να γίνει η δημοσιονομική εξυγίανση σταδιακά ώστε να μειωθούν οι κραδασμοί στην ελληνική κοινωνία.
Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο:
Σε δεκαπέντε ημέρες ο ελληνικός λαός καλείται να βάλει τέλος σε μια δίμηνη περίοδο ακυβερνησίας, ψευδαισθήσεων και συνειδητής καλλιέργειας αυταπάτης. Η Ελλάδα και οι πολίτες της μετά από δυόμιση χρόνια σκληρών αγώνων και θυσιών, επιτυχιών, λαθών και παραλείψεων βρίσκονται σε σταυροδρόμι: η μία κατεύθυνση οδηγεί στο δύσκολο αλλά διεξοδικό δρόμο της σκληρής προσπάθειας για την οικονομική ανάπτυξη και το δημοσιονομικό εξορθολογισμό, που θα φέρουν ευημερία. Η άλλη κατεύθυνση οδηγεί στην απώλεια του τελευταίου διαθέσιμου χρόνου μας, με την ανάδειξη κυβερνήσεων που θα καταρρεύσουν, οδηγώντας τη χώρα σε νέες εκλογές, με ό,τι αυτό συνεπάγεται.
Η Ελλάδα στις 18 του μηνός Ιουνίου πρέπει να έχει Πρωθυπουργό και στις 19 Κυβέρνηση. Περαιτέρω καθυστερήσεις θα επιδεινώσουν τα προβλήματά μας. Η ακυβερνησία είναι ο καλύτερος αγωγός της πολιτικής κρίσης. Και η πολιτική κρίση επιδεινώνει την οικονομική κρίση. Ήδη, από την προκήρυξη των εκλογών τον Απρίλιο, η ελλαδίτικη χαλάρωση της πολιτικής εποπτείας οδήγησε στη διοικητική χαλάρωση. Το αποτέλεσμα το είδαμε ήδη στον τομέα των μειωμένων εσόδων. Είμαι βέβαιος, πως θα αποτυπωθεί και στον τομέα των δαπανών της γενικής κυβέρνησης. Αυτή, όμως, η κατάσταση αυξάνει το έλλειμμα του 2012, αυξάνοντας και τα προβλήματά μας.
Ποια είναι, όμως, τα καθήκοντα της νέας Κυβέρνησης και της νέας Βουλής; Πιστεύω ακράδαντα, πως η απόπειρα να συνεχιστεί το έργο από εκεί που το αφήσαμε, με τη διάλυση της Βουλής τον περασμένο Απρίλιο, θα οδηγήσει σε άμεση πτώση της νέας Κυβέρνησης. Κι αυτό γιατί στα άμεσα καθήκοντά της είναι η κατάθεση στη Βουλή του νόμου για τις νέες περικοπές στα ειδικά μισθολόγια, καθώς και η προώθηση του νόμου για τη δημοσιονομική εξοικονόμιση 11,5 δισ. για τα έτη 2013-2014. Άρα, είναι επιτακτική ανάγκη, προκειμένου να προχωρήσει η Ελλάδα στο δρόμο που θα την βγάλει το 2015 από τη χειρότερη κρίση που γνώρισε μετά το τέλος του εμφυλίου πολέμου, να αναθεωρηθούν οι όροι της δανειακής σύμβασης. Η σύμβαση αυτή αποτελεί αναντίρρητα το οξυγόνο που μας κρατά στη ζωή. Οι προϋποθέσεις της, όμως, χρειάζονται επειγόντως αναθεώρηση. Ως είναι γνωστό, οι προϋποθέσεις αυτές συγκροτούν το δεύτερο πρόγραμμα οικονομικής ανασυγκρότησης, το λεγόμενο «δεύτερο μνημόνιο». Έχουμε δύο ετών εμπειρία. Αφήνω στην άκρη το διάλογο των ψευδαισθήσεων και της αυταπάτης περί μονομερούς καταγγελίας, πολιτικής καταγγελίας, δια νόμου καταγγελίας κ.λπ. και προχωρώ αμέσως στην ατζέντα της προσπάθειας αναθεώρησης του «δεύτερου μνημονίου», καθώς και στον τρόπο που αυτή θα επιτευχθεί.
Κατ' αρχάς πρέπει να αποφασίσουμε το πώς θα γίνει αυτή η διαπραγμάτευση. Η εμπειρία δύο ετών επιβάλλει να υπάρξουν αλλαγές στον τρόπο άσκησής της. Έως τώρα υπήρξαν δύο μεγάλοι γύροι διαπραγμάτευσης (Μάϊος 2010 και Φεβρουάριος 2012), καθώς και έξι γύροι, για τις ανά τρίμηνο επικαιροποιήσεις των συμφωνιών. Οι αλλαγές που πρέπει να γίνουν είναι οι εξής:
α. Η Βουλή, με πρόταση της Κυβέρνησης, επιλέγει τον Εθνικό Διαπραγματευτή και συγκροτεί την ομάδα του. Τη σχετική ιδέα έχει διατυπώσει έλληνας τεχνοκράτης στην Επιτροπή της Ε.Ε. Ο Εθνικός Διαπραγματευτής και η ολιγομελής ομάδα του, διεξάγουν, αμέσως μετά τις εκλογές, σύμφωνα με τις εντολές της Κυβέρνησης, τόσο τις διαπραγματεύσεις για την αναθεώρηση της συμφωνίας, όσο και τις τρίμηνες επικαιροποιήσεις της. Κι ακόμη, συντονίζουν τη συνεργασία της χώρας με την Task Force της Ε.Ε. για την παροχή τεχνικής βοήθειας. Για να αντιληφθούμε τη δυναμική της πρότασης, ας σκεφτούμε ως εθνικό διαπραγματευτή τον κύπριο νομπελίστα Χριστόφορο Πισσαρίδη! Κι αν κάποιος βιαστεί να αντιτείνει καχύποπτες σκέψεις για την πρόταση αυτή, πεντακάθαρη εξήγηση παρέχεται από το γεγονός, πως τις διαπραγματεύσεις για λογαριασμό της Ε.Ε. δεν κάνει ο Ε. Μπαρόζο, ούτε καν ο Επίτροπος Ο. Ρεν.
β. Οι διαπραγματεύσεις γίνονται στις Βρυξέλλες. Το κάθε τόσο πήγαινε- έλα στην Αθήνα των επικεφαλής της τρόϊκας, οι συναντήσεις με υπουργούς, οι συνεντεύξεις, οι διαρροές στον Τύπο ή οι δήθεν διαρροές και τα τοιαύτα πρέπει να λάβουν τέλος. Όλες αυτές οι δράσεις γίνονται, λοιπόν, στις Βρυξέλλες. Οι συναντήσεις στην Αθήνα γίνονται κατά βάση σε τεχνικό επίπεδο.
γ. Ειδικά για την αναθεώρηση του προγράμματος, πριν την εκκίνηση των διαπραγματεύσεων κι αφού η Ελλάδα διαμορφώσει την πρότασή της, διοργανώνεται διεθνής συνδιάσκεψη υψηλοτάτου επιπέδου στην Αθήνα, όπου η Κυβέρνηση και ο Εθνικός Διαπραγματευτής παρουσιάζουν τις βασικές του συνιστώσες.
δ. Το αναθεωρημένο πρόγραμμα αποτελεί τον πυρήνα του εθνικού πενταετούς προγράμματος ανασυγκρότησης και ανάπτυξης, που αποτελεί το δικό μας θεμελιώδη σχεδιασμό για την επιστροφή στην ευημερία.
Ας δούμε όμως τώρα, ποια πρέπει να είναι τα σημεία αναθεώρησης του προγράμματος. Εισαγωγικώς πρέπει να επαναληφθεί η διαπίστωση, πως Κυβέρνηση στην Ελλάδα που θα πάρει τώρα ή αύριο εισπρακτικά μέτρα 11,5 δις για δύο ή τρία χρόνια δεν θα υπάρξει. Άρα, το βασικό ζητούμενο είναι η διεύρυνση των χρονικών ορίων προσαρμογής από δύο + ένα χρόνο, σε δύο + περισσότερα χρόνια, δηλαδή όσα περισσότερα επιτύχουμε κατά την αναθεώρηση. Να ληφθεί εδώ υπόψιν, πως η αύξηση των ετών προσαρμογής δεν έχει απλώς στόχο την αύξηση του διαιρέτη των 11,5 δις. Κι αυτό οπωσδήποτε είναι απολύτως χρήσιμο, όμως ο βασικός στόχος είναι άλλος: να εφαρμοστούν εν τω μεταξύ αποτελεσματικές αναπτυξιακές πολιτικές, ούτως ώστε η ανάπτυξη να τροφοδοτήσει τα ταμεία του κράτους και των ασφαλιστικών ταμείων και να μην υπάρξει ανάγκη να περιοριστούν οι μισθοί, οι συντάξεις, καθώς και οι δομές του κοινωνικού κράτους (υγεία, παιδεία, κοινωνικά προγράμματα, λιμάνια, αεροδρόμια κ.λπ.).
Για να είμαστε, λοιπόν, σαφείς, το δεύτερο σημείο αναθεώρησης του προγράμματος, δηλαδή η μη περικοπή μισθών και συντάξεων, προϋποθέτει αφενός την επιμήκυνση του χρόνου προσαρμογής κι αφετέρου την οπισθοβαρή διαμόρφωση του χρόνου των περικοπών, με την προσδοκία πως οι αναπτυξιακές πολιτικές θα την καταστήσουν μη αναγκαία.
Ποιες είναι, όμως, οι αναπτυξιακές πολιτικές που πρέπει να βάλουμε αμέσως σε εφαρμογή; Διακρίνονται σε εκείνες που προϋποθέτουν αναθεώρηση του προγράμματος και σε εκείνες που ανήκουν στην αποκλειστική μας αρμοδιότητα. Οι αναπτυξιακές πολιτικές που προϋποθέτουν την αναθεώρηση είναι ενδεικτικώς οι εξής: Πρώτον: η ολοκλήρωση σε δύο χρόνια του ΕΣΠΑ με την απορρόφηση και των 14 δις ευρώ. Επειδή, όμως, η ελληνική διοίκηση και αυτοδιοίκηση αποτελούν τροχοπέδη, η μόνη λύση είναι η προώθηση όλου σχεδόν του ΕΣΠΑ μέσω των τραπεζών. Η μέθοδος αυτή εγγυάται οπωσδήποτε την άμεση απορρόφηση. Δεύτερον : η αποδέσμευση των πόρων για την υλοποίηση των μεγάλων έργων, η οποία, στο μέτρο που ξεπεραστεί με εγγυήσεις η απροθυμία του διεθνούς τραπεζικού συστήματος να επενδύσει στην Ελλάδα, μπορεί να οδηγήσει στη ροή των σχετικών κεφαλαίων στην ελληνική αγορά, την άνοιξη του 2013. Τρίτον: Μέσω του τραπεζικού συστήματος πρέπει να διοχετευτεί αμέσως, δηλαδή εντός του 2012, στην αγορά ένα μέρος των χρημάτων της επανακεφαλαιοποίησης των 50 δις και, ίσως, και όσα χρήματα για ανάπτυξη μπορούν να διοχετευθούν στην αγορά μέσω της Ευρωπαϊκής Τράπεζας Επενδύσεων. Τέταρτον: Η εκ μέρους της Επιτροπής της Ε.Ε. επιτάχυνση των εγκρίσεων των αποκρατικοποιήσεων που έχουμε προωθήσει, αλλά έχουν «κολλήσει» στις Βρυξέλλες. Πέμπτον: Η διαμόρφωση και εκτέλεση προγραμμάτων αντιμετώπισης της ανεργίας των νέων, η οποία εκτός από την κοινωνική της διάσταση, συμβάλλει σε μία μικρή κινητικότητα της κατανάλωσης. Έκτον: η μείωση της φορολογίας, π.χ. στον τουρισμό και τον επισιτισμό.
Πέραν των ανωτέρω, υπάρχουν βεβαίως και οι πολιτικές που οφείλουμε εμείς αυτοτελώς να ασκήσουμε για να θεμελιώσουμε την αναπτυξιακή μας προοπτική: Πρώτον, αποτελεί τόσο μέσο ανακούφισης των υπερχρεωμένων νοικοκυριών, όσο και υποβοήθησης της ρευστότητας, η επιμήκυνση κατά 25 ή και περισσότερα χρόνια των στεγαστικών δανείων με το ίδιο επιτόκιο. Το θέμα είναι συζητημένο με τις τράπεζες, και δεν δημιουργεί προβλήματα ούτε στο δημόσιο, ούτε στον ιδιωτικό τομέα. Δεύτερον : η σάρρωση όλων των γραφειοκρατικών εμποδίων στο δημόσιο τομέα, με έμφαση στη σύντμηση και τήρηση των προθεσμιών, στην κατάργηση των συναρμοδιοτήτων, στην εφαρμογή με εμπροσθοβαρή τρόπο του «δεύτερου μνημονίου» σε σχέση με τις αλλαγές στο φορολογικό μας σύστημα, στην υγεία κ.λπ. Τρίτον: η κατά προτεραιότητα άρση όλων των γραφειοκρατικών εμποδίων στα πεδία της αγροτικής ανάπτυξης και της παραγωγής τροφίμων, του τουρισμού και της ενέργειας.
Ο κατάλογος θα μπορούσε να διευρυνθεί. Κατέγραψα σ' αυτόν το προϊόν αφενός των προτάσεων του κόμματος στο οποίο ανήκω (αναφέρομαι στα έξι σημεία για την αναθεώρηση του προγράμματος) και αφετέρου της προσωπικής εμπειρίας και των απόψεών μου.
Τέλος, είναι απαραίτητο, να καθοριστεί ως στρατηγικός στόχος του αναθεωρημένου προγράμματος, η ταχεία, εντός τριετίας, πλήρης αποπληρωμή του συνόλου των δανειακών υποχρεώσεων της χώρας προς το Δ.Ν.Τ., οι οποίες σήμερα ανέρχονται στο ποσό των 20 δις Ευρώ. Στην κατεύθυνση αυτή μπορεί να βοηθήσει η επιτάχυνση του προγράμματος αποκρατικοποιήσεων. Οι πολιτικοί λόγοι της απεμπλοκής μας από το Δ.Ν.Τ. είναι προφανείς, τόσο για την Ελλάδα, όσο και για την Ε.Ε.
Είναι φανερό, πως για να επιτύχει ένα τόσο δύσκολο εγχείρημα, πρέπει να βοηθήσουν όλοι οι εσωτερικοί κι εξωτερικοί, κρίσιμοι για την πορεία της Ελλάδας, παράγοντες. Και πάνω από όλα, όλες οι ελληνικές συλλογικότητες, κομμάτων, συνδικάτων, διανόησης, διοίκησης, μέσων ενημέρωσης κ.λπ., πρέπει να δώσουν τον καλύτερο εαυτό τους. Κι αν ο εαυτός τους δεν αρκεί, να τον υπερβούν. Εμείς, ως ΠΑΣΟΚ, δίνουμε τη μάχη από την πολιτική θέση της υπεύθυνης Κεντροαριστεράς. Μάχη οπισθοφυλακής κι επιφυλάξεων, προσωπικών ή κομματικών σκοπιμοτήτων, δεν νοείται σήμερα. Πρέπει να επιστρατευθούν όλες οι δυνάμεις του τόπου, να διαμορφωθεί η αταλάντευτη πορεία προς την έξοδο από την κρίση και την αποφυγή της καταστροφής και να σαρρωθεί πολιτικά κάθε εμπόδιο και κάθε αντίπαλος. Η δημαγωγία, ο λαϊκισμός, η καλλιέργεια ψευδαισθήσεων και οι κερδοσκόποι της δραχμής πρέπει να ηττηθούν πολιτικά, με τον πιο πανηγυρικό τρόπο.