Με την ψυχρή προσφώνηση «Κύριε Πρόεδρε» που πήρε την απάντηση «Κυρία Μπακογιάννη» και χωρίς τα αναμενόμενα «Αντώνη μου, Ντόρα μου» έδεσε χθες το βράδυ η συμμαχία των δυο πολιτικών.
Η παγωμάρα που υπήρχε κατά τη διάρκεια της τελετής ανακοίνωσης της συμφωνίας κορυφής στην οποία κατέληξαν η κυρία Μπακογιάννη και ο κ. Σαμαράς έγινε αντιληπτή από τους παρευρισκομένους που σχολίαζαν ότι οι πάγοι μπορεί να έλιωσαν στη σχέση τους αλλά η καχυποψία παραμένει.
Είναι φυσικό, αφού εικοσάχρονη βεντέτα χωρίζει τον Αντώνη Σαμαρά με την οικογένεια Μητσοτάκη, η οποία ξεκίνησε το 1993 όταν εκείνος ίδρυσε την Πολιτική Ανοιξη και αποχώρησε από τη ΝΔ. Δύο δεκαετίες μετά, όλες οι διαφορές απαλείφθηκαν και η Ντόρα Μπακογιάννη προχώρησε σε συμμαχία κορυφής με τον άλλοτε εχθρό της, με τον οποίο έχουν ανταλλάξει, σε βάθος ετών, τις σκληρότερες πολιτικές κατηγορίες και έχουν υπονομεύσει αβυσσαλέα ο ένας την πολιτική πορεία του άλλου. Πρόκειται για μια από τις πλέον θρυλικές «σαγκά» στην ιστορία της εγχώριας πολιτικής ζωής.
Ο Αντώνης Σαμαράς υπήρξε αγαπημένο παιδί του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη και τον προόριζε ακόμη και για διάδοχο του στην ηγεσία της ΝΔ. Τον βρήκε στην συντηρητική παράταξη ισχυρό πολιτικό πρόσωπο, αφού ο κ. Σαμαράς υπήρξε και αγαπημένο παιδί του Ευάγγελου Αβέρωφ, ισχυρή προσωπικότητα στη Νεολαία του κόμματος, βουλευτής της ΝΔ και απόγονος μεγάλης οικογένειας των Αθηνών.
Το 1989 ο Αντώνης Σαμαράς έγινε υπουργός Εξωτερικών στην κυβέρνηση Μητσοτάκη και ο πρώην Πρωθυπουργός τον πρόσεχε σαν τα μάτια του, τον εισήγαγε στα ευρωπαϊκά διπλωματικά σαλόνια και τον προώθησε με κάθε τρόπο. Οι σχέσεις του με την οικογένεια Μητσοτάκη και την κυρία Ντόρα Μπακογιάννη ήταν θερμές και διατηρούσαν και προσωπικό σύνδεσμο.
Με αφορμή το θέμα των Σκοπίων και το πρόβλημα της ονομασίας της γειτονικής χώρας ήρθε η ρήξη στη σχέση των δύο ανδρών. Η διαφαινόμενη πρόθεση του πρώην Πρωθυπουργού να υποβαθμίσει το θέμα της ονομασίας των Σκοπίων και οι διαπραγματεύσεις του με τους τότε ισχυρούς άνδρες της Ευρώπης Μιτεράν και Γκένσερ για μια ονομασία που θα περιελάμβανε τη λέξη «Μακεδονία» εξώθησε τον Αντώνη Σαμαρά στην αποχώρησή του (μαζί με τον Γιώργο Συμπιλίδη, τον οποίο ο κ. Σαμαράς επιχείρησε να ξαναβάλει στις λίστες στις εκλογές της 6ης Μαίου 2012) από την κυβέρνηση, με αποτέλεσμα να χαθεί η δεδηλωμένη και να πέσει η κυβέρνηση. Τότε ξεκίνησε ο πόλεμος ανακοινώσεων περί «προδοσίας» με βαρύτατους χαρακτηρισμούς εναντίον του κ. Σαμαρά και υπαινιγμών για χρηματισμό.
Εκτοτε ο κ. Σαμαράς έγινε το casus belli της οικογένειας Μητσοτάκη. Οταν η ΠΟΛ.ΑΝ. Έκλεισε τη διαδρομή της, ο Αντώνης Σαμαράς βρέθηκε στην απομόνωση και δεν του επετράπη να ξαναενταχθεί στη ΝΔ, με βέτο που έβαζαν κάθε φορά ο πρώην Πρωθυπουργός και η κυρία Μπακογιάννη. Οι αιχμές για «διαπλοκή» δηλητηρίασαν τις σχέσεις των δύο πλευρών. Η πολιτική έρημος για πάνω από 15 χρόνια την οποία διέσχισε ο κ. Σαμαράς οφείλεται κυρίως στην κατηγορία που εκτόξευσαν οι αντίπαλοί του ότι ευθύνεται για την πτώση της κυβέρνησης Μητσοτάκη με την αποχώρησή του και την ίδρυση της ΠΟΛ.ΑΝ.
Οι σχέσεις δεν αποκαταστάθηκαν ποτέ. Όταν, χρόνια αργότερα, ο Κώστας Καραμανλής, σε μια προσπάθεια να επανενώσει την Κεντροδεξιά παράταξη σκέφτηκε να επαναφέρει τον κ. Σαμαρά στη ΝΔ προτάθηκε πάλι βέτο από την οικογένεια Μητσοτάκη. Η επαναπροσέγγιση του με τη ΝΔ έγινε δια της πλαγίας οδού, όταν η οικογένεια Μητσοτάκη επέτρεψε στον κ. Καραμανλή να τοποθετήσει τον κ. Σαμαρά ευρωβουλευτή (πολλά δημοσιεύματα της εποχής ισχυρίζονται ότι αυτό έγινε με αντάλλαγμα την τοποθέτηση στη Β' Αθηνών του Κυριάκου Μητσοτάκη). Στη συνέχεια, η παρουσία του στη ΝΔ επιτρεπόταν να είναι διακριτική καθώς και η συμμετοχή του στην κυβέρνηση, στην θέση του υπουργού Πολιτισμού.
Το οριστικό ναυάγιο στις σχέσεις Ντόρας-Σαμαρά σημειώθηκε όταν και οι δύο διεκδίκησαν την ηγεσία της ΝΔ. Ο Αντώνης Σαμαράς κέρδισε τη μάχη και ένα χρόνο αργότερα διέγραψε την κυρία Μπακογιάννη από το κόμμα με αφορμή το «Ναι» της δεύτερης στην ψηφοφορία της Βουλής για το Πρώτο Μνημόνιο. Ακολούθησε η ίδρυση της ΔΗΣΥ και η αυτόνομη κάθοδος στις εκλογές της 6ης Μαίου. Κανείς δεν πίστευε ως σήμερα ότι οι δύο αυτοί πολιτικοί θα μπορούσαν να συνεργαστούν και να συμπράξουν στο όνομα της επανένωσης της Κεντροδεξιάς.