Κάπου στο Μοντεβιδέο, ο Πάολο Μοντέρο παρακολουθεί τα ματς της εθνικής Ουρουγουάης στο Μουντιάλ της Ρωσίας και... τρίβει τα μάτια του, προσπαθώντας να καταλάβει τι είδους μετάλλαξη έχουν υποστεί οι ποδοσφαιρικοί επίγονοί του.
Ο παλαίμαχος αμυντικός της Γιουβέντους υπήρξε ο ποδοσφαιριστής-σύμβολο της παραδοσιακής τραχύτητας, σήμα κατατεθέν της «τσελέστε» επί σειρά ετών. Έχοντας να αντιμετωπίσουν τους κατά κανόνα ποδοσφαιρικά ποιοτικότερους Βραζιλιάνους και Αργεντινούς, οι Ουρουγουανοί ανήγαγαν επί σειρά ετών το σκληρό παιχνίδι σε τρόπο ζωής, ταιριαστό πάντως με τη γενικότερη νοοτροπία τους.
Και ξαφνικά, κοιτάει κανείς τον πίνακα των «άτακτων» στο φετινό Παγκόσμιο Κύπελλο και συνειδητοποιεί ότι, μετά από δύο παιχνίδια, η Ουρουγουάη δεν έχει δεχθεί ούτε μία κίτρινη κάρτα! Μόλις 16 φάουλ έκαναν οι ποδοσφαιριστές του Όσκαρ Ταμπάρες στα ματς με Αίγυπτο και Σαουδική Αραβία και κανένα από αυτά δεν ήταν αρκούντως σκληρό ώστε να αναγκάσει τον διαιτητή να βγάλει κάρτα από το τσεπάκι του.
Όσο και αν η δυναμικότητα των αντιπάλων ήταν σχετικά χαμηλή και η Ουρουγουάη υποχρεώθηκε να παίξει ποδόσφαιρο κατοχής (που φαίνεται να μην της ταιριάζει κιόλας, λόγω της έλλειψης δημιουργικών χαφ), το παραπάνω στατιστικό είναι εντυπωσιακό, ιδιαίτερα αν συγκριθεί με τις προηγούμενες παρουσίες της «τσελέστε» σε τελική φάση Μουντιάλ. Το 2002, αν και αποκλείστηκαν στη φάση των ομίλων, οι Νοτιοαμερικανοί πρόλαβαν να δεχθούν δέκα κίτρινες σε τρία ματς.
Το 2010, όταν η Ουρουγουάη έφτασε ως την τετράδα και έπαιξε τον μάξιμουμ αριθμό αγώνων (7), το... κοντέρ «έγραψε» δύο κόκκινες και εννέα κίτρινες. Και το 2014, σε τέσσερα παιχνίδια, οι παίκτες του Ταμπάρες δέχθηκαν μία κόκκινη και οκτώ κίτρινες κάρτες, χωρίς να υπολογίζεται (αφού δεν τιμωρήθηκε επιτόπου) το περιβόητο δάγκωμα του Σουάρες στον Κιελίνι.