Παραδοσιακά, οι βρετανικοί βασιλικοί γάμοι θεωρούνται «χρυσάφι» για τα media, ιδίως δε για την τηλεόραση -και τα νούμερα το επιβεβαιώνουν.
Περίπου 750 εκατομμύρια άνθρωποι υπολογίζεται πως παρακολούθησαν το γάμο του Καρόλου με την Νταϊάνα, το 1981, ενώ τριάντα χρόνια αργότερα, στο γάμο του πρίγκηπα Ουίλιαμ, με την γλυκιά αγαπημένη του Κέιτ Μίντλετον, τα rates μίλησαν για 2.2 δισεκατομμύρια τηλεθεατές, παγκοσμίως. Ο γάμος του Χάρι, με την Μέγκαν Μαρκλ, υπολογίζεται πως θα «φτάσει» σε κοινό 2,8 δισεκατομμυρίων -χωρίς να υπολογίζει κανείς τα live streams, τα «κατεβάσματα» σε υπολογιστές, tablets, smartphones, ή ακόμα και τους χιλιάδες, ενθουσιώδεις τουρίστες που έχουν συρρεύσει στο Windsor, για να «κλέψουν» μια ματιά του ζευγαριού, την ώρα που θα περνά από τον κεντρικό δρόμο, πάνω στη βασιλική άμαξα…
Όλη αυτή η ιστορία, μοιάζει με μια παράξενη, κλιμακούμενη τρέλα, μια ανεξήγητη εκκεντρικότητα. Τι παθιάζει άραγε τόσα εκατομμύρια ανθρώπους, με μια συνηθισμένη τελετή, που αφορά δυό μέλη (χμ, σε αυτή την περίπτωση ίσως μόνο ένα μέλος …), ενός παμπάλαιου, ξεφτισμένου θεσμού;