Θεωρείται μετριοπαθής και είχε έναν ήπιο και ενωτικό λόγο σε όλη την προεκλογική περίοδο, στις εσωκομματικές εκλογές.
Θεωρείται, όχι τυχαία, ισορροπιστής και έπαιξε ιδιαίτερα το χαρτί της ανανέωσης και της επανίδρυσης της παράταξης. Από την άλλη όμως, έχει ασκήσει σφοδρή κριτική στην κυβέρνηση αλλά και στον ίδιο τον Εμανουέλ Μακρόν τον οποίο συχνά αποκαλεί «πρόεδρο των πλουσίων».
Η επίσημη ανακήρυξη του Ολιβιέ Φορ στη θέση του επικεφαλής του κόμματος θα γίνει στο συνέδριο των σοσιαλιστών που είναι προγραμματισμένο για τις 7 και 8 Απριλίου.
Ο Ολιβιέ Φορ είχε τη στήριξη των λεγόμενων «βαρόνων» του κόμματος, όπως της δημάρχου της Λιλ και για χρόνια εκπροσώπου της αριστερής πτέρυγας Μαρτίν Ομπρί, αλλά και άλλων που θεωρούνται πιο «δεξιοί» στην εσωτερική «γεωγραφία» του κόμματος.
Δεξιά πτέρυγα ο Φορ
Ο νέος επικεφαλής αναλαμβάνει τα ηνία του κόμματος 1 χρόνο μετά τις εκλογές που σηματοδότησαν και την πλήρη κατάρρευσή του, αφού επικράτησε πλήρως ο Εμανουέλ Μακρόν. Το γαλλικό Σοσιαλιστικό κόμμα είναι αποδυναμωμένο εκλογικά, με τεράστια οικονομικά προβλήματα, σε αναζήτηση σαφούς ιδεολογικής ταυτότητας.
Δεν είναι ωστόσο τυχαίο ότι στην εσωκομματική εκλογή επικράτησε o εντελώς άγνωστος στο ευρύ κοινό, Ολιβιέ Φορ, ο οποίος προέρχεται από την «δεξιά» πτέρυγα του Σοσιαλιστικού κόμματος.
Η αριστερή πτέρυγα υπέστη τεράστια ήττα
Η «αριστερή» πτέρυγα υπέστη τεράστια ήττα: πρώτα κατέρρευσε ο προεδρικός υποψήφιος Μπενουά Αμόν, τον Απρίλιο του 2017, στην προεδρική εκλογή, με το ευτελιστικό ποσοστό 6,35 % των ψήφων. Ας σημειωθεί, βέβαια, ότι ο Μπενουά Αμόν δεν το βάζει κάτω και ετοιμάζεται (σε κοινή προσπάθεια με τον Γιάνη Βαρουφάκη) να είναι υποψήφιος στις Ευρωεκλογές του Μαίου 2019.
Την δεύτερη μεγάλη ήττα έζησε η «αριστερή» πτέρυγα του γαλλικού Σοσιαλιστικού κόμματος στην εσωκομματική εκλογή που έδωσε τη νίκη στον Ολιβιέ Φορ. Ο ευρωβουλευτής Εμανουέλ Μορέλ, εκπρόσωπος της αριστερής πτέρυγας του κόμματος υπέστη δεινή ήττα και αποκλείστηκε από τον πρώτο γύρο.
Ο Μπενουά Αμόν και ο Εμανουέλ Μορέλ ήταν και οι δύο «αντάρτες» στην κυβέρνηση του Φρανσουά Ολάντ και κατήγγειλαν συνεχώς την «σοσιαλδημοκρατική» στροφή του τέως γάλλου προέδρου. Η πλήρης επικράτηση του Εμανουέλ Μακρόν, ο οποίος περνάει μεταρρυθμίσεις λιτότητας στη Γαλλία, θα μπορούσαν να προσφέρουν το απαραίτητο οξυγόνο στους δύο εκπροσώπους της αριστερής πτέρυγας.
Συνέβη, ωστόσο, ακριβώς το αντίθετο. Οι αριστεροί υποψήφιοι Μορέλ (18,98 %) και Λικ Καρβουνά (6,36 %) κατέρρευσαν και το γαλλικό Σοσιαλιστικό κόμμα ποτέ δεν ήταν τόσο σοσιαλδημοκρατικό όσο σήμερα.
Ποιός είναι ο Ολιβιέ Φορ
Γεννήθηκε το 1968, λίγους μήνες μετά τον θρυλικό Μάη του Παρισιού, από πατέρα γάλλο και μητέρα βιετναμέζα. Έχει δύο μεταπτυχιακά στο οικονομικό δίκαιο και τις πολιτικές επιστήμες.
Στα 16 του μπαίνει στο σοσιαλιστικό κόμμα και στα 23 του εκλέγεται γενικός γραμματέας των νέων της πτέρυγας του Μισέλ Ροκάρ, θέση που μέχρι τότε κατείχε ο Μανουέλ Βαλς.
Μετά από ένα πέρασμα από τον ιδιωτικό τομέα, ανέβηκε κατευθείαν στην κορυφή αφού φαίνεται ότι διάλεγε με προσοχή τους πολιτικούς του μέντορες. Εργάστηκε σαν σύμβουλος στην μετέπειτα πρωθυπουργό Μαρτίν Ομπρί στο υπουργείο Εργασίας, έγινε υποδιευθυντής του γραφείου του Φρανσουά Ολάντ και στη συνέχεια πρώτος γραμματέας του σοσιαλιστικού κόμματος για εφτά ολόκληρα χρόνια.
Ο ίδιος συνηθίζει να λέει μάλιστα ότι είναι «το μοναχοπαίδι του Ολάντ και της Ομπρί» και δεν θεωρούνταν τυχαία για καιρό, προστατευόμενος και των δύο.
Το 2007 ανέβηκε στη θέση του γενικού γραμματέα της κοινοβουλευτικής ομάδας των σοσιαλιστών. Στην πρώτη του απόπειρα να εκλεγεί βουλευτής, την ίδια χρονιά απέτυχε αλλά αυτό δεν εμπόδισε την κομματική του εξέλιξη. Το 2012 αναλαμβάνει ειδικός σύμβουλος του πρωθυπουργού Ζαν-Μαρκ Αιρώ αλλά παραιτείται όταν πια εκλέγεται βουλευτής λίγους μήνες αργότερα. Τη νίκη του αυτήν θεωρείται ότι την χρωστάει ισάξια και στους δύο πολιτικούς του γονείς αφού η ιστορία θέλει τον Ολάντ να ζήτησε από την Ομπρί να παρέμβει και να κάνει χώρο για τον Φορ ώστε να μην του πάρει πάλι την έδρα ο συνυποψήφιός του οικολόγος.
Νεολαίοι από την επαρχία
Οι στενές του σχέσεις με τους υπόλοιπους εκπροσώπους της γενιάς του στο Σοσιαλιστικό κόμμα ξεκινάνε από νωρίς. Στα φοιτητικά του χρόνια ήταν συγκάτοικος με τον Μπενουά Αμόν «και διάφορους άλλους συντρόφους» σε ένα σπίτι στο 5ο διαμέρισμα του Παρισιού. Φίλος του από εκείνη την εποχή τους περιγράφει σαν «μία παρέα συγκατοίκων, όλοι νεολαίοι από την επαρχία που ήρθαν για να βάλουν τάξη στο χάος του σοσιαλιστικού κόμματος».
Τον περασμένο Οκτώβριο σε μία συνέντευξή του δήλωσε ότι δεν αισθάνεται άνετα τα πέντε τελευταία χρόνια γιατί βρίσκεται πιο αριστερά από το κόμμα του. Για την ανάγκη ύπαρξης ισχυρού σοσιαλιστικού κόμματος, στην ίδια συνέντευξη σημειώνει πως «κανείς δεν μας έχει αντικαταστήσει» και προσθέτει: «Ούτε ο Μακρόν που ψωνίζει από την δεξιά, ούτε ο Μελανσόν που έχει μείνει κολλημένος στην διαμαρτυρία».
Στην συνέντευξη αυτή μεταξύ άλλων τονίζει ότι «το να πάρω την απόφαση να αγωνιστώ για την ηγεσία του Σοσιαλιστικού κόμματος στην κατάσταση που βρίσκεται σήμερα, δείχνει ότι υπάρχει έντονη διάθεση και κίνητρο». «Είμαι αποφασισμένος να πετύχω την επανίδρυση, να ξαναφτιάξω μία συλλογικότητα συγκεντρώνοντας γύρω μου όλα τα νέα ταλέντα».
Τα παιδιά του Μιτεράν
Δεν ήταν η πρώτη φορά που χρησιμοποιούσε το επιχείρημα της νεότητας και της ανανέωσης. Πρόσφατα είχε αναφέρει ότι «τα παιδιά του Μιτεράν είναι έτοιμα να παραδώσουν την σκυτάλη» συμπληρώνοντας ότι «πρέπει τώρα τα εγγόνια του να αναλάβουν, χωρίς όμως να διατηρήσουν τις διχόνοιες που μας ταλαιπώρησαν για χρόνια». Θεωρώντας τον εαυτό του σαν τον άνθρωπο που θα εντοπίσει και θα φέρει τα νέα αυτά ταλέντα στο κόμμα, επισήμανε επίσης ότι «υπάρχει μία νέα γενιά που πετυχαίνει εκεί έξω και σε αυτήν πρέπει να δώσουμε τα κλειδιά».