Το 1950, ο πρόεδρος της Général Motors που επισκεπτόταν το εργοστάσιο της Renault στη Γαλλία και περνούσε ανάμεσα από τις γραμμές του εργαστηρίου διερωτήθηκε γιατί τα αυτοκίνητα είχαν τόσο θλιμμένα και μονότονα χρώματα.
Πράγματι, το μαύρο και το γκρί κυριαρχούσαν εκείνη την εποχή στα αυτοκίνητα της φίρμας. Ως τότε η διεύθυνση ερευνών της εταιρείας δεν είχε ποτέ ενδιαφερθεί για το εσωτερικό ντεκόρ των οχημάτων ή για τα χρώματα των Renault. Ο επικεφαλής Pierre Lefaucheux, έξυπνος άνθρωπος, αποφάσισε τότε να αλλάξει κατεύθυνση.
Είχε μόλις λάβει μια επιστολή της διακοσμήτριας Paule Marrot, που του έγραφε ότι ήταν εξαιρετικά θλιβερό να βλέπει στο Παρίσι να περνούν αυτοκίνητα της φίρμας άχρωμα και ουδέτερα. Πρόσθετε, μάλιστα, αν θα ενδιέφερε την εταιρεία ένας καλλιτέχνης σαν εκείνη να δώσει την δική της άποψη για πιο φρέσκα και χαρούμενα χρώματα.
Η κ. Marrot δεν ήταν μια άγνωστη καλλιτέχνης στο Παρίσι εκείνη την εποχή. Ηταν καθηγήτρια στη σχολή Arts Décoratifs, σχεδίαζε υφάσματα επίπλων στο ατελιέ της στη Μονμάρτη και διηύθυνε το κατάστημά της στο κέντρο της πρωτεύουσας. Είχε μάλιστα λάβει και το βραβείο Blumenthal το 1928 για την τέχνη της.
Ο Pierre Lefaucheux πείστηκε αμέσως. Την παρουσίασε στους τεχνικούς και σχεδιαστές στο γραφείο μελετών της εταιρείας. Στόχος να προταθούν νέα χρώματα για τα μοντέλα των αυτοκινήτων. Ορίστηκε τότε μια ομάδα 5 ατόμων για να μελετήσουν τα σχέδια και τις προτάσεις.
Η Paule Marrot αναγκάστηκε να μάθει εκεί πολλές λεπτομέρειες για την τεχνική του αυτοκινήτου. Ενα χρώμα δείχνει αλλιώς σε ύφασμα και αλλιώς στο μέταλλο του αυτοκινήτου. Επρεπε να βρεθούν χρώματα πρωτότυπα, όχι βαρειά, αλλά διαφανή. Η συνεργασία της καλλιτέχνιδας με τους χημικούς και τους ειδικούς στα χρώματα έδωσε θαύματα: χρωματισμοί χαρούμενοι και φωτεινοί ξεπήδησαν από τα σχέδιά της: κόκκινο montijo, κίτρινο bahamas, μπλε hoggar κλπ.
Η καλλιτέχνης δεν άργησε να βάλει χέρι και στο εσωτερικό των αυτοκινήτων ώστε τα χρώματα να είναι ασορτί μέσα και έξω. Σχεδίασε ακόμη και το μενταγιόν που στόλισε το μοντέλο Dauphine επί δεκαετίες. Και χάρη στην Paule Marrot δέχτηκε και ο δημιουργός κοσμημάτων Van Cleef et Arpels, Jacques Arpels, να διακοσμήσει το ταμπλό της Dauphine.
Το εν λόγω μοντέλο έκανε τεράστια επιτυχία στην Ευρώπη και στις ΗΠΑ και θεμελίωσε την εικόνα της φίρμας.
Σε ένα απολύτως ανδροκρατούμενο περιβάλλον, η συνεργασία της με την Renault ξεκίνησε το 1953 και κράτησε πολλά χρόνια. Είναι η πρώτη γυναίκα που εφηύρε το επάγγελμα του συμβούλου χρωμάτων.
Η Paule Marrot δεν ήταν μια τυχαία καλλιτέχνης. Γεννήθηκε στην πόλη Μπορντό το 1902 και οι γονείς της είχαν πρωτοποριακό πνεύμα: καλούσαν στο σπίτι τους μουσικούς, ζωγράφους και τραγουδοποιούς. Μετακόμισαν στο Παρίσι όταν η Paule Marrot ήταν 4 ετών. Σπούδασε διακόσμηση στην Ecole Supérieure Nationale des Arts Décoratifs, κάτι εντελώς πρωτοποριακό εκείνη την εποχή. Ειδικεύεται στο σχέδιο υφασμάτων και πρωτοπορεί και πάλι: βάζει χρώμα, σχεδιάζει λουλούδια, μπουκέτα και τολμηρά τοπία. Με τα υφάσματά της φέρνει επανάσταση και στα σπίτια της εποχής, τα οποία πλημμυρίζει με χρώματα, διώχνοντας την γκρίζα ατμόσφαιρα που κυριαρχούσε ως τότε.