Δεν είναι μυστικό ότι στις Ηνωμένες Πολιτείες ακόμα και μισό αιώνα μετά τη δολοφονία του, ο Τζον Φιτζέραλντ Κένεντι αποτελεί πρότυπο προέδρου στο οποίο όλοι οι Αμερικανοί πολιτικοί θα ήθελαν να μοιάσουν. Το ίδιο ισχύει και για τον Μπαράκ Ομπάμα και τον Μιτ Ρόμνεϊ που απ' ότι φαίνεται στις εκλογές του 2012 θα συναγωνιστούν ποιος είναι «πιο Κένεντι» απ' τον άλλο.
Η ρητορική δεινότητα, το στύλ και η «αλλαγή» που έφερε ο γόνος της δυναστείας των Κένεντι στην αμερικανική πολιτική ζωή ρίχοντας το «σπόρο» για τη «γενιά των λουλουδιών», σφράγισε την πολιτικη ζωή της χώρας δημιουργώντας για τους επόμενους πολιτικούς ένα ανθρωπολογικό πρότυπο του «Προέδρου». Η εμφάνιση του Μπαράκ Ομπάμα στην πολιτική φυσικά δεν θα μπορούσε να περάσει απαρατήρητη. Αμέτρητα είναι τα δημοσιεύματα που εστίαζαν στις διαφορές και τις ομοιότητες των δύο ανδρών, με πιο χαρακτηριστικό το κείμενο του περιοδικού TIME το Νοέμβριο του 2007 το οποίο έφερε τον τίτλο «5 πράγματα που μπορεί να διδάξει ο Κένεντι στον Ομπάμα».
Ομπάμα-Κένεντυ: μοιάζουν ακόμα και στο γκόλφ
Πράγματι οι δύο άνδρες είχαν πολλά κοινά που δεν περιορίζονταν στο σύνθημα της «Αλλαγής». Συμβολικά η ανάδειξη ενός Αφροαμερικανού (τουλάχιστον...εξωτερικά) στο ύπατο αξίωμα της χώρας, σφράγιζε έναν αιώνα διακρίσεων που ξεκίνησε με την ίδρυση των ΗΠΑ, κορυφώθηκε στον Αμερικανικό Εμφύλιο και συνεχίστηκε με τα κινήματα κατά των διακρίσεων, τον Μάρτιν Λούθερ Κινγκ και τον Μάλκομ για να ολοκληρωθεί με τις μεταρρυθμίσεις του Κένεντι.
Και οι ομοιότητες δεν τελειώνουν εκεί. Και οι δύο πρόεδροι ξεκίνησαν ως γερουσιαστές στις πολιτείες από τις οποίες κατάγοντο, σπούδασαν σε μεγάλα πανεπιστήμια, είχαν την τύχη το κόμμα τους να ελέγχει το Κογκρέσο ενώ είναι και φανατικοί...γκόλφερ.
Ενώ λοιπόν οι ΗΠΑ είναι στο κατώφλι των προεδρικών εκλογών του 2012, την δόξα του Κένεντι ζήλεψε και το φαβορί των Ρεπουμπλικάνων Μιτ Ρόμνεϊ. Μπορεί να μην είναι γκόλφερ ή Δημοκρατικός έχει όμως κάτι κοινό με τον Τζον Κένεντι: ανήκει σε θρησκευτική μειονότητα.
Ο Ρόμνεϊ και το κυνήγι των Μορμόνων
Ο Μιτ Ρόμνεϊ είναι μέλος της «Εκκλησίας των Μορμόνων», μιας θρησκευτικής ομάδας στις ΗΠΑ η οποία έχει μια πολύ ιδιαίτερη παράδοση. Οι Μορμόνοι δημιουργώντας μια «αμερικανική αντίληψη του Χριστιανισμού» παρέκκλιναν πολύ από τις πάγιες θέσεςι των Χριστιανικών ομολογιών, αφού αναγνωρίζουν «μετά Χριστόν προφήτη» (αρχικά στον Τζόζεφ Σμιθ και στη συνέχεια στους διαδόχους του), έχουν τρίτο ιερό βιβλίο, «το Βιβλίο των Μορμόνων» ενώ αποδέχονται την διαρκή ανανέωση της διαθήκης του Θεού και την πολυγαμία.
Για αυτή την τελευταία τους επιλογή κυνηγήθηκαν ανηλεώς από τους Προστεστάντες και αναγκάσθηκαν από τη Νέα Υόρκη να φτάσουν περπατώντας ως την Ούτα και το Σολτ Λέικ Σίτι που τότε ήταν εκτός των αμερικανικών συνόρων. Με την επέκταση των ΗΠΑ προς την Καλιφόρνια, οι Μορμόνοι «επανεντάχθηκαν» στην ομοσπονδία υπό την προυπόθεση να αποκηρύξουν την πολυγαμία πράγμα το οποίο και έκαναν.
Παρά το γεγονός ότι ο Ρόμνεϊ κρατά χαμηλούς τόνους σε σχέση με το θρήσκευμά του, όλο και πληθαίνουν οι φωνές που τον καλούν να κάνει μια ομιλία σαν εκείνη του Τζον Φ. Κένεντυ κατά την προεκλογική εκστρατεία του 1960 οπότε και υπερασπίστηκε την Ιρλανδική και Καθολική του καταγωγή έναντι των Προτεσταντών αντιπάλων του. Σημειώνεται ότι ο Κένεντι υπήρξε ο πρώτος Καθολικός πρόεδρος από το 1776, οπότε και ιδρύθηκαν οι Ηνωμένες Πολιτείες.
Θα μιλήσει σαν τον Κένεντι;
Δεν είναι σαφές τι θα επιλέξει ο Ρόμνεϊ, ωστόσο η πίεση από τον θρησκόληπτο Προτεστάντη εσωκομματικό του αντίπαλο Νιουτ Γκίνγκριτς φαίνεται πως θα τον οδηγήσει σε μια ομιλία «τύπου JFK». Παρόλα αυτά η κίνηση αυτή ενέχει το ρίσκο να γυρίσει μπουμερανγκ για τον Ρεπουμπλικάνο γερουσιαστή για αρκετούς λόγους.
Ο πλέον βασικός είναι ότι όταν ο Κένεντι έκανε την ομιλία του υπερασπιζόμενος τον Καθολικισμό κατάφερε να συσπειρώσει τους Καθολικούς ψηφοφόρους οι οποίοι άγγιζαν τα 40 εκατομμύρια, μια κρίσιμη μάζα που μπορούσε να του εξασφαλίζει την είσοδο στον Λευκό Οίκο. Οι Μορμόνοι που είναι ήδη συσπειρωμένοι αποτελούν μόνο 6 εκατομμύρια, τα οποία είναι συγκεντρωμένα σε Πολιτείες που θεωρούνται προπύργια των Ρεπουμπλικάνων, συνεπώς μια τέτοια ομιλία δεν θα επιφέρει απτά αποτελέσματα που μπορεί να γυρίσουν το παιχνίδι έναντι του Ομπάμα.
Επιπλέον το 2007 ο Ρόμνει είχε επιχειρήσει να κάνει μια τέτοια ομιλία η οποία δεν είχε αποτέλεσμα παρά το γεγονός ότι έγινε δεκτή θετικά. Συνεπώς τίποτα δεν δημιουργεί την πεποίηθηση ότι οι Ευαγγελιστές της Φλώριντα θα συγκινηθούν από μια δεύτερη ομιλία.
Άλλωστε η αναφορά και μόνο στο Μορμονισμό είναι ικανή να προκαλέσει ρίγος στις ανατολικές ακτές των ΗΠΑ ενώ μπορεί να θέσει και θέμα αξιοπιστίας του Ρόμνεϊ καθώς από πολλούς θα θεωρείται «μαριονέτα» στα χέρια του πανίσχυρου ιερατείου των Μορμόνων στο οποίο οφείλει απόλυτη υποταγή. Για αυτό και ο Ρόμνεϊ δεν προσπαθεί να πείσει τους ψηφοφόρους του ότι είναι Χριστιανός αλλά συντηρητικός, καθώς οι υπερσυντηρητικοί κύκλοι προτιμούν περισσότερο ένα Μορμόνο παρά ένα μετριοπαθή ή ενα φιλελεύθερο.
Ίσως η λύση για τον Ρόμνεϊ να είναι να περιμένει να πάρει πρώτα το χρίσμα των Ρεπουμπλικάνων και μετά να ακολουθήσει τα χνάρια του Κένεντυ μιλώντας σε ένα προκατειλημμένο φιλελεύθερο κοινό ώστε να κερδίσει τη συμπάθεια των συντηρητικών.
Σε κάθε περίπτωση είναι εντυπωσιακό οτι η πολιτική παρακαταθήκη του Ιρλανδοαμερικανού προέδρου παραμένει ακόμη ισχυρή θυμίζοντας στους Αμερικάνους τις «μέρες του '60». Ίσως αυτό είναι το επικίνδυνο σε ένα κόσμο που υποφέρει από οικονομικά προβλήματα που θυμίζουν το Μεσοπόλεμο και την Μεγάλη Ύφεση...