«Μακάρι να μας έσβησαν και τα δικά μας χρέη», λέει η κ. Μ. που μόλις βγήκε από ένα ενεχυροδανειστήριο, όπου και πήρε μία ανάσα μετρητών.... Σαν μανιτάρια φυτρώνουν τα ενεχυροδανειστήρια στην χώρα μας, απόρροια της ανέχειας που έχει καταβάλει όλους τους Έλληνες.
Μπορεί η χώρα μας να πέτυχε αυτό το περίφημο «κούρεμα» και να σβήστηκε το 50% των χρεών της, όμως κάτι τέτοιο δεν είναι εφικτό για τους Έλληνες πολίτες, οι οποίοι ψάχνουν απεγνωσμένα τρόπο να αναπληρώσουν τα χαμένα ευρώ από την μείωση του βιοτικού επιπέδου τους.
«Αγοράζω χρυσό, παλιά κοσμήματα, χρυσά δόντια, λίρες... όλα αντί μετρητών». Αυτό είναι το μότο όλων των ιδιοκτητών των καταστημάτων αυτών... Με φυσικά πολύ μικρότερο αντίτιμο της αρχικής τιμής. Το κατοχικό αυτό φαινόμενο δείχνει την εικόνα της Ελλάδας, που μόλις αρχίζει να αναδύεται, την εικόνα της χώρας του πόνου και της κερδοσκοπίας.
Τα ενεχυροδανειστήρια επιλέγουν κυρίως σημεία του κέντρου των Αθηνών. Μόνο στην Ερμού υπάρχουν πέντε, άλλα με μεγάλες πινακίδες και πολλά φωτάκια, και άλλα πιο κρυφά σε διάφορα στενά, από το Σύνταγμα έως την Ομόνοια. Άλλα μικρά άλλα μεγάλα, όλα όμως με έναν κοινό παρανομαστή βγαλμένο από ασπρόμαυρη ελληνική ταινία. Ο κράχτης! Ένας συνεργάτης ή φίλος του ιδιοκτήτη «κόβει βόλτες» έξω από το μαγαζί παριστάνοντας τον πελάτη. Με αυτόν τον τρόπο και δελεάζονται οι περαστικοί προκειμένου να ανταλλάξουν τα κοσμήματά τους, και ταυτόχρονα να απολέσουν μέρος της αξιοπρέπειάς τους.
Η διαδικασία είναι πολύ απλή, και φυσικά ψυχρή, ρουτίνα μπορείς να πεις. Δίνεις τα κοσμήματα, τα κοιτά, τα ζυγίζει, και με ένα κομπιουτεράκι, βγαίνει το ακριβές αντίτιμο. Όπως γίνεται αντιληπτό σε έναν τέτοιο κόσμο, δεν υπάρχει ούτε συμπόνοια ούτε λύπηση. Όσο περισσότερη ανέχεια αναβλύζει από τον πελάτη, τόσα λιγότερα τα περιθώρια παζαριού.
Επιστέγασμα της διαδικασίας είναι η εξής φράση: «Έχετε πάρει καλύτερη προσφορά;». Αυτομάτως ο πελάτης αναγκάζεται να δεχθεί, να πάρει τα ευρώ που τόση ανάγκη έχει, και να φύγει.
«Είναι θλιβερό αυτό που συμβαίνει. Από τη μία οι άνθρωποι που έχουν ανάγκη κι από την άλλη οι αετονύχηδες. Έχει γεμίσει ο τόπος τελευταία, από ανθρώπους που δεν υπήρχαν στην αγορά, ντόπιους, αλλά και πολλούς ξένους που έχουν στήσει γραφεία», λέει κ. Νίκος, χρυσοχόος... παλιάς κοπής, στην περιοχή του Συντάγματος.
Και συνεχίζει «Πριν από λίγες ημέρες, μία κοπέλα μου έφερε με δάκρυα στα μάτια τα κοσμήματα του γάμου της, που της είχε αγοράσει από εμένα ο σύζυγός της. Έπειτα από ένα διαζύγιο, μία απόλυση και με δύο μικρά παιδιά, είχε πρόβλημα επισιτισμού. Ήταν σε κακό χάλι, πολύ αδύνατη, αγνώριστη, σε κατάσταση πανικού. Ξέρετε πόσα της είχε προσφέρει για όλα τα κοσμήματα ένα γειτονικό γραφείο; 300 ευρώ».
Όσον αφορά τα «δημογραφικά» του φαινομένου... Οι γυναίκες είναι αυτές που αναλαμβάνουν την.. εκποίηση. Παλαιότερα λέει ο κ Νίκος, «οι γυναίκες που έρχονταν, ήθελαν να ξεφορτωθούν τα κοσμήματα του πρώην τους» και συνεχίζει «πλέον οδηγούνται σε αυτήν την κατάσταση από την φτώχεια... [...] οι άνδρες ελάχιστοι, οι περισσότεροι στέλνουν τις γυναίκες τους, γιατί ντρέπονται.»
Έτσι μέσα σε αυτό το κλίμα πανικού και κατάθλιψης που μας έχει κυριεύσει ως Έθνος, λιώνει μαζί με τα κοσμήματα που καταλήγουν στα χέρια αυτών των κερδοσκόπων-καιροσκόπων, και η αξιοπρέπεια των νεόπτωχων.