Ο Λουκάς Μέξης είναι συγγραφέας, δημοσιογράφος, σέρφερ, σεναριογράφος, ξιφασκητής φωτόσπαθου και βιβλιοφάγος. Αυτά είναι τα 9 βιβλία που του άλλαξαν τη ζωή:
Στο βωμό της ματαιοδοξίας από τον Tom Wolfe H σημερινή σόουμπιζ δεν διαφέρει καθόλου από αυτή που ο κύριος με τα άσπρα περιγράφει στα μυθιστορήματά του. Το συγκεκριμένο είναι σίγουρα το καλύτερο για να ξεκινήσεις. Νέα Υόρκη, καθημερινοί άνθρωποι με μεγάλες βλέψεις και δυνατοί άνθρωποι με μικρά μυαλά. Αντιπαθείς τους χαρακτήρες του, αλλά αυτό το κάνει επίτηδες ο συγγραφέας για να συνειδητοποιήσεις ότι τέτοιους χαρακτήρες γνωρίζεις και εσύ στη πραγματική σου ζωή- και εκεί τους ανέχεσαι. Το βιβλίο είναι χιουμοριστικό, έχει λίγο αυτό το feeling από Mad Men, αλλά με τρελές δόσεις καφρίλας. Δεν χρειάζεται να είσαι δημοσιογράφος για να ταυτιστείς με τον Wolfe. Αξίζει να βρίσκεται σε κάθε βιβλιοθήκη.
Τοστ Ζαμπόν από τον Τσαρλς Μπουκόφσκι
Όσοι τον θεωρούν υπερτιμημένο, πιθανότατα ποτέ δεν αφιέρωσαν λίγα λεπτά στις σελίδες του για να δουν ότι ναι, ο Τσαρλς ήταν από τους τελευταίους σπουδαίους λογοτέχνες. Γυρνάς τις σελίδες και προσπαθείς να αποφασίσεις αν συμπαθείς ή αντιπαθείς τον πρωταγωνιστή (αλλά και τον ίδιο τον συγγραφέα), σίγουρα όμως ανατριχιάζεις, γουστάρεις, ενθουσιάζεσαι από τον ωμό τρόπο γραφής και την εκνευριστική του ειλικρίνεια. Ναρκωτικά, αλκοόλ, σεξ που νομίζεις ότι το μυρίζεις στο δωμάτιο. Περιγραφικός μέχρι αηδίας, αυτός είναι ο Τσαρλς Μπουκόφσκι. Κι όμως, χωρίς να περιγράφει. Ο τυχερός αριθμός του δόκτορος Μπου και άλλα καλοκαιρινά παραμύθια από τον Λένο Χρηστίδη
Ναι, το παραδέχομαι. Έχω επηρεαστεί πάρα πολύ από το έργο του Λένου Χρηστίδη. Από το χιούμορ του, από τον τρόπο που πλάθει λέξεις και ισοπεδώνει τα πάντα στην ελληνική πραγματικότητα. Αυτό το βιβλίο έπεσε στα χέρια μου μόλις είχε πρωτοβγεί, και διαβάστηκε απνευστί. Το μόνο πρόβλημα ήταν να παίρνω ανάσες ανάμεσα από τα γέλια, γιατί είναι από τα βιβλία που διαβάζεις και ξεκαρδίζεσαι (οι γύρω μου με κοιτούσαν με απορία μήπως είχα πάρει κάτι). Ο Λένος είχε ζήσει πολλά σίγουρα στα νιάτα του και κατάφερε να τα αποδώσει τόσο ωραία στο χαρτί. Η πρώτη ιστορία από την συλλογή αυτή, με τον ερασμίτη με την ξεθωριασμένη προφορά και τον VG Douglas θα μου μείνει αξέχαστη. Δεν έχεις ιδέα τι είναι όλα αυτά που μόλις ανέφερα, αλλά πρέπει να μάθεις. Διάβασε αυτό το βιβλίο. Ο Μικρός Πρίγκιπας του Αντουάν Ντε Σεντ Εξιπερί
Κάθε φορά που μια πιτσιρίκα λέει ότι ο μικρός πρίγκιπας είναι το αγαπημένο της βιβλίο, σίγουρα ένας άγγελος χάνει τα φτερά του και το βιβλίο των κλισέ μεγαλώνει κατά μια σελίδα. Μην είσαι προκατειλημμένος. Ο μικρός πρίγκιπας είναι ένα από τα καλύτερα βιβλία που γράφτηκαν ποτέ. Θέλει μεγάλη μαεστρία να χωρέσεις μέσα σε τόσες λίγες σελίδες όλες τις ‘οδηγίες χρήσης’ του κόσμου, τις κάστες των ανθρώπων, τους φόβους της ανιδιοτελούς αγάπης αλλά και την αγνότητα της παιδικής ψυχής. Με τράβηξε το βιβλίο γιατί η ιστορία πίσω από αυτό είναι εξίσου δυνατή. Ο Αντουάν, ένας πιλότος που έπεσε στην έρημο και τον συντρόφευσε ένας πρίγκιπας από άλλο πλανήτη. Και στην πραγματικότητα, ο Αντουάν ήταν ο πιλότος που δέχτηκε να κάνει μια τελευταία μεταφορά αλληλογραφίας το 1944. Αυτό ήταν και το τελευταίο του ταξίδι. Ίσως συνάντησε τον πρίγκιπα εκεί που πήγε. Αξέχαστο quote: «βλέπει κανείς σωστά μόνο με την καρδιά» Ο Προφήτης από τον Khalil GibranΗ ιστορία που κάθε γκρούβαλος και χίπης μετέτρεψε σε βίβλο του είναι σίγουρα ένα από τα καλύτερα βιβλία που διάβασα ποτέ. Μικρό, σαφέστατο και λυρικό. Μια μέρα ένας προφήτης κατεβαίνει από το βουνό, και ο κόσμος αγχωμένος τον πλησιάζει. «Θα απαντήσω ότι με ρωτήσετε». Παραδέξου το, πολύ θα ήθελες να ρωτούσες και εσύ κάτι. Τον ρώτησαν τα βασικά: ποιοι είμαστε; Τι είναι αγάπη; Γιατί δουλεύουμε; Ποιο είναι το νόημα της ζωής; Ε, ο προφήτης απάντησε. Δε χρειάζεται να είσαι χίπης για να σε αγγίξει. Εγώ κάμπινγκ πάντως δε κάνω πλέον, αλλά τον προφήτη τον διαβάζω κάθε φορά που νιώθω λίγο ‘out of focus’. Βοηθάει. On The Road από τον Jack KerouacΈνα υπέροχο βιβλίο. Ένα βιβλίο που κάθε 18άρης πρέπει να διαβάσει και να καταλάβει τι ήθελε ο Κέρουακ να του ψιθυρίσει μέσα από τις λέξεις. Ταξίδεψε. Ζήσε ελεύθερος. Μπορεί να βρεθείς στη μέση του πουθενά, χωρίς παπούτσια, ή από ανάγκη να πρέπει να δουλέψεις νυχτοφύλακας στο πιο ξεχασμένο προάστιο της Αμερικής- αλλά το σίγουρο είναι ότι κάθε μέρα αβεβαιότητας είναι άλλη μια ιστορία. Κρίμα που ο ίδιος πέθανε τόσο νωρίς, και τόσο κατεστραμμένος. Οι μπίτνικς τον θεοποίησαν, οι χίψτερς τον αναφέρουν μονίμως. Σύντομα θα γίνει και ταινία. Ο Σαλ όμως δεν έχει ανάγκη να αποτυπωθεί σε φιλμ- μόνο σε σελίδες. Χάρη στον Κέρουακ οι ακόλουθες γενιές πίστεψαν ότι μπορούν να γίνουν συγγραφείς, αφού όλοι μπορούν να γράψουν τόσο απλά, τόσο μη λογοτεχνικά. Προφανώς και δε τα κατάφεραν, αλλά στον Κέρουακ χρωστάμε το ότι τόσοι πολλοί προσπάθησαν. Thanks Jack. Ποιήματα 1945-1971 από τον Μίλτο Σαχτούρη
Δεν είμαι φαν της ποίησης. Την βαριέμαι αφάνταστα, θεωρώ ότι συχνά πυκνά είναι ένα μάτσο ασυναρτησίες που μόνο ο μεθυσμένος ποιητής κατανοεί, και στη συνέχεια οι υπόλοιποι αναγνώστες από ευγένεια δε παραδέχονται ότι τους είναι αδιάφορες. Μέχρι που διάβασα ένα ποίημα του Σαχτούρη από τη συλλογή αυτή. Ο Μίλτος για μένα είναι ζωγράφος, όχι ποιητής. Είναι ένας ζωγράφος που επειδή δεν μπορούσε να σχεδιάσει, έπιανε το χαρτί και έφτιαχνε τον πίνακα που είχε στο μυαλό του με στίχους. Σουρεαλιστής όσο δε πάει, κάθε του ποίημα θυμίζει πίνακα του Νταλί, ενώ η σημειολογία του είναι τόσο απλή όσο και έξυπνη. Δε μου φαίνεται κανένας να αποτύπωσε τόσο ρεαλιστικά τον μεσοπόλεμο, όσο ο Μίλτος Σαχτούρης μέσα από τον υπερρεαλισμό του. Αν ζούσε σήμερα, οι στίχοι του θα κοσμούσαν τα ωραιότερα τραγούδια. Ο Κατάδικος από τον Κωνσταντίνο Θεοτόκη
Και μόνο που θυμάμαι τη πρώτη φορά που διάβασα αυτή τη νουβέλα, ανατριχιάζω. Ήταν το πρώτο βιβλίο που έπιασα και ακούμπησα κάτω μόνο αφού είχα ολοκληρώσει και τη τελευταία του σελίδα. Πρόκειται για την απόλυτη ιστορία καλού εναντίον κακού, γραμμένη με απίστευτη γλώσσα και με υπέροχο κινηματογραφικό τρόπο. Το διαβάζεις και νιώθεις ότι βλέπεις μια καλογυρισμένη παραγωγή του Χόλυγουντ, ακούς την μουσική της επένδυση και αγωνιάς να δεις τι θα γίνει στο φινάλε. Ο Τουρκόγιαννος, ο εκπρόσωπος του καλού και της αγάπης προδίδεται από τον Πεπονή, τον ‘κακό’ που θα κάνει τα πάντα για να πάει μπροστά. Ο πρώτος καταλήγει στην φυλακή, ένας κατάδικος που τρελαίνεται γιατί πιστεύει στην δικαιοσύνη- όχι όμως απαραίτητα αυτή που οι δικαστές αποδίδουν. Ο Πεπονής μια μέρα βρίσκεται στην ίδια φυλακή με τον Τουρκόγιαννο, για μία μόνο μέρα. Του έχει κλέψει την ζωή, την γυναίκα, τα πάντα. Έλα, παραδέξου το, αν ήταν ταινία θα το έβλεπες αμέσως. Διάβασε το λοιπόν. Να σημειώσω ότι ο Κατάδικος γράφτηκε τη δεύτερη δεκαετία του 20ου αιώνα (1919)- και δεν έχει τίποτα να ζηλέψει από τα σημερινά κινηματογραφικά σκριπτ. Το περιστέρι από τον Πάτρικ Ζίσκιντ
95 σελίδες. Μόλις 95 σελίδες περιέχουν την καλύτερη ιστορία που διάβασα ποτέ. Το περίμενα από τον Πάτρικ Ζίσκιντ αυτό. Είναι ένας από τους μεγαλύτερους σύγχρονους λογοτέχνες (το ‘Άρωμα’ είναι κορυφαίο) και ο τρόπος γραφής του μοναδικός. Αφήγηση σε τρίτο πρόσωπο, πάναπλες λέξεις και τίποτα περιττό. Θέλει πολύ μαγκιά να μπορείς μέσα σε 100 σελίδες να γράψεις κάτι που άλλοι θα χρειάζονταν 300. Η ιστορία πανέξυπνη, και όμως τόσο απλή. Ένας ασήμαντος άνθρωπος, ο Γιονατάν Νοέλ κάθε μέρα ξυπνάει, πλένει τα δόντια του, ντύνεται και πάει στη δουλειά του. Μέχρι που μια μέρα, ένα περιστέρι του διαταράσσει την ρουτίνα που τον κρατάει ισορροπημένο. Ή μάλλον, τον λυτρώνει από τα δεσμά του. Ένα απλό περιστέρι. Το μυθιστόρημα του Λουκά Μέξη «Shoebox [μία καλοκαιρινή κομπίνα]» κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Τετράγωνο.
www.ekdoseistetragono.gr/books.php?id=52